ကၽြန္မတို႔သည္ ဧဝ မ်ားသာ

လူေတြက ဒီဘက္ေခတ္မွာ တန္းတူညီမွ်ေရးလို႔ ေအာ္ဟစ္ေနၾကေပမယ္႔ အမ်ဳိးသမီးမ်ားဟာ တကယ္ေရာ တန္းတူအခြင့္အေရး အျပည့္အဝ ရရိွၾကပါရဲ႕လား လို႔ ကၽြန္မ စဥ္းစားမိတယ္။ ကၽြန္မတို႔ အမ်ဳိးသမီးေတြဟာ မီးဖိုေခ်ာင္ထဲမွာပဲ ခ်က္ျပဳတ္ေနတဲ႔ စားဖိုမွဴးေတြ မဟုတ္ေတာ့ဘူး၊ အိမ္သန္႔ဖို႔အတြက္ တံျမက္စည္းလွည္း၊ ဖုန္သုတ္ေနရတဲ႔ သန္႔ရွင္းေရးေတြ မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ အမ်ဳိးသမီးေတြကို လုပ္ငန္းခြင္ေတြမွာပဲ ေနရာတစ္ခုေပးလို႔ လုပ္ေဆာင္ႏုိင္စြမ္းေတြ ေပးလိုက္ၿပီဆိုတာကေရာ အမ်ဳိးသားေတြက တကယ္ကို ေက်နပ္နားလည္မႈနဲ႔ ေပးတယ္ထင္လား။ ကၽြန္မေတာ့ မထင္။ အနည္းဆံုးေတာ့ ကၽြန္မတို႔ဟာ အိမ္ျပန္ေရာက္ရင္လည္း အိမ္မႈကိစၥေတြ မလုပ္မျဖစ္ လုပ္ေဆာင္ၾကရတာပါပဲ။ တကယ္ေတာ့ ဒါေတြဟာ ဟိုးအရင္ ကမၻာဦးကတည္းက ျဖစ္ခဲ႔တဲ႔ ကိစၥေတြပါပဲ။

ကၽြန္မတို႔ ခုခ်ိန္ထိ ခရစ္ယာန္က်မ္းစာထဲမွာ ဖတ္႐ႈေနရဆဲ အျပစ္တရားကို စတင္လုပ္ေဆာင္သူ အေျခခံအစဟာ မိန္းမသား ကၽြန္မတို႔ ျဖစ္ေနတယ္ဆိုတာပဲ။ ဒါဟာ က်မ္းေရးသားသူေတြရဲ႕ ကၽြန္မတို႔ မိန္းမသားေတြအေပၚ လက္ညိွဳးထိုးမႈ သက္သက္အျဖစ္ ကၽြန္မ စဥ္းစားမိတယ္။ ဘုရားသခင္ရဲ႕ အျမင္မွာ ေယာက်္ား ရယ္၊ မိန္းမ ရယ္ ဆိုၿပီး ဘယ္သူျမတ္တယ္ဆိုတာ ခြဲျခားမွာ မဟုတ္ဘူးလို႔ ကၽြန္မထင္တယ္။ ဒါေပမယ္႔ ကၽြန္မတို႔ဟာ ကမၻာဦးကတည္းကေန အစဥ္အဆက္ ခုထိတိုင္ တူညီမွ်တမႈကို မရႏုိင္ခဲ႔ပါဘူး။

အမ်ဳိးသားေတြ ႀကီးစိုးတဲ႔ အခန္းက႑တိုင္းမွာ ကၽြန္မတို႔ဟာ ေမွးမွိန္ေပ်ာက္ရွ သြားရသလို၊ သမၼာက်မ္းစာလိုမ်ဳိးမွာေတာင္ ကၽြန္မတို႔ဟာ အျပစ္တစ္ခုကို စတင္ေဆာင္ယူလာသူေတြအျဖစ္ ပံုေဖာ္ခံလိုက္ရတယ္။ ဒါဟာလည္း အမ်ဳိးသားေတြ ဦးေဆာင္ေရးသားတဲ႔ က်မ္းျဖစ္တာမို႔လို႔ မိန္းမထက္ ေယာက်္ားျမတ္တယ္ဆိုတဲ႔ အဆိုကို အတည္ျပဳ လုပ္ေဆာင္ရင္း သူတို႔ေခတ္အခါအရဲ႕ ဒီအေတြးအေခၚကို အတၱႀကီးႀကီး ကိုင္စြဲ ေရးသားခဲ႔ၾကတယ္လို႔ ကၽြန္မ ယူဆမိတယ္။

အမ်ဳိးသမီးကို အမ်ဳိးသားရဲ႕ နံ႐ိုးကေန ဖန္ဆင္းတယ္လို႔ ဆိုၿပီး ပိုနိမ္႔က်ေၾကာင္း ကၽြန္မတို႔ကို ပံုေဖာ္ၾကေပမယ္႔ အျပန္အလွန္သေဘာအားျဖင့္ အမ်ဳိးသားေတြကေရာ အမ်ဳိးသမီးေတြရဲ႕ ဘယ္ေနရာကေန ေမြးဖြားလာသလဲ ဆိုတဲ႔ ေမးခြန္းကို ကၽြန္မေမးေတာ့ သူတို႔ေတြ ဘယ္သူမွ မေျဖႏိုင္ၾကဘူးေလ။ ဒါကိုၾကည့္ရင္ ဘုရားသခင္က သိပ္ကို မွ်တတယ္လို႔ ကၽြန္မကေတာ့ ေကာက္ခ်က္ခ်မိတယ္။

ဟုတ္ပါတယ္။ လူသားအားလံုးရဲ႕ အျပစ္တရားအစက ဧဝ ကပါ။ ဒါေပမဲ႔ တကယ္လို႔သာ ဒီေနရာမွာ ဧဝ မျဖစ္ခဲ႔ရင္ေရာ။ ႏွစ္ေယာက္ပဲ ရိွတဲ႔ ကမၻာမို႔ ေသခ်ာတယ္ အာဒံပဲ ျဖစ္မွာပဲ။ ဒီလိုသာ ျဖစ္ခဲ႔ရင္ ဘာေျပာမလဲ ကၽြန္မ သိပ္သိခ်င္မိတယ္။ ရွင္? အာဒံက ေႁမြေကၽြးတဲ႔ ေကာင္း၊ မေကာင္း သိကၽြမ္းရာအသီးကို ဧဝလို အျဖားေယာင္းခံၿပီး စားမွာ မဟုတ္ဘူး ဟုတ္လား။ ဒါေတာ့ ဘယ္သူမွ ေျပာမရပါဘူး။ တကယ္ေတာ့ ကၽြန္မထင္တယ္ေလ ဧဝ ဟာလည္း ေႁမြ ျဖားေယာင္းေျပာဆိုတဲ႔ ဘုရားသခင္လို အသိဉာဏ္မ်ဳိး ရမယ္ဆိုတဲ႔ စကားနဲ႔ ဘုရားသခင္က မစားဖို႔တားျမစ္ထားတယ္ဆိုတဲ႔ ကန္႔သတ္ခ်က္ ႏွစ္ခုကို ယွဥ္တြဲ စဥ္းစားပိုင္းျခားခဲ႔လို႔သာပါပဲ။ ဒါကိုၾကည့္ရင္ ကၽြန္မတို႔ မိန္းမေတြက ပိုၿပီး စဥ္းစားခ်င့္ခ်ိန္စြမ္းပိုမိုတယ္ ဆိုရမလား။ စဥ္းစားၾကည့္ေပါ႔ရွင္ရယ္။ အာဒံေတာင္ စကားသိပ္မဆိုရဘဲ ဧဝ ေျပာတဲ႔အတိုင္း တေသြမတိမ္း ခ်က္ခ်င္းလိုက္စားေသးတာပဲ။ ေစာေစာက ရွင္တို႔ ေျပာသလို အာဒံသာဆို ေႁမြရဲ႕ ျဖားေယာင္းျခင္းကို ခံရမွာ မဟုတ္ဘူးဆိုတာ ဟုတ္ႏုိင္ပါ႔မလား။ ကၽြန္မေတာင္ သတိတရ ေခၚမေကၽြးဘဲ သူတစ္ေယာက္တည္း ဘုရားလိုဉာဏ္ပြင့္ခ်င္ေဇာနဲ႔ အကုန္စားပစ္လိုက္မွာ မဟုတ္လားရွင့္။

တကယ္ေတာ့ က်မ္းစာထဲမွာ၊ သမိုင္းထဲမွာ၊ ရာဇဝင္ထဲမွာ လက္ညိႇဳးထိုး အျပစ္တင္ခံရတဲ႔ မိန္းမသားေတြ အမ်ားႀကီးပါ။ သူတို႔ရဲ႕ ခံစားခ်က္နဲ႔ ရပ္တည္ခ်က္ကိုေတာ့ ဘယ္သူမွ မလွည့္ၾကည့္ခဲ႔၊ မစာနာခဲ႔ၾက၊ မခံစားေပးခဲ႔ၾကပါဘူး။ တစ္ခါတရံ ကၽြန္မတို႔ ကိုယ္၌ကကို မိန္းမသားအခ်င္းခ်င္း မေထာက္မႏုိင္ခဲ႔ၾကဘူးေလ။ တကယ္ေတာ့ ကၽြန္မတို႔အားလံုးဟာ ရာဇဝင္ထဲက ကလီယိုပါထရာ၊ သမိုင္းထဲက စုဖုရားလတ္ နဲ႔ က်မ္းစာထဲက ဧဝ မ်ားသာ ျဖစ္ၾကပါေတာ့တယ္။

(အမ်ဳိးသမီးမ်ားကိုယ္စား ေရးဖြဲ႔သည္။)

သီဟလုလင္

၁၄ ဇြန္လ ၂၀၁၆