ဗီယက္နမ္ခေမာက္ေလးေဆာင္းလို႔႔ ႏိုင္ငံအႏွံ႔ ဆိုင္ကယ္နဲ႔ပတ္မယ္ (၃) - ဟေလာင္းသို႔ ခရီးစဥ္

မနက္ ၇ နာရီေလာက္ကို Halong Bay ကို သြားမယ္႔ကား လာေခၚမယ္ဆိုလို႔ မနက္ ၆ နာရီေလာက္ ေရမိုးခ်ဳိး၊ ေအာက္ဆင္း မနက္စာ စားၿပီး Hotel Lobby ကေန အသင့္ေစာင့္ေနလိုက္တယ္။ ဒီ ဗီယက္နမ္ ခရီးကို စၿပီး စီစဥ္ကတည္းက Halong Bay ကို သြားဖို႔ စဥ္းစားခဲ႔ၾကတာမို႔လို႔ Halong Bay က သေဘၤာေပၚ တစ္ညအိပ္ႏိုင္ေအာင္ သေဘၤာနဲ႔ အခန္းကို ႀကိဳတင္ Booking လုပ္ခဲ႔ၾကတယ္။ ထံုးစံအတိုင္း Booking လုပ္တဲ႔ Website ေတြကေနေပါ႔။ အဲဒီေတာ့ ခုလို ကားနဲ႔ လာႀကိဳ၊ ျပန္ပို႔တာအျပင္ သေဘၤာေပၚမွာ ႏွစ္ေယာက္ခန္း၊ ေန႔လည္စာ၊ ညစာ နဲ႔ တျခားလည္ပတ္တဲ႔ အစီအစဥ္ေတြ အားလံုးအပါအၿပီးကို ေဒၚလာ ၂၆၀ ေလာက္ ေပးလိုက္ရတယ္။ အကယ္လို႔ ျပည္တြင္းက စီစဥ္ခ်ိတ္ဆက္ေပးတဲ႔ Tour တစ္ခုခုနဲ႔ဆိုရင္ေတာ့ ပိုၿပီး သက္သာေကာင္း သက္သာႏိုင္ပါတယ္။ ထားပါေလ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ကိုယ္တိုင္က အဲလိုမ်ဳိး မလြတ္မလပ္သြားရတာမွ မႀကိဳက္ဘဲ။
လာႀကိဳတဲ႔ကားက ဟိုတယ္တကာ ပတ္ၿပီး လာႀကိဳရလို႔ ေျပာထားတဲ႔အခ်ိန္ထက္ မိနစ္ (၃၀) ေလာက္ ေနာက္က်ၿပီးမွ ေရာက္လာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ကားေပၚတက္ေတာ့ လူက အေတာ္မ်ားေနၿပီ။ အမ်ားစုက လူျဖဴေတြခ်ည္းပါပဲ။ အာရွသားဆိုလို႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ၄ ေယာက္ရယ္၊ ထိုင္းက ၂ ေယာက္ တို႔ပဲ ပါတယ္။ ဒါေတာင္ စ မထြက္ႏိုင္ေသးဘဲ၊ ေနာက္ထပ္ ႏွစ္ဖြဲ႔ေလာက္ကို ထပ္သြားႀကိဳရေသးတယ္။ ဒီေန႔ကားေပၚမွာ ပါလာတဲ႔ Local Guide ကေတာ့ အဂၤလိပ္လိုေျပာတာ အေတာ္ေလး အဆင္ေျပ နားရွင္းတယ္။ ေနာက္မွ သိရတာက အရင္ သူက စင္ကာပူမွာ ဟိုတယ္ Reception ပိုင္း လုပ္ခဲ႔ဖူးတယ္ဆိုေတာ့ သူ႕ အဂၤလိပ္စကား တျခားသူထက္ ပိုအဆင္ေျပေနတာ ဘာေၾကာင့္ဆိုတာ သေဘာေပါက္သြားတယ္။ အေတာ္ေလးလည္း ေဖာေရြၿပီး ဧည့္သည္တစ္ဦးခ်င္းစီကို “သူ ငါ႔ကို အေတာ္ ဂ႐ုစိုက္ရွာပါလား” လို႔ ထင္သြားရေလာက္ေအာင္ကို တစ္ဦးခ်င္းစီကို အေလးထားေပးတတ္ပါတယ္။

ဒါနဲ႔ပဲ ၈ နာရီေက်ာ္ေလာက္မွ ဟႏြိဳင္းၿမိဳ႕ကေန ၿမိဳ႕ျပင္ဘက္ကို ကားေလး စထြက္ျဖစ္တယ္။ လူ ၃၀ ေလာက္ပဲ ပါတယ္ ကားေလးက တံတားရွည္တစ္ခုကိုေရာက္ေတာ့ Guide က တစ္ဘက္ျခမ္းမွာ လွမ္းျမင္ေနရတဲ႔ A ပံုသ႑ာန္ ႀကိဳးတံတားႀကီးတစ္ခုကို ျပၿပီး ဒါဟာ ျပင္သစ္ကိုလိုနီေခတ္က ျပင္သစ္ေတြ ေဆာက္လုပ္သြားခဲ႔တာလို႔ ေျပာပါတယ္။ ခုခ်ိန္မွာေတာ့ တံတားၾကံ႕ခိုင္ေရးအတြက္ ဆိုင္ကယ္ေလာက္ပဲ ျဖတ္သန္းခြင့္ျပဳထားတယ္လို႔ သိရပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့စိတ္ထဲ ထင္ေနတာက ဟႏြိဳင္းၿမိဳ႕ကေန ဟေလာင္းပင္လယ္ထဲသြားဖို႔ သိပ္မေဝးေလာက္ဘူးေပါ႔၊ အလြန္ဆံုး ၁ နာရီေလာက္ပဲ ေမာင္းရမယ္ထင္ေနတာ။ တကယ္က ၃ နာရီေလာက္ကို ေမာင္းရပါတယ္။ ၃ နာရီခရီးဆိုေပမယ္႔ လမ္းတေလွ်ာက္ ကိုယ္႔မိတ္ေဆြေတြနဲ႔ စကားေျပာလိုက္၊ အင္တာနက္သံုးၿပီး ဗီဒီယိုၾကည့္လိုက္နဲ႔ဆိုရင္ သိပ္မသိသာလွပါဘူး။ ၿပီးေတာ့ သြားေနတဲ႔ လမ္းတေလွ်ာက္မွာကလည္း ၿမိဳ႕ငယ္ေလးေတြ ျပတ္သြားတယ္လို႔ သိပ္မရိွတာေၾကာင့္ ပတ္ဝန္းက်င္ကို ေလ႔လာရင္းေတာင္ သြားလို႔ လာလို႔ရတဲ႔ အေနအထားပါ။ ပ်င္းခ်ိန္ သိပ္မရဘူး။

ကားက တစ္နာရီခြဲ ဝန္းက်င္ေမာင္းၿပီးခ်ိန္မွာေတာ့ ခဏနားေပးပါတယ္။ အေညာင္းအညာေျပ၊ အေပါ႔အပါးသြား႐ံုထက္ပိုတဲ႔ ရည္ရြယ္ခ်က္ေတာ့ ရိွတာေပါ႔။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဆီမွာ ခရီးသြားရင္ ခရီးတေထာက္ကို လမ္းက စားေသာက္ဆိုင္ေတြမွာ နားၾကတယ္။ ဒီမွာေတာ့ ကားရပ္ဖို႔ ေနရာအေတာ္က်ယ္က်ယ္ရိွတဲ႔ အမွတ္တရပစၥည္းအေရာင္းဆိုင္ႀကီးေတြမွာ နားၾကပါတယ္။ ဒီက စားေသာက္ဆိုင္ေတြလိုပဲ သူတို႔ဆီမွာလည္း သန္႔စင္ခန္းကို သီးျခား က်ယ္က်ယ္ဝန္းဝန္း စီစဥ္ေပးထားပါတယ္။ ခု နားတဲ႔ ဆိုင္က အမွတ္တရပစၥည္းေတြ၊ လက္ဝတ္ရတနာ၊ ပန္းခ်ီနဲ႔ ပန္းပုေတြကို ျပဳလုပ္တဲ႔သူေတြက ဆြံ႔အ နားမၾကား ကိုယ္လက္အဂၤါမစံုလင္တဲ႔သူမ်ားက ဖန္တီးထားတဲ႔ လက္ရာေတြကို ေရာင္းခ်ေပးေနတာပါ။ ပိုၿပီး ဝယ္ခ်င္စိတ္ေပၚေအာင္ လက္ေတြ႔ အလုပ္႐ံုမွာ တကယ္လုပ္ေနၾကသူမ်ားကို ျမင္ေတြ႔ၾကရပါတယ္။ စိတ္ကူးေလးကိုေတာ့ မခ်ီးက်ဴးဘဲ မေနႏိုင္ပါဘူး။ အဲဒီမွာ မိနစ္ ၂၀ ေလာက္ နားၿပီး ခရီးဆက္ၾကပါတယ္။



ေနာက္ထပ္ တစ္နာရီခြဲေလာက္အခ်ိန္မွာပဲ ျမဴေတြဆိုင္းေနတဲ႔ ပင္လယ္ကို တစြန္းတစ ေတြ႔ျမင္လိုက္ၾကရတယ္။ ေနာက္ေတာ့ အုန္းပင္ေလးေတြနဲ႔ ဟိုတယ္တခ်ဳိ႕ကိုေတြ႔ရတယ္။ လူေန တိုက္ခန္းတခ်ဳိ႕လည္းေတြ႔ရၿပီး “ေရာင္းမည္ / ငွားမည္” စာတန္းကပ္ထားတဲ႔ အခန္းတခ်ဳိ႕ကိုလည္း ေတြ႔ရပါတယ္။ အဲဒီေနာက္ေတာ့ သေဘၤာေတြ စီတန္းရပ္နားထားတဲ႔ သေဘၤာဆိပ္ကို ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ခ်ဥ္းကပ္လာပါတယ္။ ဒီေနရာကို ဝင္ခါစကေတာ့ လူေတြ သိပ္မေတြ႔ရေပမယ္႔ တကယ္႔ သေဘၤာဆိပ္ေနရာကို ေရာက္ေတာ့ လူေတြအမ်ားအျပားကို ေတြ႔လိုက္ရတယ္။ အလည္လာတဲ႔ ႏုိင္ငံျခားသားေတြ သူ႔အဖြဲ႔နဲ႔သူ ေယာက္ယက္ခတ္ေနၾကတာေပါ႔။ Local Guide အသီးသီးရဲ႕ ေအာ္လံ နဲ႔ ေအာ္ေခၚေနတဲ႔အသံေတြ၊ လူေတြရဲ႕ စကားသံ၊ ေအာ္ဟစ္ရီေမာ ေပ်ာ္ရႊင္ေနသံေတြက ဒီေနရာကို ပထမဦးဆံုးေရာက္လာတဲ႔ ကၽြန္ေတာ့အတြက္ေတာ့ စိတ္လႈပ္ရွားစရာခ်ည္းပါပဲ။ ကားရပ္လို႔ ကားေပၚကေနဆင္းၿပီး ကိုယ္႔အထုတ္ကိုယ္ဆြဲလို႔ Guide ေနာက္ကို လိုက္လာခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကားေပၚ ျပန္တက္သြားတဲ႔ ဟႏြိဳင္းျပန္မယ္႔အဖြဲ႔နဲ႔အတူ ကားက ထြက္သြားခဲ႔ၿပီ။



သေဘၤာဆိပ္မွာ လူမ်ားလြန္းလို႔ ကိုယ္႔အဖြဲ႔ကို မ်က္ေျခမျပတ္ေအာင္ မနည္းလိုက္ၾကည့္ရတယ္။ ကိုယ္သြားမယ္႔ သေဘၤာေပၚကို တိုက္႐ိုက္တက္ရတာမ်ဳိးမဟုတ္ဘဲ၊ အရင္ဆံုး စက္ေလွတစ္စီးေပၚ တက္ရတယ္။ အဲဒီ စက္ေလွကမွ ကိုယ္စီးမယ္႔ သေဘၤာေပၚကို ပို႔ေဆာင္ေပးတာပါ။ ကိုယ္ေတြကို လာႀကိဳတဲ႔ စက္ေလွကလည္း အဲဒီ သေဘၤာက ကိုယ္ပိုင္စက္ေလွျဖစ္ၿပီး၊ ခရီးစဥ္တစ္ေလွ်ာက္လံုးမွာလည္း အဲဒီသေဘၤာရဲ႕ ေနာက္မွာခ်ိတ္လို႔ လိုက္လာမယ္႔ စက္ေလွျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီစက္ေလွကေန သေဘၤာဆီကို ေရာက္ေအာင္သြားရတဲ႔ အခ်ိန္က ၃ မိနစ္ေတာင္ မၾကာပါဘူး။ ဒါေပမယ္႔ စီးနင္းမယ္႔သူ အေယာက္တိုင္းကို သက္ကယ္အက်ႌမျဖစ္မေန ဝတ္ခိုင္းပါလိမ္႔မယ္။ သူတို႔မွာ ဥပေဒထုတ္ျပန္ထားလို႔ လို႔ သိရပါတယ္။ စက္ေလွေလးေတြကိုလည္း စတိုင္အမ်ဳိးမ်ဳိးနဲ႔ ဖန္တီးထားတာ သတိျပဳမိသြားတယ္။ ကိုယ္႔သေဘၤာ ပံုစံအလိုက္ တခ်ဳိ႕က ေခတ္မီတဲ႔အသြင္၊ တခ်ဳိ႕က ဟိုးေရွးေခတ္ကေလွအသြင္ အမ်ဳိးမ်ဳိးဖန္တီးဆြဲေဆာင္ၾကပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ စီးမယ္႔ သေဘၤာက Silver Sea Cruise ပါ။

စက္ေလွေပၚကေန သေဘၤာေပၚကို ကူးတက္ဖို႔ သေဘၤာေပၚက အသင့္ႀကိဳဆိုေနၾကတဲ႔ ဝန္ထမ္းေလးေတြက သြက္သြက္လက္လက္ ကူညီေပးၾကပါတယ္။ လူ ၃၀ ေလာက္နဲ႔ပဲ သေဘၤာက လံုေလာက္တဲ႔သေဘာ ရိွပါတယ္။ အရင္ဆံုးအေပၚထပ္က စားေသာက္ခန္းမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေတြအားလံုးကို ခဏေစာင့္ခိုင္းပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကလည္း ေရာက္တာနဲ႔ သေဘၤာကို အေပၚေအာက္ လွည့္ပတ္ၾကည့္ၿပီး စပ္စုေတာ့တာပဲ။ သေဘၤာက ႏွစ္ထပ္ သေဘၤာပါ။ ၃ လႊာ ရိွပါတယ္။ ေအာက္ဆံုးထပ္မွာ သေဘၤာအတက္အဆင္းလုပ္တဲ႔ေနရာ၊ Reception နဲ႔ အိပ္ခန္းတခ်ဳိ႕ရိွတယ္။ အလယ္ထပ္မွာ အိပ္ခန္းေတြနဲ႔ စားေသာက္ခန္း ရိွၿပီးေတာ့ အေပၚဆံုးထပ္မွာ သေဘၤာကပၸတိန္ သေဘၤာေမာင္းတဲ႔အခန္း၊ သူ႔ရဲ႕နားေနအခန္း၊ ထိုင္း႐ိုးရာအႏွိပ္ခန္း၊ ေနပူစာလံႈဖို႔ ပက္လက္ကုလားထိုင္ေတြ၊ အရက္ဘားနဲ႔ သီးသန္႔ေနထိုင္သူမ်ားရဲ႕ အိပ္ခန္းေတြ ရိွပါတယ္။ သီးသန္႔ခန္းက ၂ ခန္း ပါဝင္ၿပီး သီးသန္႔ခန္းေနသူမ်ားအတြက္ အေပၚဆံုး Open Air အထပ္ရဲ႕ သေဘၤာေနာက္ပိုင္းမွာ ျခံခတ္လို႔ သီးျခား စီစဥ္ေပးထားပါတယ္။ လူျဖတ္သန္းသြားလာဖို႔ကိုလည္း သတိေပးစာကပ္လို႔ တားျမစ္ထားပါတယ္။

သေဘၤာ စတင္မထြက္ခြာခင္ကေလးမွာပဲ Guide က ကၽြန္ေတာ္တို႔အားလံုးကို စားေသာက္ခန္းမွာ ေခၚၿပီး ေဆာင္ရန္၊ ေရွာင္ရန္ေတြနဲ႔ တစ္ညအိပ္ ႏွစ္ရက္တာ ခရီးအတြင္း ဘာေတြလုပ္ေဆာင္မယ္၊ ဘယ္ေတြသြားမယ္ဆိုတဲ႔ ကိစၥရပ္ေတြကို အခ်ိန္ဇယားနဲ႔ ရွင္းျပပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ သေဘၤာဝန္ထမ္းေတြက ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို အခန္းေသာ့ လိုက္ေပးပါတယ္။ ကားေပၚမွာကတည္းက Guide က ကၽြန္ေတာ္တို႔ဆီက Passport ေတြေတာင္းၿပီး ႀကိဳတင္စာရင္းျဖည့္သြင္းေပးထားလို႔ သိပ္အခ်ိန္မကုန္ဘဲ အဆင္ေျပေျပ အခန္းေသာ့ အဆင္သင့္ရလာပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ သူငယ္ခ်င္းေတြ အဆင္ေျပသြားတာက စားေသာက္ခန္းရိွတဲ႔အလႊာမွာပဲ အခန္း ႏွစ္ခန္းကို မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ရတာပါ။ သေဘၤာေပၚမွာ ၂ ေယာက္ခန္းေတြ၊ ၃ ေယာက္ခန္းေတြ ရိွပါတယ္။ ၂ ေယာက္ခန္းကိုမွ ကုတင္ ႏွစ္လံုးခြဲရက္လား၊ ကုတင္အႀကီးတစ္လံုးတည္းလားဆိုၿပီး ခြဲျခားရႏုိင္ပါေသးတယ္။ ဒါ႔အျပင္ ကိုယ္ပိုင္ဝရံတာေလးနဲ႔ ေနလို႔ရတဲ႔ အခန္းေတြလည္း ရိွပါေသးတယ္။ ဒါေတြကိုေတာ့ အေခၚအေဝၚအမ်ဳိးမ်ဳိးနဲ႔ ခြဲျခားေရာင္းခ်ေပးတာပါ။ အခန္းတိုင္းမွာေတာ့ ေရခ်ဳိးခန္း အိမ္သာ ပါဝင္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ အခန္းတံခါးကို ဖြင့္လိုက္ခ်ိန္မွာေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလး ေက်နပ္သြားမိတယ္။ ထင္ထားတာထက္အမ်ားႀကီး ပိုေကာင္းေနတဲ႔ အခန္းအျပင္အဆင္ေၾကာင့္ရယ္၊ ေရခ်ဳိးခန္းက ေတာ္ေတာ္ေလး အဆင့္ျမင့္ေကာင္းမြန္တာရယ္ေၾကာင့္ပါ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ စီးတဲ႔ သေဘၤာအခန္းေတြမွာေတာ့ တီဗီ ပါဝင္တာ မေတြ႔ရပါဘူး။ တခ်ဳိ႕ သေဘၤာေတြမွာေတာ့ အခန္းေတြမွာ တီဗီ လည္း တပ္ဆင္ထားပါတယ္။ က်န္တဲ႔ ေရခဲေသတၱာ၊ အဲကြန္းေတြကေတာ့ ပါဝင္ပါတယ္။ အျပင္ကို ၾကည့္ဖို႔ ျပတင္းေပါက္ က်ယ္က်ယ္လည္း ရိွပါတယ္။ ေတာ္ေတာ္လွတဲ႔ ႐ႈခင္းေတြကို စိတ္တိုင္းက် ခံစား လိုက္ပါသြားႏုိင္တယ္။ တစ္ခုဆိုးတာက ေန႔လည္ပိုင္းမွာေတာ့ အဲကြန္းအတြက္ မီး မေပးတာပါဘဲ။ လိုေတာ့လည္း မလိုအပ္ပါဘူး။ တစ္ေန႔တာလံုးမွာ သတ္မွတ္ထားတဲ႔ အစီအစဥ္ေတြ အျပည့္ရိွေနတာမို႔ အခန္းမွာ နားခ်ိန္ေတာင္ ေကာင္းေကာင္းမရပါဘူး။ အခန္းထဲ ပစၥည္းခ်ၿပီး ခ်က္ခ်င္းျပန္ထြက္လို႔ စားေသာက္ခန္းမွာ ေနရာယူရတယ္။

ေန႔လည္စာအတြက္လည္း ယူထားတဲ႔ ေဈးထဲမွာ ပါဝင္ၿပီးသားမို႔ ထပ္ၿပီးကုန္က်စရာ မရိွေပမယ္႔ ဝန္ထမ္းေတြရဲ႕ ေဖာေရြတဲ႔ အေျပာေအာက္မွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေတြ ေဈးအႀကီးဆံုး ဝိုင္တစ္ပုလင္း ေသာက္ျဖစ္သြားၾကတယ္။ ေန႔လည္စာကို European Style ေကၽြးတာမို႔လို႔ Stater, Appetizer, Soup, Main Course အဲဒီလိုေတြ တစ္ပန္းကန္ခ်င္း လာခ် ျပန္ယူ စနစ္နဲ႔ ေကၽြးပါတယ္။ ျမန္မာဗိုက္နဲ႔ေတာ့ အေတာ္ေလး တင္းတိမ္ဖို႔ ခက္ပါတယ္။ အစားအေသာက္က နည္းနည္းနဲ႔ အရသာရိွရိွ ခ်က္ျပဳတ္ေကၽြးေမြးတာပါ။ ဒါေပမယ္႔ ကၽြန္ေတာ္တ္ို႔အတြက္ေတာ့ မဝဘူးဗ်ာ။ သေဘၤာကလည္း ေမာင္းေနၿပီဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔က ျပတင္းေပါက္နဲ႔ အနီးဆံုးစားပြဲဝိုင္းယူထားတာေၾကာင့္ ပတ္ဝန္းက်င္က အရမ္းလွတဲ႔ ကၽြန္းေတြ ေတာင္ေတြကို ခံစားရင္း ေန႔လည္စာစားရတာကေတာ့ အမွတ္တရရိွလြန္းပါတယ္။ ဝိုင္တစ္ပုလင္းကလည္း ထည့္ရင္ ၄ ေယာက္အတြက္က တစ္ခြက္စီေလာက္ပဲ ရတာဆိုေတာ့ လူက ေခါင္းေနာက္တာပဲ အဖတ္တင္သြားတယ္။ ဒါနဲ႔ ေကာ္ဖီ မွာေသာက္ျဖစ္ၾကတယ္။

ထမင္းစားနားခ်ိန္ေလးလို ျဖစ္ေနၿပီး သေဘၤာကလည္း တေရြ႕ေရြ႕နဲ႔ သြားေနတယ္။ သေဘၤာေရွ႕ပိုင္းက စားပြဲေလးမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔အဖြဲ႔ သြားထိုင္ၿပီး ဗီယက္နမ္ေကာ္ဖီရဲ႕ အရသာကို ခံစားၾကတယ္။ သေဘၤာေပၚက ေကာ္ဖီကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္အႀကိဳက္ဆံုးပဲ။ အရင္ ၿမိဳ႕ထဲမွာ ေသာက္ခဲ႔တဲ႔လက္ရာထက္ေတာင္ ပိုႀကိဳက္ေသးတယ္။ မသြားခင္ကတည္းက ဟႏြိဳင္းဟိုတယ္ပိုင္ရွင္က ေျပာလိုက္တယ္။ မင္းတို႔ ကံေကာင္းရင္ေတာ့ ပတ္ဝန္းက်င္ရႈခင္းေတြကို ေတြ႔ရမယ္၊ မဟုတ္ရင္ေတာ့ အဲ႔ဒီေနရာက ျမဴေတြနဲ႔ အျမဲျပည့္ေနတတ္တယ္တဲ႔။ ဒါဆို ဒီေန႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ကံေကာင္းတာေပါ႔။ ပတ္ဝန္းက်င္းကို ရွင္းရွင္းလင္းလင္း ျမင္ေတြ႔ရတယ္။ အဲဒါ ညအထိတိုင္ေအာင္ပဲ။ သေဘၤာသြားေနတဲ႔ တေလွ်ာက္ ေဘးပတ္လည္မွာ ကၽြန္းေတြ၊ ေတာင္ေတြကို ေတြ႔ရမ်ားၿပီး ေရျပင္က်ယ္တဲ႔ေနရာမ်ဳိးမွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔လိုပဲ သြားလာေနတဲ႔ သေဘၤာႀကီးတခ်ဳိ႕ကို ေတြ႔ရတတ္တယ္။ တခ်ဳိ႕ေနရာေတြမွာဆို ဆယ္ဂဏန္းေလာက္ရိွမယ္။ အဲဒီကေနမွ ေန႔လည္ ၂ နာရီေလာက္မွာ သေဘၤာရပ္သြားၿပီး၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို စက္ေလွေပၚတက္ခိုင္းတယ္။ အဲဒီက်မွ ကၽြန္ေတာ္လည္း သတိထားမိတာပါ။ အေပၚမွာ ေျပာခဲ႔သလို စက္ေလွႀကီးက သေဘၤာေနာက္ၿမီးမွာ ခ်ိတ္ၿပီး သေဘၤာသြားရာေနာက္ ပါေနတယ္ဆိုတာ။ စက္ေလွေပၚ အားလံုးတက္ၿပီးေတာ့မွ စက္ေလွက ခု သေဘၤာရပ္ထားတဲ႔ေနရာနဲ႔ မေဝးတဲ႔ ကၽြန္းတစ္ခုဆီကို ဦးတည္ေမာင္းႏွင္ပါတယ္။ အဲဒီက်ေတာ့မွ ပတ္ဝန္းက်င္မွာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ သေဘၤာလိုပဲ ရပ္နားထားတဲ႔ တျခားသေဘၤာေတြလည္း မလွမ္းမကမ္းေတြမွာ ရိွေနပါတယ္။

သေဘၤာေတြက ပံုစံအမ်ဳိးမ်ဳိး ရိွၾကတယ္။ ေခတ္မီတဲ႔ ပံုစံနဲ႔ အဆန္းအျပားေတြလုပ္ထားတဲ႔ သေဘၤာေတြ ရိွသလို၊ ရြက္ေလွႀကီးလို ရြက္တိုင္ေတြနဲ႔ ရြက္လႊင့္ၿပီးေမာင္းတဲ႔ သေဘၤာေတြလည္း ရိွတယ္။ သေဘၤာနည္းနည္း စုတ္တာေလးေတြလည္း ေတြ႔ရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ထက္ ပိုေကာင္းတဲ႔ သေဘၤာေတြလည္း ရိွေသးမွန္း သိလိုက္ရပါတယ္။ စက္ေလွက ကၽြန္းကို ၅ မိနစ္ေတာင္မၾကာဘဲ ေရာက္သြားတယ္။ Catba ကၽြန္းေပၚမွာ လမ္းနည္းနည္းေလွ်ာက္ၿပီး ကားဂိတ္တစ္ခုဆီသြားလို႔ ကားေစာင့္ရတယ္။ သူတို႔ဆီမွာ ဒီ Halong Bay ကိုလာတဲ႔ Tour အစီအစဥ္ေတြ နည္းနည္းစီ ကြဲျပားၾကတယ္။ တခ်ဳိ႕က ဒီကၽြန္းကို မလာၾကဘူး။ Guide ရဲ႕ ေျပာစကားအရေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ အစီအစဥ္မွာ လူတိုင္းသြားေနတဲ႔ ကၽြန္းအစား ခုလာတဲ႔ ကၽြန္းေပၚက ဂူက လူအေရာက္အေပါက္နည္းေသးေတာ့ လူမ႐ႈပ္သလို၊ သဘာဝအတိုင္းမပ်က္စီးေသးဘဲ က်န္ေနလို႔ ဒီဂူ ကို ဦးစားေပး ေခၚလာတယ္လို႔ ေျပာပါတယ္။ ဒါကလည္း သူတို႔အေျပာေပါ႔။ ကိုယ္မွ မသိတာကိုး။ ကားဂိတ္မွာ ၅ မိနစ္ေလာက္ ကားေစာင့္လိုက္ရၿပီး ဘတ္စ္ကားတစ္စီး ဆင္းလာတာ ေတြ႔ရတယ္။ အဲဒီကားနဲ႔ ေတာင္ေပၚကို ျပန္တက္ၾကပါတယ္။ ဒီကၽြန္းမွာ လူဦးေရ ၃ ေထာင္ေလာက္ေနတယ္ေျပာေပမယ္႔ ဂူဆီသြားတယ္လမ္းတေလွ်ာက္ေတာ့ လူ မေတြ႔ရဘူး။ ေဘး ဘယ္ညာက ရႈခင္းေလးေတြကို စီစဥ္ထားတာေလးေတာ့ လွတယ္လို႔ ျမင္မိတယ္။ တခါတေလ ပင္လယ္ထဲ ဝါးတံတား လွလွေလးထိုးၿပီး ကၽြန္းနဲ႔ မေဝးနဲ႔ တစ္ဘက္ ကၽြန္းလိုလို ေတာင္လိုလိုကို သြားလို႔ရေအာင္ လုပ္ထားေပးတယ္။ ႏိုင္ငံျခားသားတခ်ဳိ႕ကို စက္ဘီးေလးေတြနဲ႔ ဆင္းလာတာ ျဖတ္ခနဲေတြ႔လိုက္ရတယ္။ ၁၀ မိနစ္ေလာက္ ကားစီးၿပီးေတာ့ ဧည့္သည္ေတြကို ျပခ်င္တဲ႔ Hoa Cuong Cave (သူတို႔အေခၚ Diamond Cave) ကို ေရာက္ပါတယ္။ အဲ႔ဒီက်မွ ကၽြန္းသူကၽြန္းသားတခ်ဳိ႕ကို အေအးဘူးေတြ၊ မုန္႔ေတြ ေရာင္းေနတာ ေတြ႔ရတယ္။ တခ်ဳိ႕လည္း ဆုိင္ကယ္ကယ္ရီေပါ႔။ ရြာထဲလည္ခ်င္ရင္ လည္လို႔ရေအာင္ထင္ပါတယ္။

ကားေပၚကေနဆင္းၿပီး ေျခက်င္ နည္းနည္းေလွ်ာက္ရပါတယ္။ ဂူက ေတာင္ရဲ႕ အလယ္ေလာက္မွာ ျဖစ္ေနလို႔ တစ္ခါ ေတာင္ေပၚတက္ရျပန္ပါတယ္။ ေတာင္ေပၚကေန ဂူထဲကိုေရာက္ေတာ့ အထဲမွာ အရင္ေရာက္ေနတဲ႔ ႏိုင္ငံျခားသားအဖြဲ႔ေတြ အထြက္ကို တစ္ခါျပန္ေစာင့္ၿပီးမွ အတြင္းကို ဝင္ရတယ္။ ဂူထဲေရာက္သြားေတာ့ Guide က ရႊန္းရႊန္းေဝေအာင္ ရွင္းျပပါေတာ့တယ္။ ဒီဂူကို ဘာလို႔ ဒိုင္းမြန္းဂူလို႔ေခၚလဲဆိုေတာ့ ခု ဂူရဲ႕ နံရံပတ္လည္ကို ၾကည့္လိုက္ပါ။ ဘာေတြ႔ရသလဲ။ အေရာင္ေတြလက္ေနတယ္မဟုတ္လား။ ဘာညာေျပာၿပီး ဧည့္သည္ေတြကို ၾကည့္ခိုင္းပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ေရာက္ကတည္းက သတိထားမိတယ္။ အေရာင္ေလးေတြက စိန္မႈန္ေလးေတြ ၾကဲထားသလို လက္လက္ထေနတာ။ ဒါေပမယ္႔လည္း ဒါေတြကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ဆီက ေတာင္ႀကီး၊ ျပင္ဦးလြင္၊ ကေလာဘက္က ဂူေတြဆီေရာက္ဖူးသူေတြ ျမင္ဖူးၾကၿပီးသားပါ။ ဒါေတြနဲ႔ ရင္းႏွီးၿပီးသား ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျမန္မာေတြအတြက္ကေတာ့ သူတို႔ရဲ႕ ႏုိင္ငံျခားသားေတြကို ဒီလိုေတြျပၿပီး ေရာင္းစားတဲ႔အကြက္ကိုေတာ့ သေဘာက်သြားမိသား။ မထူးျခားတဲ႔ေနရာတစ္ခုမွာ ထူးျခားတာေတြ ရိွေနသေယာင္ ဖန္တီးတတ္တာလည္း သူတို႔ရဲ႕ အစြမ္းေပါ႔ေလ။ ဒီဂူႀကီးက အရင္က ေရေအာက္မွာ ရိွေနလိမ္႔မယ္။ အရင္က ဒီဂူမွာ လူေတြေနသြားတဲ႔ သက္ေသေတြရိွတယ္။ စသျဖင့္ ဒ႑ာရီလိုလို ဇာတ္လမ္းေတြ ေျပာျပပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ဂူေပါက္က်ဥ္းက်ဥ္းေလးထဲ တစ္ေယာက္ခ်င္းစီ ေခၚသြင္းၿပီး ဂူနံရံကို ဓါတ္မီးေလးနဲ႔ ထိုးထိုးျပပါတယ္။ သူ႔အေျပာအရ အဲ႔ဒီေနရာမွာ လူရဲ႕ သြားလို႔ ထင္ရတဲ႔ အရာရိွေနလို႔ ဘယ္ရာစုတုန္းက လူေတြေနသြားတာျဖစ္မယ္ဆိုတဲ႔ ဇာတ္လမ္းနဲ႔ ခ်ိတ္ဆက္ျပသြားတာပါ။ ဂူထဲမွာ နာရီဝက္ေလာက္ အခ်ိန္ျဖဳန္းၿပီးေတာ့ ဂူေသးေသးေလးထဲကေန ျပန္ထြက္လာၾကပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဆီက နာမည္ႀကီး ဂူေတြက ပိုၿပီး ရွည္လ်ား လွပတယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။ အဲဒီကေန ေစာေစာက လာခဲ႔တဲ႔ ကားဂိတ္ကို ျပန္ဆင္းၾကပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ စက္ေလွနဲ႔ သေဘၤာဆီ ျပန္လာၾကေတာ့ ညေန ၄ နာရီေက်ာ္ပါၿပီ။

စက္ေလွနားကို ေလွေလးေတြေလွာ္ၿပီး အာလူးေၾကာ္၊ ဘီယာ၊ အေအး၊ မုန္႔ စတာေတြ လာေရာင္းတဲ႔ အမ်ဳိးသမီးတခ်ဳိ႕ကိုလည္း ေတြ႔ရပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္းနဲ႔ မနီးမေဝးမွာ ေလွေပၚမွာပဲ အိမ္လို ေနၿပီး ငါးဖမ္းထြက္ေနၾကတဲ႔ သူတခ်ဳိ႕လည္း ရိွေနပါတယ္။ သေဘၤာဆီ ျပန္ေရာက္တာနဲ႔ ဟိုးအေပၚဆံုးထပ္က အရက္ဘားေရွ႕မွာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ကို စုေဝးခိုင္းတယ္။ ၿပီးေတာ့ အေမာေျပ ေကာ့ေတး ဆိုၿပီး လိေမၼာ္နဲ႔ အရက္တစ္မ်ဳိးစပ္ထားတာေလး တိုက္ပါတယ္။ Guide က ဒီအခ်ိန္က စၿပီး Happy Hour စပါၿပီ။ ဘယ္အရက္ေတြမွာေသာက္ရင္ေတာ့ ဘယ္ေလာက္ေလွ်ာ့ေပးပါတယ္ဆိုၿပီး စေရာင္းပါေတာ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔လည္း အေပ်ာ္ထြက္လာတဲ႔အတူတူဆိုၿပီး ေဗာ့ကာပုလင္း၊ အေစ႔အဆံအျမည္း နဲ႔ အခ်ဳိရည္ဗူးေတြပါတဲ႔ အတြဲကို မွာလိုက္တယ္။ ေဒၚလာ ၃၀ နီးပါး ေပးရေပမယ္႔ ေဗာ့ကာပုလင္းေလးထြက္လာေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေသးေသးရယ္။ ပုလင္းေလးက လွေတာ့ လွပါရဲ႕။ ေလာက္ပါ႔မလားေတာ့ ေတြးပူရတယ္။ တျခားသူေတြကေတာ့ ဘီယာေလာက္ေလးပဲ ကိုင္ေသာက္ၾကတာ ေတြ႔ရတယ္။ အဲလိုမ်ဳိးေသာက္တာ ကၽြန္ေတာ္တို႔အဖြဲ႔ပဲ ရိွတယ္။ သိပ္မၾကာခင္ Guide က ေရကူးခ်င္သူေတြ ေရကူးလို႔ရၿပီလို႔ ေၾကျငာလိုက္တာနဲ႔ ဧည့္သည္ေတြေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ေအာက္ဆင္းၿပီး အားရပါးရ ေရကူးၾကပါေလေရာ။ သူတို႔ကေတာ့ အသက္ကယ္အက်ႌဝတ္ထားဖို႔ေျပာေပမယ္႔ တခ်ဳိ႕လည္း မဝတ္ၾကပါဘူး။ ဝန္ထမ္းေတြကေတာ့ အနားမွာ အသင့္အေနအထား ေစာင့္ေပးေနၾကပါတယ္။

ညေန ၆ နာရီေလာက္မွာေတာ့ အားလံုးကို ျပန္တက္ဖို႔ ေခၚၿပီး ညေန ၇ နာရီခြဲေလာက္မွာ ညစာစားရေအာင္ စားေသာက္ခန္းထဲ လာၾကဖို႔ Guide က သတိေပးပါတယ္။ အဲဒီညေနမွာ ကၽြန္ေတာ့ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က အတူပါလာတဲ႔ သူ႔ခ်စ္သူေကာင္မေလးကို လက္ထပ္ခြင့္ေတာင္းဖို႔အတြက္ စီစဥ္ထားတာေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေတြ ေခါင္းခ်င္းဆိုင္ၿပီး အံ႔ၾသသြားေအာင္လုပ္ဖို႔ အစီအစဥ္ဆြဲၾကတယ္။ ဒီ အေပၚထပ္ေလးမွာပဲ စားပြဲထိုးေကာင္ေလးကေနတဆင့္ စာရြက္ေလးေတြ ေပးၿပီး လက္ထပ္ခြင့္ကို ေတာင္း၊ လက္စြပ္ဝတ္ေပးဖို႔ စီစဥ္လိုက္တယ္။ စားပြဲထိုးေခါင္းေဆာင္ေလးက အမ်ားႀကီး ကူညီတိုင္ပင္လုပ္ေဆာင္ေပးဖို႔ သေဘာတူၿပီး Guide ကို အေၾကာင္းၾကားလိုက္တယ္ထင္တယ္။ Guide က ခ်က္ခ်င္း ကၽြန္ေတာ္တို႔ဆီကို ေရာက္လာတယ္။ ၿပီးေတာ့ သူက ညစာစားေနတုန္း လူအမ်ားေရွ႕မွာလုပ္ဖို႔ အၾကံေပးတယ္။ သူငယ္ခ်င္းက ရွက္ေနေတာ့ အားလံုးက ဝိုင္းတိုက္တြန္းၾကရတယ္။ ဒါမ်ဳိး ကၽြန္ေတာ္လည္း ႐ုပ္ရွင္ထဲပဲ ျမင္ဘူးတာေလ။ အျပင္မွာ လူေတြ ဝိုင္းေလွာင္မလားေတာ့ ေတြးပူတာေပါ႔။ သူက ကာယကံရွင္ဆိုေတာ့ ပိုေတြး ပိုရွက္မွာပဲ။ အားလံုးဝိုင္းေျမႇာက္ေပးလိုက္ေတာ့ ေနာက္ဆံုး သူသေဘာတူသြားတယ္။ ညစာစားေနတုန္းမွာ သူ လက္ထပ္ခြင့္ေတာင္းမယ္ေပါ႔။ ႏုိင္ငံျခားသားေတြေရွ႕ဆိုေတာ့ အဂၤလိပ္ေျပာရေကာင္းမလား၊ ျမန္မာလိုေျပာရေကာင္းမလား စဥ္းစားၾကရျပန္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္အၾကံေပးတာက ကိုယ္က ျမန္မာမိန္းကေလးကို လက္ထပ္ခြင့္ေတာင္းတာျဖစ္လို႔ ျမန္မာလိုေျပာတာက ျမန္မာတစ္ေယာက္ကို ပိုၿပီး စိတ္လႈပ္ရွားေစမယ္ေပါ႔။ ေနာက္တစ္ေယာက္ကက်ေတာ့ ႏိုင္ငံျခားသားေတြ အမ်ားႀကီးေရွ႕မွာ ျမန္မာလိုေတြေျပာေနရင္ လူေတြက ဘာေတြေျပာေနတာလဲဆိုၿပီး ျဖစ္ကုန္မယ္ေပါ႔။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ အဂၤလိပ္လို အရင္မိတ္ဆက္မယ္၊ ၿပီးတာနဲ႔ ျမန္မာလို တစ္ခြန္းတည္းလက္ထပ္ခြင့္ျပဳပါလို႔ေျပာမယ္ဆိုၿပီး ဆံုးျဖတ္လိုက္ၾကတယ္။ သူလည္း လူေရွ႕မွာ စကားလွေအာင္ စာေတြစီၿပီး အေသက်က္ေပါ႔။

ည ၇ နာရီခြဲမွာ ဧည့္သည္အားလံုး ကိုယ္႔အခန္းကေနကိုယ္ထြက္ၿပီး စားေသာက္ခန္းမွာ ညစာစားဖို႔ လာၾကတယ္။ လူစံုေတာ့မွ Guide က နက္ျဖန္လုပ္မယ္႔ အစီအစဥ္ေတြနဲ႔ ညဘက္ ကာရာအိုေက ဆိုခ်င္ရင္ဆိုလို႔ရတဲ႔အေၾကာင္းေတြ ေျပာျပတယ္။ အဲဒါနဲ႔ တစ္ဆက္တည္း ဒီေန႔မွာ ကၽြန္ေတာ့မိတ္ေဆြ တစ္ေယာက္က အထူးအစီအစဥ္ရိွပါတယ္ဆိုၿပီး ကၽြန္ေတာ့သူငယ္ခ်င္းကို မိုက္ခြက္ ထိုးေပးတယ္။ ဟိုေကာင္ကလည္း လူေရွ႕မွာ ရွက္လို႔ ထူပူၿပီး ဘာေတြေျပာမွန္းမသိေျပာလို႔ သူ႔ေကာင္မေလးေရွ႕မွာ ဒုူးေထာက္ၿပီး လက္စြပ္ဝတ္ေပးလိုက္တယ္။ ေကာင္မေလးက အံ႔ၾသတာေရာ၊ ရွက္တာေရာနဲ႔ မ်က္ႏွာ ဘယ္ထားရမွန္းမသိျဖစ္ေနခ်ိန္၊ အားလံုးကလည္း ႐ုပ္ရွင္ထဲကလိုပဲ ဝမ္းသာအားရ လက္ခုပ္တီးၾကတယ္။ အဲဒီက်မွ ကၽြန္ေတာ္တို႔စီစဥ္သူေတြလည္း သက္ျပင္းခ်ႏိုင္ေတာ့တယ္။ အဲဒီညက ဗီယက္နမ္ညစာက အေတာ္ေလး အရသာရိွလိုက္တာ။

သီဟလုလင္
၁၃ ေမ၂၀၁၆