ဗီယက္နမ္ခေမာက္ေလးေဆာင္းလို႔႔ ႏိုင္ငံအႏွံ႔ ဆိုင္ကယ္နဲ႔ပတ္မယ္ (၂)

လမ္းေဘးမွာ ေရာင္းေလ႔ရိွတဲ႔ အမွတ္တရလက္ေဆာင္ပစၥည္းမ်ား

အျမဲလိုလို ျမဴေဝေနတတ္တဲ႔ ဟႏြိဳင္းၿမိဳ႕ေလးဟာ ကေလာၿမိဳ႕ေလးနဲ႔ အလားသ႑ာန္တူပါတယ္။ ေဆာင္းတြင္းဆို ေအးမယ္႔ပံုေလးပါ။ ခု ေႏြရာသီသြားတာေတာင္ ရာသီဥတုေလးက ေနေပ်ာ္ပါတယ္။ အရမ္းႀကီးေတာ့ ေအးမေနပါဘူး။ ေနလို႔ေကာင္း႐ံုေပါ႔။ Tour Package နဲ႔ သြားတာမဟုတ္ေတာ့ ေနာက္က်တဲ႔အထိ အိပ္မယ္ စိတ္ကူးထားေပမယ္႔လည္း ၈ နာရီမထိုးခင္ကို အားလံုးက ႏိုးၿပီး အျပင္ထြက္ဖို႔ တက္တက္ႂကြႂကြ ရိွေနၿပီ။ ကၽြန္ေတာ့ အခန္းမွာက ဝရံတာ ပါေတာ့ မနက္ ႏိုးႏိုးခ်င္း လုပ္ျဖစ္တာက ဝရံတာထြက္ၿပီး အနီးအနားက လႈပ္ရွားမႈေလးေတြ ဓါတ္ပံု႐ိုက္တာပါပဲ။ ႐ိုးရွင္းတဲ႔ လူေနမႈပံုစံကို ေတြ႔ရတယ္။ နယ္ၿမိဳ႕တစ္ၿမိဳ႕ကို ေရာက္သြားရတဲ႔အတိုင္း ဝတ္စားဆင္ယင္မႈကအစ ႐ိုးရွင္းတယ္။ ႐ိုးရာအစဥ္အလာကို ထိန္းသိမ္းလိုက္ေလွ်ာက္ေနၾကတဲ႔ ပံုပန္းကို ေတြ႔ရတယ္။ အရင္က ေျပာခဲ႔သလို ျပားခ်ပ္ခ်ပ္ အေဆာက္အဦးတိုင္းရဲ႕ ေျမညီထပ္ဟာ ဆိုင္ခန္းေတြ ျဖစ္ေနၾကတယ္။ မနက္လင္းၿပီဆိုတာနဲ႔ ႏိုင္ငံျခားသားေတြ အေနမ်ားတဲ႔ ဒီ Old Quarters မွာ ပ်ားပန္းခတ္ လူေတြလႈပ္ရွားသြားလာေနၾကတယ္။


ဟိုတယ္က ေကၽြးတဲ႔ မနက္စာေလး အျမန္စားၿပီး ဟိုတယ္က Reception က ေကာင္မေလးကို ဘယ္ေတြ လည္ရင္ေကာင္းမလဲ ေမးလိုက္ေတာ့ တစ္ဘက္က Tour Information ေကာင္တာမွာ ထိုင္ေနတဲ႔ ဟိုတယ္ပိုင္ရွင္ျဖစ္ဟန္တူတဲ႔သူက သြားလာသင့္တဲ႔ေနရာေတြကို အားပါးတရ ရွင္းျပေပးေနပါတယ္။ ေျမပံုတစ္ခု ထုတ္ေပးၿပီး ဘယ္ေနရာေတြကို လည္သင့္တယ္ဆိုတာ ေဘာပင္ေလးနဲ႔ ဝိုင္းျပတယ္။ သြားလာရင္ သတိထားရမယ္႔ အခ်က္ေတြကို ေျပာျပတယ္။ ဗီယက္နမ္မွာက ဟိုခ်ီမင္းၿမိဳ႕က သူေတြကလည္း ဟႏြိဳင္းၿမိဳ႕က လူေတြကို ေတာသားေတြလိုျမင္ၿပီး ဟႏြိဳင္းၿမိဳ႕က လူေတြကလည္း ဟိုခ်ီမင္းၿမိဳ႕က လူေတြကို အစဥ္အလာမေစာင့္ေရွာက္တဲ႔ သူေတြအျဖစ္ မွတ္ယူၾကတာမို႔ ဒီဆရာသမားက ဟိုခ်ီမင္းထက္ ဘာလို႔ ဟႏြိဳင္းမွာ အခ်ိန္ၾကာၾကာမေနလဲဆိုၿပီး အားမလို အားမရျဖစ္ေနပါတယ္။ အမွန္လည္း ဟိုခ်ီမင္းထက္စာရင္ ဟႏြိဳင္းဘက္မွာက စိတ္ဝင္တစားလည္စရာပတ္စရာ ပိုမ်ားေနပါတယ္။ ဒါေပမယ္႔ ေန႔ခ်င္းျပန္ေတာ့ မရိွပါဘူး။ အနည္းဆံုးေတာ့ တစ္ညအိပ္ ခရီးစဥ္ျဖစ္ပါလိမ္႔မယ္။

မနက္ျဖန္ကို ဗီယက္နမ္ရဲ႕ နာမည္ေက်ာ္ ဟေလာင္းပင္လယ္ေအာ္ (Halong Bay) သြားမွာမို႔ ဒီေန႔ကို တျခားခရီးစဥ္ အထူးတလည္ဆြဲမေနေတာ့ဘဲ ဟႏြိဳင္းၿမိဳ႕ထဲမွာပဲ လည္ပတ္ဖို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္ၾကတယ္။ Old Quarters မွာ တည္းျခင္းရဲ႕ အဓိက ေကာင္းက်ဳိးက လည္ပတ္စရာမ်ားမ်ားကို လမ္းေလးေလွ်ာက္သြား႐ံုနဲ႔ ေရာက္ႏုိင္တာပါပဲ။ တည္းတဲ႔ Symphony Hotel ကေန Hang Quat လမ္းအတိုင္းသြားၿပီး H. Manh လမ္းအတိုင္း ေအာက္ဘက္ကို ဆင္းခ်လိုက္တာနဲ႔ Saint Joseph’s Cathedral ကို စၿပီး ေတြ႔ရပါမယ္။ ၅ မိနစ္ေလာက္ပဲ လမ္းေလွ်ာက္လိုက္ရပါတယ္။ ဗီယက္နမ္ဟာလည္း ျပင္သစ္ကိုလိုနီ ျဖစ္ခဲ႔ဖူးတာမို႔ ကိုလိုနီေခတ္က အေဆာက္အဦးေတြ ေတာ္ေတာ္က်န္ေနပါတယ္။ ထိန္းသိမ္းထားတတ္တာေၾကာင့္ ခုဆို ဧည့္သည္ေတြကို ျပစားစရာေတြ ျဖစ္ေနပါၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ကံေကာင္းတာက Saint Joseph’s Cathedral ကို သြားတဲ႔ေန႔က တနဂၤေႏြေန႔ ျဖစ္ေနတာရယ္။ မနက္ ၁၀ နာရီဝန္းက်င္ ဘုရားေက်ာင္းတက္ ဝတ္ျပဳကိုးကြယ္ေနခ်ိန္ျဖစ္လို႔ ဘုရားေက်ာင္းအတြင္းပါ ဝင္ေရာက္ေလ႔လာႏိုင္ခြင့္ ရခဲ႔ပါတယ္။ ထူးျခားတဲ႔ ပန္းခ်ီ လက္ရာေတြ နဲ႔ ခမ္းနားႀကီးမားတဲ႔ ဘုရားေက်ာင္းႀကီးပါ။ ဓါတ္ပံုမွတ္တမ္းတင္လို႔ အထူးေကာင္းပါတယ္။

Saint Joseph's Cathedral

ခမ္းနားတဲ႔ အတြင္းပိုင္းဖြဲ႔စည္းပံု

ဘုရားေက်ာင္းႀကီးမွ အႏုပညာေျမာက္လက္ရာမ်ား

ဒီ ဘုရားေက်ာင္းေရာက္ရင္ မျဖစ္မေန လုပ္ေဆာင္သင့္တာက ဘုရားေက်ာင္းရဲ႕ အနီးအပါးမွာ ရိွတဲ႔ ဗီယက္နမ္ ေကာ္ဖီဆိုင္ေလးေတြမွာ ေကာ္ဖီေသာက္သင့္တာပါပဲ။ ဗီယက္နမ္ရဲ႕ ေကာ္ဖီဟာ အေတာ္အရသာ ရိွပါတယ္။ တစ္ခုမွာခ်င္တာက ပံုမွန္ ေကာ္ဖီမွာရင္ သူတို႔က Black Coffee ပဲ ေပးပါတယ္။ အရမ္းျပင္းပါတယ္။ ႏွစ္ငံုေလာက္ ေသာက္လိုက္ရင္ကို ရင္ေတြ တုန္တက္လာပါလိမ္႔မယ္။ ဒီေတာ့ မွာကတည္းက White Coffee ဒါမွမဟုတ္ Milk Coffee ဆိုၿပီးမွာပါ။ ဒါဆို သူတို႔က ႏို႔ဆီ ထည့္ၿပီးသားေလး လာေပးပါမယ္။ ဒါဆို ျမန္မာႀကိဳက္ ေကာ္ဖီအရသာေလး ျဖစ္သြားပါၿပီ။ သူတို႔က ေကာ္ဖီထည့္ေပးရင္လည္း ဖန္ခြက္ပု ထဲမွာ ေကာ္ဖီကို သံုးပံု တစ္ပံုပဲ ထည့္ေပးပါတယ္။ ေကာ္ဖီကို အရသာခံၿပီး ေသာက္သံုးၾကပံုပါပဲ။ ဒီက ေကာ္ဖီဆိုင္ေလးေတြရဲ႕ ပံုစံက ခုထိ ကိုလိုနီေခတ္ရဲ႕ ပံုစံကို ေခတ္မီေအာင္ ျပဳျပင္ထားတာကလြဲရင္ ပံုစံသိပ္မေျပာင္းလို႔၊ ကိုယ္႔ကိုကိုယ္ ဥေရာပဘက္ ေရာက္ေနတယ္လို႔ ခံစားရေစပါတယ္။ တစ္ခုပဲဆိုးတာက ေကာ္ဖီဆိုင္က ခံုေလးေတြက ကၽြန္ေတာ္တို႔ဆီက လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ေလးေတြက ထိုင္ခံုေတြလို အပုေလးေတြ၊ ၿပီးေတာ့ တခ်ဳိ႕က စားပြဲရိွေပမယ္႔ မ်ားေသာအားျဖင့္ စားပြဲ မခင္ဘဲ ထိုင္ခံုထက္ နည္းနည္းႀကီးတဲ႔ ခံုပုေလးေတြေပၚမွာပဲ တင္ေသာက္ၾကေလရဲ႕။ ေကာ္ဖီတစ္ခြက္ကို ေဒါင္ ၃ ေသာင္းေလာက္ေပးရပါတယ္။ ျမန္မာေငြနဲ႔ဆို ၂၀၀၀ ဝန္းက်င္ရိွပါမယ္။

ဘုရားေက်ာင္းေဘးက ေကာ္ဖီဆိုင္ေတြ

ေကာ္ဖီကို ခြက္ရဲ႕ သံုးပံုတစ္ပံုပဲ ထည့္ေပးတဲ႔ အစဥ္အလာ

အဲဒီ ဘုရားေက်ာင္းဘက္ လမ္းဆံုကေန Hang Khay လမ္းအတိုင္း တည့္တည့္ဆင္းလာလိုက္တာနဲ႔ ဟႏြိဳင္းၿမိဳ႕ရဲ႕ အထင္ကရ ေနာက္တစ္ခု ျဖစ္တဲ႔ Hoan Kiem ကန္ႀကီးကို ေရာက္ပါမယ္။ တစ္ခုက်န္သြားတယ္။ အဲဒီ Hang Khay လမ္းအတုိင္း ဆင္းလာရင္ လမ္းရဲ႕ ညာဘက္အျခမ္းမွာ ဗီယက္နမ္တ႐ုတ္ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းတစ္ခုရိွတယ္။ တုိက္ႏွစ္ခုၾကားကေန ဝင္ၿပီး သြားရတာမို႔ အဲဒီမွာ လမ္းၾကားေလးလို ျဖစ္ေနၿပီး ဓါတ္ပံု႐ိုက္လို႔ အရမ္းလွတယ္။ ဒါက ဓါတ္ပံု ႐ိုက္ခ်င္သူေတြအတြက္ လက္တို႔တာပါ။ အဲဒီ ေစာေစာက Hoan Kiem ကန္ႀကီးက အေတာ္က်ယ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ္႔ Hang Khay လမ္းဘက္က သြားရင္ ေရလည္မွာ ဘုရားေက်ာင္းေဆာင္ (Temple ပါ။ ဒီတစ္ခါကေတာ့ Church မဟုတ္ပါဘူး) လို႔ ထင္ရတဲ႔ အေဆာက္အဦးေဟာင္းတစ္ခု ေတြ႔ပါမယ္။ အဲဒီေနရာေလးဟာ လည္ပတ္သူ အေတာ္မ်ားၿပီး ေန႔လည္ခ်ိန္မွာေတာ့ ေလတျဖဴးျဖဴးနဲ႔ အေတာ္ေလး ေအးျမလတ္ဆတ္ေနေစပါတယ္။ ဓါတ္ပံု႐ိုက္လို႔ေကာင္းတယ္။ ၿပီးေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ ထုိင္စကားေျပာဖို႔ ေကာင္းတယ္။ ေလ႔က်င့္ခန္းလုပ္တဲ႔သူေတြလည္း ေတြ႔ရတယ္။ ဒီကန္ႀကီးက အေတာ္လွတာပါ။ ျပင္ဆင္ထားပံုက သပ္ရပ္သလို၊ အမႈိက္သ႐ိုက္ရွင္းေနၿပီး ပန္းေရာင္စံုေလးေတြ စိုက္ထားတယ္။ သစ္ပင္ေလးေတြလည္းစိုက္ထားၿပီး အဲဒီသစ္ပင္ေလးေတြကိုက ကဗ်ာဆန္ဆန္လွပေနတယ္။ သစ္ပင္ျဖစ္ရင္ ၿပီးေရာ စိုက္ထားတာမ်ဳိး မဟုတ္ပါဘူး။ လာေရာက္သူေတြ မ်က္စိပသာဒျဖစ္ေအာင္ ကန္နဲ႔လိုက္ဖက္တဲ႔ သစ္ပင္မ်ဳိးေလးေတြ စိုက္ထားတာပါ။

တကယ္႔ ဗိသုကာလက္ရာထင္ရေအာင္ ဆြဲထားတဲ႔ အေဆာက္အဦးပန္းခ်ီ

လမ္းၾကားေလးထဲ ဝင္သြားရတဲ႔ ဘံုေက်ာင္း

Hoam Kiem ကန္ႀကီး

ေရလည္က ေက်ာင္းေဆာင္

ကန္ႀကီးပတ္လည္ အနားယူသူေတြ စည္စည္ကားကား

ဓါတ္ပံု႐ိုက္လို႔ေကာင္းတဲ႔ ျမင္ကြင္း

သန္႔ရွင္းလွပေနၿပီး ေလွ်ာက္လို႔ေကာင္းတဲ႔ ကန္ပတ္လမ္း

အဲဒီကန္ကေန ကန္ႀကီးအတုိင္း အေပၚကို မတက္ဘဲ ေအာက္ဘက္သြားမယ္ဆိုရင္ Quan Su Temple ၊ Woman Museum ၊ Opera House နဲ႔ History Museum တို႔ ရိွပါတယ္။ အနည္းဆံုးေတာ့ Opera House နဲ႔ History Musem ဘက္ကိုေတာ့ သြားလည္သင့္ပါတယ္။ နည္းနည္းလွမ္းလို႔ တကၠစီ နဲ႔ မသြားရင္ေတာ့ လွ်ပ္စစ္ကားေလးေတြနဲ႔ သြားသင့္ပါတယ္။ အဲဒီေန႔ကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔က ကန္ႀကီးကို ပတ္ၾကည့္ဖို႔ အေပၚဘက္ Le Thai To လမ္းအတုိင္း တက္သြားပါတယ္။ ကန္တဲ႔ တစ္ဘက္ထိပ္မွာက တံတားလွလွေလးနဲ႔ နာမည္ေက်ာ္ Ngoc Son ေက်ာင္းကန္တစ္ခု ရိွေနပါတယ္။ ဒီမွာက ဗုဒၶဘာသာဆိုလည္း မဟာယနဗုဒၶဘာသာဝင္မ်ား ျဖစ္ၾကၿပီး ခရစ္ယာန္ဆိုရင္လည္း ႐ိုမန္ကတ္သလစ္ ခရစ္ယာန္ဘာသာဝင္ေတြ ျဖစ္ၾကတာမ်ားပါတယ္။ အမ်ားစုျမင္ေတြ႔ႏိုင္တာက Temple နဲ႔ Church ေတြေပါ႔။ အဲဒီ Ngoc Son ဘက္ကို လမ္းေလွ်ာက္လာေတာ့ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္ အရမ္းသာယာလြန္းတယ္။ ေစာေစာက ေျပာတယ္ ကန္ႀကီးပတ္လည္က ပန္းေလးေတြ၊ သစ္ပင္ေလးေတြက လူကို လန္းဆန္းေစတယ္။ လမ္းေလွ်ာက္လို႔ ေမာရမွန္း မသိေလာက္ေအာင္ကို ခရီးတြင္သြားတယ္။ ကန္တစ္ဖက္ထိပ္ကို ေရာက္ရင္ ဒါဟာ ဟႏြိဳင္းၿမိဳ႕ရဲ႕ အစည္ကားဆံုးလမ္းဆံုတစ္ခုဆိုတာ သတိျပဳမိလိမ္႔မယ္။ KFC ၾကက္ေၾကာ္ဆိုင္အပါအဝင္ နာမည္ႀကီးစားေသာက္ဆုိင္ေတြ၊ ဖက္ရွင္အသံုးအေဆာင္ဆိုင္ေတြ ေတြ႔မယ္။ တျခားထက္ ပိုၿပီး စည္ကားသက္ဝင္ေနတဲ႔ လမ္းနဲ႔ ဆုိင္ကယ္ေတြကို မူးေနာက္ေနေအာင္ ေတြ႔ရပါမယ္။ လမ္းဆံုအလယ္ေလာက္မွာ ေရပန္းႀကီးတစ္ခုရိွပါတယ္။ အဲဒီေရပန္းက ေန႔ခင္းေန႔လည္သာ လူမရိွေပမယ္႔ ညဘက္ဆိုရင္ေတာ့ လမ္းလယ္က ေရပန္းႀကီးမွာ လာအပန္းေျဖသူေတြ ေဈးသည္ေတြနဲ႔ ျပည့္က်ပ္ေနေတာ့တာပါပဲ။ အဲဒီလမ္းဆံုကို ျမင္ၿပီး ဆက္လာခဲရင္ Ngoc Son ကို ေရာက္မယ္။ အဲဒီမွာလည္း ႏုိင္ငံျခားသားေတြ အေတာ္ေလး မ်ားျပားေနတာ ေတြ႔ရလိမ္႔မယ္။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ အဲဒီ Ngoc Son ရဲ႕ တစ္ဘက္ျခမ္းမွာလည္း နာမည္ေက်ာ္ Water Puppet Theatre တစ္ခု ရိွေနတာမို႔ ႏုိင္ငံျခားသားေတြ လာၾကည့္ၾကတာေၾကာင့္ပါ။

ဟႏြိဳင္း Old Quarters ၿမိဳ႕လယ္ လမ္းဆံု

ေန႔ဆို လူရွင္းေပမယ္႔ ညဆို လူျပည့္ေနတတ္တဲ႔ လမ္းဆံုက ေရပန္း

စည္စည္ကားကား ၿမိဳ႕လယ္

Ngoc Son မေရာက္ခင္ေလးမွာ ႏိုင္ငံျခားသားခရီးသြားေတြအတြက္ အထူးရည္ရြယ္တဲ႔  ၿမိဳ႕တြင္းသြား Tour ကားေလးေတြ ကို ငွားရမ္းေပးတဲ႔ ဝန္ေဆာင္မႈရိွပါတယ္။ စီးေရ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားရိွတယ္။ Du Lich Xanh Green Tourisum ဆိုတာ။ လွ်ပ္စစ္ကားေလးေတြ ျဖစ္မယ္ထင္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကေတာ့ ၿမိဳ႕တြင္းက သိပ္လည္စရာမရိွဘူးလို႔ ခံစားရတာေၾကာင့္ေရာ လမ္းေလွ်ာက္သြားၾကည့္ရတဲ႔ အရသာကို ပိုႀကိဳက္တာေရာေၾကာင့္ အဲဒီဝန္ေဆာင္မႈကို မေလ႔လာျဖစ္ခဲ႔ပါဘူး။ လမ္းမွာ သြားရင္းလာရင္းေတာ့ ကမၻာလွည့္ခရီးသည္ အသက္ႀကီးပိုင္းတခ်ဳိ႕ အသံုးျပဳတာ ေတြ႔ရပါတယ္။ တကၠစီကားေတြထက္စာရင္ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ အျပင္ကို ျမင္ေတြ႔ႏုိင္သလို၊ ဗီယက္နမ္ရဲ႕ အားနည္းခ်က္တစ္ခုျဖစ္တဲ႔ လမ္းေတြ အရမ္းက်ဥ္းတာမွာ သြားလာရ လြယ္ကူတာေၾကာင့္ အသံုးျပဳတတ္ၾကပါတယ္။

လမ္းေဘးက ေခါင္းရြက္ဗ်က္ထိုး အခ်ဥ္ေပါင္းသည္

အဘိုးအဘြားအရြယ္ေတြလည္း ေဈးေရာင္းေနရဆဲ

ၿမိဳ႕တြင္း စီးနင္းႏိုင္တဲ႔ Tour ကားငယ္ေလးမ်ား

Ngoc San သို႔အဝင္

Ngoc Son အတြင္းဝင္ေရာက္လို႔ ဒီတံတားေပၚမွာ ဓါတ္ပံုရိုက္ႏုိင္

Ngoc Son အဝင္

Ngoc Son အဝင္က

ကၽြန္ေတာ္တုိ႔တေတြ အဲဒီကေနမွ ေဈးဝယ္လို႔ေကာင္းတယ္လို႔ ၫႊန္းၾကတဲ႔ Dong Khan Market ကို ဆက္ေလွ်ာက္ၾကပါတယ္။ အမွန္ေျပာရရင္ ေနရာသိၿပီး သြားမယ္ဆိုရင္ ေျမပံုစာရြက္တစ္ခုတည္းနဲ႔ေတာ့ မလံုေလာက္ပါဘူး။ အင္တာနက္သံုးၿပီး ဖုန္းကေန Maps ေလးကိုလည္း ၾကည့္လို႔ သြားမွသာ ငါ ဦးတည္ေနတဲ႔ ဘက္ မွန္လား မွားလား သိႏုိင္မွာပါ။ ဟႏြိဳင္းက လမ္းေလးေတြက ပံုစံဆင္ၿပီး  ေစာင္းသြား ေစြသြားတတ္တာမ်ားလို႔ တစ္ခါတေလ လမ္းမွား သြားတတ္ပါတယ္။ ဖုန္းနဲ႔ Maps ၾကည့္ၿပီး သြားရင္လည္း ဖုန္းကို သတိျပဳရပါေသးတယ္။ ဆိုင္ကယ္ေပၚကေန ျဖတ္ခနဲ လုေျပးသြားႏုိင္လို႔ပါ။ ဒီတစ္ခါေတာ့ ေတာင္ နဲ႔ ေျမာက္ သြားသလိုျဖစ္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္တို႔ေတြ အီစလံေဝေအာင္ လမ္းေလွ်ာက္လိုက္ရပါတယ္။ လမ္းတေလွ်ာက္မွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဆီမွာလိုပဲ လမ္းေဘးေဈးေရာင္းသူေတြ၊ ျခင္းေတာင္းကေလးေလာက္မွာ ထမင္းအိုးေလးတစ္လံုး၊ ဟင္းခ်ဳိင့္ေလး ၃၊ ၄ မ်ဳိးေလာက္ထည့္ၿပီး ေရာင္းခ်ေပးတဲ႔သူေတြကိုေတာင္ ေတြ႔ရပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဆီမွာက ဒိန္ခ်ဥ္တို႔ ဘာတို႔ေလာက္သာ အဲလိုေရာင္းတာေလ၊ ထမင္းဟင္းေရာင္းရင္ေတာ့ အဲလိုျခင္းေသးေသးေလးထဲ အစံုထည့္ ေတြ႔တဲ႔ေနရာ ျခင္းေတာင္းေလးခ်ၿပီး ထိုင္ခံုပုေလးေတြ ခ် ေရာင္းတာ၊ ဝယ္စားတာမ်ဳိးက ဒီမွာပဲ ေတြ႔ရတယ္။ လမ္းေဘး ဆံသဆိုင္ေလးေတြလည္း ေတြ႔ရၿပီး သူ႔ဟာသူေတာ့ အလုပ္ျဖစ္ေနၾကပါတယ္။ လမ္းသြားရင္း ေတြ႔ရတဲ႔ တ႐ုတ္ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းတစ္ခုကလည္း ႏိုင္ငံျခားသားေတြနဲ႔ စည္ကားေနပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔လည္း ေျမပံုမွာ မပါေပမယ္႔ လူစည္ကားလို႔ ဝင္ၾကည့္ခဲ႔ပါတယ္။ အတြင္းမွာ ထူးျခားတဲ႔ အႏုပညာခင္းက်င္းျပသမႈေတြ လုပ္ထားပါတယ္။ ဘာရယ္မွန္းမသိေပမယ္႔ ပန္းခ်ီကားေလးေတြနဲ႔ ဖန္တီးမႈေလးေတြကို ေလ႔လာျဖစ္သြားတယ္။ ငွက္ကေလးေတြ အမ်ားအျပားေမြးထားေတာ့ ငွက္သံေလးေတြက ၾကည္ႏူးစရာေလး ျဖစ္ေနတယ္။ ေလွ်ာက္သြားရင္း ေတြ႔ႏုိ္င္ေသးတာက ျပဇာတ္႐ံုေတြ၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကေတာ့ ဒီလို ယဥ္ေက်းမႈေတြနဲ႔မေဝးတဲ႔ႏိုင္ငံကလာတာမို႔ အမွန္ေျပာရရင္ ၾကည့္ရမွာပ်င္းတယ္။

ႏိုင္ငံျခားသားေတြ စိတ္ဝင္စားေနၾကတဲ႔ ဘံုေက်ာင္းတစ္ခု

ဗီယက္နမ္ရဲ႕ အႏုပညာေတြကို ထင္ဟပ္ျပေနတဲ႔ ေၾကာ္ျငာတစ္ခု

ဗီယက္နမ္ ႐ိုးရားဂီတကို မီးေမာင္းထုိးျပထားတဲ႔ ေၾကာ္ျငာတစ္ခု

အတြင္းပိုင္းက ပန္းလို႔ ယူဆရတဲ႔ အရာေလးေတြနဲ႔ ဖန္တီးထားမႈ

ဘံုေက်ာင္းရဲ႕ အလယ္က စိတ္ဝင္စားစရာေလးေတြ

ဝတ္ျပဳဖို႔ေနရာ

ဘံုေက်ာင္းကေန အထြက္

ျပဇာတ္႐ံု

Dong Khan Market ကို မေရာက္ခင္ ေတြ႔ရတဲ႔ Tuyen Pho Di Bo Walking Street ကလည္း လမ္းေလွ်ာက္ေဈးဝယ္လို႔ ေကာင္းတဲ႔ေနရာပါ။ စားေသာက္ဆုိင္၊ ဘီယာဆိုင္၊ အေအးဆိုင္ေလးေတြ မ်ားပါတယ္။ ဝယ္စရာကေတာ့ ေဒသထြက္ပစၥည္းေတြ၊ ခေမာက္တို႔ ယပ္ေတာင္တို႔လို အမွတ္တရပစၥည္းေတြ၊ အဝတ္အစားနဲ႔ ဖိနပ္ေတြ၊ အေကာင္ဘေလာင္အစံုထည့္ထားတဲ႔ အရက္ပုလင္းေတြပါ။ ဟႏြိဳင္းကေန ပတ္ဝန္းက်င္ေဒသေတြကို ညအိပ္လည္ပတ္လိုသူေတြအတြက္ ခရီးစဥ္ေတြ စီစဥ္ေပးတဲ႔ Tour Agent အမ်ားအျပားလည္း ေတြ႔ရပါတယ္။ ဒီမွာ အထမ္းနဲ႔ ေဈးေရာင္းၾကသူ အမ်ားစုက မိန္းမေတြျဖစ္ေနၾကပါတယ္။ ခေမာက္ေလးေတြေဆာင္း၊ ခ်ည္ထည္ေဘာင္းဘီၾကမ္း အနက္ေရာင္ဝတ္ၿပီး အေပၚက ႐ိုးရာအဆင္ေတြနဲ႔ တခ်ဳိ႕က ပုခံုးေပၚထမ္းၿပီး ေဈးေရာင္းၾကသလို၊ တခ်ဳိ႕က စက္ဘီးေပၚတင္ၿပီး ေဈးေရာင္းၾကပါတယ္။ ဒီေနရာေတြဟာ ႏိုင္ငံျခားခရီးသြားေတြ အမ်ားဆံုးသြားလာတဲ႔ေနရာေတြျဖစ္တာမို႔ လိမ္စား၊ လုပ္စားတဲ႔သူေတြလည္း ရိွေနတတ္ပါတယ္။ ႐ိုးသလို၊ အ သလို၊ ခင္မင္ေဖာေရြသလိုနဲ႔ လိမ္စားတတ္တဲ႔ နည္းတစ္ခုကို မၾကာခဏ လူတခ်ဳိ႕ အသံုးျပဳေလ႔ရိွပါတယ္။ ကိုယ္တုိင္ေရာက္ခဲ႔ရင္လည္း သတိထားပါ။ အဲဒါကေတာ့ ခေမာက္ေဆာင္းၿပီး ႐ိုးရာဝတ္စံုေလးနဲ႔ အထမ္းသည္ မိန္းမ (ဒါမွမဟုတ္) ေယာက်ာ္းေတြက ကိုယ္႔ကိုျမင္တာနဲ႔ တစ္ခုခုေျပာေနဟန္လုပ္မယ္၊ ေခ်ာလို႔ လွလို႔ ပံုစံမ်ဳိးၾကည့္မယ္။ အတင္းျပံဳးျပ ရယ္ျပၿပီး ဟဲလို၊ ဟိုင္း ႏႈတ္ဆက္မယ္။ ၿပီးရင္ သူတို႔ေဆာင္းထားတဲ႔ ခေမာက္ကို အတင္း ေဆာင္းေပးၿပီး သူတို႔ထမ္းထားတဲ႔ အထမ္းေလးကို ပုခံုးေပၚအတင္းတင္လိမ္႔မယ္။ ၿပီးရင္ လက္မေထာင္ျပၿပီး အရမ္းလွတယ္ဆိုတဲ႔ ပံုစံမ်ဳိးနဲ႔ ဓါတ္ပံုေတြ ႐ိုက္ခိုင္းမယ္။ ၿပီးတာနဲ႔ ခ်က္ခ်င္း လက္ေဆာင္ေပးမယ္ဆိုၿပီး သူ႔ေတာင္းထဲ ပါလာတဲ႔ သစ္သီးတစ္မ်ဳိးမ်ဳိးကို အတင္းႏႊာေကၽြးလိမ္႔မယ္။ ဒါၿပီးတာနဲ႔ ပိုက္ဆံကို မတန္တဆ ေတာင္းေတာ့တာပါပဲ။ ျမန္မာေတြက အားနာတတ္တယ္ေလ။ သနားတတ္တယ္။ အဲဒီလိုကိစၥမ်ဳိးၾကံဳလာရင္ အားမနာတမ္း၊ မသနားစတမ္း ေရွာင္ထြက္ပါ။ ဓါတ္ပံု႐ိုက္ဖို႔အတြက္ ဒီလို ခေမာက္နဲ႔ အထမ္းေလးေတြ ေနရာေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ ရိွတတ္ပါတယ္။ ဒီလို လိမ္စားေနတဲ႔သူေတြကိုေတာ့ အားမေပးပါနဲ႔။ အျဖဴေတြကေတာ့ အားမနာတမ္း ျငင္းတတ္ၾကတယ္။ ဒီလူ လိမ္စားေနတာ ဟုတ္၊ မဟုတ္ အလြယ္ဆံုး သိႏုိင္တာက သူ ထမ္းထားတဲ႔ ေတာင္းထဲ တစ္ခ်က္ၾကည့္လိုက္တာနဲ႔ ေရာင္းတဲ႔ သစ္သီး၊ ဒါမွမဟုတ္ ပစၥည္း မ်ားမ်ားစားစား မရိွဘူးဆိုရင္ ေသခ်ာပါတယ္။

Walking Street

အေကာင္ဘေလာင္အစံုနဲ႔ ေဖာ္စပ္ထားတဲ႔ အရက္ေတြ

ဒီလိုေလး ေလွ်ာက္သြားလိုက္လို႔ မိနစ္ ၂၀ ေလာက္ၾကာမွ သြားခ်င္တဲ႔ Dong Khan Market ေဈးႀကီးကို ေရာက္ပါတယ္။ ေရာက္သာသြားတယ္ လူလည္း အေမာစို႔ပဲ။ သားငါးဟင္းရြက္ေဈးႀကီး သာသာရယ္ေလ။ အသံုးအေဆာင္ အနည္းအပါးေတြ႔ေပမယ္႔ ဝယ္ခ်င္စရာလည္း မေကာင္းျပန္ဘူး။ ေဈးႀကီးက ကိုလိုနီေခတ္ လက္ရာလားဆိုေတာ့လည္း မဟုတ္ေနျပန္ဘူး။ ေရာက္မွေတာ့ မထူးဇာတ္ခင္းၿပီး ေဈးလမ္းေလးေတြထဲ ဝင္ၾကည့္တယ္။ ကိုယ္ေတြလိုပဲ ေရာက္လာတဲ႔ လူျဖဴေတြ ေတြ႔တယ္။ ေဈးလမ္းၾကားေလးထဲက စားေသာက္ဆုိင္ေလးေတြကေတာ့ ေဈးတစ္ခုလံုးမွာ စိတ္ဝင္စားစရာအေကာင္းဆံုးပဲ။ လမ္းေဘးေလးထဲ ခင္းေရာင္းၾကေပမယ္႔ လူစည္စည္ကားကားနဲ႔ စားခ်င္စရာႀကီးလို႔ ေတြးမိေတာ့မွ သတိရသြားတယ္။ ေၾသာ္ ေန႔လည္စာ အခ်ိန္ေတာင္ ေက်ာ္လာပါေပါ႔လို႔။ ေခါက္ဆြဲ အစားမ်ားၾကလို႔ ေခါက္ဆြဲအဓိက ေတြ႔ရၿပီး ထမင္း ဟင္းေတြလည္း ေရာင္းခ်ပါတယ္။ အခ်ဳိပြဲ သီးသန္႔ေရာင္းတဲ႔ဆိုင္ေလးေတြကလည္း သေဘာက်စရာပါ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဆီက ေရခဲသုပ္တို႔၊ မုန္႔လက္ေဆာင္း၊ ေရႊရင္ေအးတို႔လိုမ်ဳိး စံုစီနဖာထည့္တဲ႔ အခ်ဳိပြဲေလးေတြ ေတြ႔ရတယ္။

Dong Khan ေဈးႀကီး

ေဈးလမ္းၾကားထဲက ထမင္းဆိုင္ ေခါက္ဆြဲဆိုင္ေလးေတြ

ေဈးလမး္ၾကားထဲက အခ်ဳိပြဲေရာင္းတဲ႔ဆိုင္ေတြ

ေဈးလမ္းၾကားေလးထဲမွာေတာ့ မဝယ္စားျဖစ္ခဲ႔ဘူး။ အနီးအပါးမွာ ရိွႏိုင္မယ္႔ ဗီယက္နမ္စားေသာက္ဆုိင္ ေကာင္းေကာင္းေလးကို Google ကေနေရာ၊ Trip Advisor ကေနေရာပါ ရွာျဖစ္ၾကတယ္။ သေဘာက်တဲ႔ဆိုင္ေလးေတြ႔လို႔ အဲဒီေနရာေရာက္သြားျပန္ရင္ စိတ္ထဲက သိပ္သေဘာမက်ခ်င္ေတာ့ျပန္ဘူး။ ဆိုင္ႀကီးလက္ရာစားမလား၊ လမ္းေဘးလက္ရာ စားမလား ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ သူငယ္ခ်င္းေတြ ျငင္းခံုၾကျပန္တယ္။ ဗီယက္နမ္လမ္းေဘးစာစားမွ ေဒသတစ္ခုရဲ႕ လက္ရာကို ျမည္းစမ္းႏုိင္မယ္လို႔ ယံုၾကည္ထားေတာ့ လမ္းေဘးဆိုင္သြားၾကတယ္။ ေတြ႔ျပန္ေတာ့လည္း သန္႔ပါ႔မလား။ ထိုင္ရတာခ်ည္းကလည္း တစ္မ်ဳိးႀကီး။ ဒီဆုိင္က လူက်ပ္တယ္။ ဒီဆုိင္က ဘယ္သူ႔မွလည္း မစားေတာ့ လက္ရာမေကာင္းဘူးထင္တယ္။ ဒီလိုမ်ဳိး အႀကီးအက်ယ္ ေရြးခ်ယ္ၿပီးတဲ႔အဆံုးမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေစာေစာတုန္းကေျပာခဲ႔တဲ႔ ဟႏြိဳင္းရဲ႕ အစည္ဆံုးေနရာ လမ္းဆံုးကို ျပန္ေရာက္လာၾကတယ္။ အဲဒီနားက Cau Go လမ္းထဲမွာ လမ္းေဘးဆိုင္ထက္ သာမယ္႔ ေျမညီထပ္ဆုိင္ခန္းေလးေပါ႔။ ထမင္းပံုစား စနစ္နဲ႔လည္း စားလို႔ရသလို၊ ဗီယက္နမ္ရဲ႕ နာမည္ႀကီး Pho ေခါက္ဆြဲလိုမ်ဳိးပါ မွာစားႏိုင္တဲ႔ ဆိုင္ေလးကို ေရြးလိုက္တယ္။ အထဲမွာ စားပြဲ ၇ ဝိုင္းေလာက္ပဲ ရိွတယ္။ ႏိုင္ငံျခားသားေတြထက္ ဗီယက္နမ္ေတြပဲ ရိွတဲ႔ဆုိင္ေလး။ အဲဒီဆုိင္ေလးမွာ ဗိုက္စာစာနဲ႔ ဝင္စားတယ္။ ပံုစားပံုစံေလးနဲ႔ ထမင္းျဖဴထဲကို အသားဟင္း၊ အရြက္ေၾကာ္ သံုးမ်ဳိး ကေန ေလးမ်ဳိးေလာက္အထိ ထည့္ၿပီး စားလို႔ရတယ္။ တ႐ုတ္ဟင္းေတြနဲ႔ နည္းနည္းတူပါတယ္။ ဂဏန္းေကာ္ျပန္႔လည္း မွာစားျဖစ္တယ္။ ဒီမွာ နာမည္ႀကီးအစားအစာထဲ တစ္ခုပါတယ္ေလ။ ျမန္မာလွ်ာနဲ႔ ကိုက္တဲ႔ပံုစံေလးေတြပါ။ ဒီဆိုင္ေလးမွာ ပုလင္းဘီယာေလးေတြလည္း ရလို႔ အေမာေျပမွာေသာက္ရင္း ဒုကၡေရာက္ရတာကေတာ့ အိမ္သာပါပဲ။ အိမ္သာကို ဧည့္သည္အတြက္ ေပးမသံုးခ်င္တာလား၊ တကယ္ မရိွတာလား မသိပါဘူး။ အေပါ႔သြားဖို႔ အိမ္သာ ေမးတဲ႔အခါ မရိွဘူးဆိုတာေၾကာင့္ သူငယ္ခ်င္းေတြ ျပာယာခပ္သြားရတယ္။ ဗီယက္နမ္ေရာက္ရင္ သတိျပဳရမွာက ဆိုင္တိုင္း အိမ္သာေပးမသံုးဘူးဆိုတာပါပဲ။ ျပင္ပမွာေတာ့ အမ်ားသံုးအိမ္သာေတြ ရိွတတ္ေပမယ္႔ ေနရာတိုင္းေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါနဲ႔ပဲ လမ္းမေလွ်ာက္ႏိုင္ေတာ့လို႔ ဟိုတယ္ကို တကၠစီငွားစီးၿပီး အျမန္ျပန္ေပးခဲ႔ရပါတယ္။ ထမင္းစားတာ သက္သာပါတယ္။ တစ္ေယာက္ကို ျမန္မာေငြ ငါးေထာင္ေလာက္ပဲ က်သင့္ပါတယ္။ ဗီယက္နမ္ႏိုင္ငံမွာ လည္ပတ္ရတာထဲမွာ စိတ္ခ်မ္းသာရတဲ႔တစ္ခုကေတာ့ အစားအေသာက္ ေဈးတန္ျခင္းပါပဲ။ တကၠစီခကလည္း လမ္းကို အမွန္အကန္ေမာင္းပို႔တဲ႔သူမ်ဳိးမို႔ ေတာ္ေတာ္နီးနီးခရီးမို႔ ျမန္မာေငြ တစ္ေထာင္က်ပ္ေလာက္နဲ႔ ဟိုတယ္ကို ျပန္ေရာက္လာတာကို အံ႔ၾသရယ္ေမာခဲ႔ရပါေသးတယ္။ ဒီေနရာမွာလည္း တစ္ခု သတိထားေစခ်င္တာက တကၠစီ ငွားစီးတိုင္း ဖုန္းထဲက Maps နဲ႔ သြားပါ။ သူ ေမာင္းႏွင္တာ မွန္ကန္တဲ႔ လမ္း ဟုတ္ မဟုတ္ သတိထားၿပီး သြားပါ။ လမ္းလြဲသြားရင္လည္း ဖုန္းက ေျမပံုကို ျပၿပီး အားမနာတမ္းေျပာပါ။ ဒါဆိုရင္ တကၠစီေမာင္းသူက မလိမ္ရဲေတာ့ဘဲ ကိုယ္သြားခ်င္တဲ႔ေနရာကို ေဈးသက္သက္သာသာနဲ႔ အျမန္ဆံုးေရာက္ပါလိမ္႔မယ္။

ဗီယက္နမ္ရဲ႕ နာမည္ေက်ာ္အစားအစာ Pho ေခါက္ဆြဲလည္း မွာစားႏုိင္တယ္

ဒီဆုိင္ေလးမွာ စားရတာ ျမန္မာျပည္မွာ စားရသလိုပဲ

ထမင္းပံုစားလို႔ ရတယ္

ဗီယက္နမ္မွာ ဂဏန္းေကာ္ျပန္႔လိတ္ေၾကာ္ကလည္း နာမည္ႀကီးပါ

ဒီလိုနဲ႔ ညေနခင္း ဟိုတယ္ ခဏျပန္နားၿပီး ည ၇ နာရီေလာက္မွ ဟိုတယ္က ျပန္ထြက္ခဲ႔ၾကပါတယ္။ ဒီတစ္ခါေတာ့ နာမည္ေက်ာ္ Hang Duong Hang Gang လမ္း Night Market ညေဈး ေလွ်ာက္ၾကတယ္။ ေန႔ခင္းက ဟိုတယ္ပိုင္ရွင္နဲ႔ စကားေျပာျဖစ္ေတာ့ သူက ဟႏြိဳင္းၿမိဳ႕က ဗီယက္နမ္အစားအစားေသာက္ေတြကို ျမည္းစမ္းၾကည့္လို႔ရမယ္႔ Food Tour ဆိုတာ ရိွတယ္တဲ႔။ Best Street Food in Hanoi ေပါ႔။ ဟႏြိဳင္းက အေကာင္းဆံုးလမ္းေဘးစာေလးေတြ လိုက္စားၾကည့္ရတာ ေပ်ာ္စရာေကာင္းတယ္တဲ႔။ သူက တစ္ေယာက္ကို ၂၅ ေဒၚလာ က်သင့္မယ္ေျပာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔က ေလးေယာက္သြားတာဆိုေတာ့ ေဒၚလာ ၁၀၀ ေတာင္ က်မွာဆိုၿပီး လန္႔သြားတယ္။ ဒီအေၾကာင္းေလးလည္း ေျပာျပခ်င္ေသးတယ္။ ဒီဟႏြိဳင္းလမ္းေဘးစာေလးေတြ လိုက္စားတဲ႔ အစီအစဥ္ကို တစ္ေန႔ ၂ ႀကိမ္ လုပ္ေပးတယ္။ ေန႔လည္ပိုင္း ေန႔လည္စာခ်ိန္ ၁၁ နာရီကေန ၂ နာရီထိ တစ္ခါ၊ ညပိုင္း ၆ နာရီကေန ၉ နာရီထိ တစ္ခါ ရိွတယ္။ အခ်ိန္ကေတာ့ ကိုယ္ႀကိဳက္တာေရြးေပါ႔။ ညပိုင္းကေတာ့ ပိုအဆင္ေျပမယ္ထင္ပါတယ္။ ဒီအခ်ိန္ ၃ နာရီအတြင္းမွာ ေဒသခံ Guide တစ္ေယာက္က ဟႏြိဳင္းၿမိဳ႕က အစားအစာေတြအေၾကာင္းကို ျဖစ္ေပၚလာတဲ႔သမိုင္းေၾကာင္းကိုပါေျပာျပရင္း လမ္းၫႊန္ေပးမယ္။ ဆိုင္ေတြမွာ မွာၾကားေပးမယ္။ ကားနဲ႔ေတာ့ သြားရမွာ မဟုတ္ဘဲ၊ ၿမိဳ႕ကို လမ္းေလွ်ာက္ရင္း အစားအေသာက္ေတြ ျမည္းစမ္းၾကရမွာ။ ဒီ ၂၅ ေဒၚလာထဲမွာ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္ စားေသာက္မယ္႔ အစားအေသာက္ေတြရဲ႕ က်သင့္ေငြလည္း ပါဝင္ၿပီး ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီ ၂၅ ေဒၚလာကေတာ့ ၈ ေယာက္တစ္ဖြဲ႔ ပါဝင္တဲ႔ Group Tour အေနနဲ႔ သြားၾကရမွာပါ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔က ကိုယ္႔ဟာကိုယ္ သူငယ္ခ်င္း ၄ ေယာက္တည္းသြားမယ္ဆိုရင္ တစ္ေယာက္ကို ၃၀ ေဒၚလာေတာင္ က်သင့္ပါဦးမယ္။ ၁ ဦးတည္းဆို ၆၀၊ ၂ ဦးဆို တစ္ဦး ၅၀ နဲ႔ ၃ ဦးဆို တစ္ဦး ၄၀ ေဒၚလာ ယူတာမို႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔က သိပ္မတန္သလို ခံစားရတာနဲ႔ ကိုယ္႔ဟာကိုယ္ပဲ သြားေတာ့မယ္ဆိုၿပီး ဒီ Night Market ကို လာခဲ႔ၾကတာပါ။

အရင္ဆံုး ဝယ္စားျဖစ္တာက ေပါက္စီ။ ျမန္မာက ေပါက္စီနဲ႔ အရသာတူပါတယ္။ ၾကက္၊ ဝက္၊ ပဲ ေတြနဲ႔ ရပါတယ္။ ဒီမွာနဲ႔ တူူတူပါပဲ။ ဒါေပမယ္႔ ဟိုမွာက ႐ိုးရာအစားအစာလိုမ်ဳိး တဖြဲ႔တႏြဲ႔ ႏုိင္ငံျခားသားေတြကို အျမင္ေကာင္းေကာင္းနဲ႔ ေရာင္းတာပါ။ ဒီမွာ ေဟာ့ေဒါ႔လိုမ်ဳိး ေပါင္မုန္႔ရွည္ႀကီးထဲ အသားကင္ေတြ ညႇပ္စားတတ္ၾကပါတယ္။ အသားကင္ေရာင္းတဲ႔သူေတြကလည္း ေပါင္မုန္႔ရွည္ေတြကို တြဲဖက္စားစရာတစ္ခုအေနနဲ႔ အရံသင့္ထားေရာင္းေပးတတ္ၾကပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကေတာ့ အကင္ေတြက္ို ဒီအတိုင္းစားရတာပဲ ပိုႀကိဳက္ပါတယ္။ သစ္သီးေလးေတြကို လွလွပပ ခင္းက်င္းေရာင္းခ်တတ္ပါတယ္။ အခ်ဥ္ေပါင္းပံုစံမ်ဳိးေလးေတြလည္း ေတြ႔ရတယ္။ ညေဈးတန္းတစ္ေလွ်ာက္လံုးက ရွည္ရွည္လ်ားလ်ားသာ ေလွ်ာက္လာရတဲ႔ ဝယ္ခ်င္စရာ သိပ္မရိွဘူး။ အဝတ္အထည္ေတြ ေတြ႔ေပမယ္႔ မ်က္စိထဲမတိုးဘူး။ အမွတ္တရပစၥည္းေရာင္းတဲ႔ဆိုင္၊ တံဆိပ္အတုေတြနဲ႔ အဝတ္အထည္၊ ခါးပတ္၊ အိတ္၊ ဖိနပ္မ်ဳိးစံုေရာင္းတဲ႔ဆိုင္ေတြ၊ မုန္႔ဆိုင္ေတြနဲ႔ ဖုန္းဆက္စပ္ပစၥည္းေတြ ေရာင္းတဲ႔ဆိုင္မ်ဳိးေတြ မ်ားပါတယ္။ ထိုင္းနဲ႔ယွဥ္ရင္ေတာ့ ထိုင္းက ေဈးဝယ္ခ်င္စရာပိုေကာင္းပါတယ္။ ဒီက ပစၥည္းအမ်ားစုကလည္း ထိုင္းဘက္ကေန ယူေရာင္းၾကတာပါ။

ျမန္မာျပည္မွာစားရတဲ႔ ေပါက္စီနဲ႔ တူတူပါပဲ။

အကင္မ်ဳိးစံုရတယ္။ ေပါင္မုန္႔လည္း တြဲစားဖို႔ ဝယ္ႏုိင္တယ္။

သစ္သီးသည္ေလးေတြရဲ႕ ခင္းက်င္းပံု

ညေဈးတန္းက အပ်င္းေျပ ေလွ်ာက္ၾကည့္ဖို႔ေကာင္းေပမယ္႔ ထူးျခားတာမရိွလို႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔လည္း ေရကန္ႀကီးဘက္ကို တစ္ခါ ျပန္ေလွ်ာက္ၾကည့္ျပန္ပါတယ္။ မနက္က လာတုန္းက ကန္ပတ္လည္က လမ္းတစ္ေလွ်ာက္မွာ အေပၚကို ေမာ့ၾကည့္ရင္ မီးႀကိဳးေတြ သြယ္တန္းထားတာကို ေတြ႔ရတယ္။ အဲဒီကတည္းက ညဘက္ဆို မီးေတြဖြင့္ရင္ အရမ္းလွမွာပဲဆိုၿပီး ညဘက္ကို ျပန္လာမယ္ေျပာခဲ႔တာ။ အခု လာျပန္ၾကည့္ေတာ့လည္း မီးေတြ ထြန္းထားတဲ႔ ကန္ပတ္ လူသြားလမ္းေလးက အရမ္းကို လွေနတယ္။ အဲဒီလမ္းကို မေလွ်ာက္ခင္ ညေဈးထဲ ေလွ်ာက္ခဲ႔ရသမွ် အပမ္းေျပေအာင္ဆိုၿပီး ကန္ႀကီးနာက လူႀကိတ္ႀကိတ္တိုးေနတဲ႔ ေရခဲေခ်ာင္း၊ ေရခဲမုန္႔ ဆိုင္ကို ကၽြန္ေတာ္တို႔လည္း ဝင္တိုးခဲ႔ၾကတယ္။ Thuy Tay ဆိုင္မွာ မနက္လာကတည္းက လူေတြ တိုးမေပါက္ေအာင္ကို ဝယ္ေနၾကတာေတြ႔လိုက္ရတယ္။ အရမ္းေကာင္းလို႔ျဖစ္မယ္လို႔ ထင္မိေပမယ္႔ ကိုယ္က ဗီယက္နမ္လို မေျပာတတ္ မမွာတတ္ရင္ တလြဲေတြျဖစ္မွာစိုးတာေရာ၊ လူ႐ႈပ္လြန္းတာေရာေၾကာင့္ မဝယ္စားျဖစ္ခဲ႔ဘူး။ ခု ညပိုင္းေတာ့ မနက္ေလာက္ လူမ႐ႈပ္တာေၾကာင့္ ဝင္တုိးလိုက္ၾကတယ္။ အလြယ္ဆံုးက ေရခဲေခ်ာင္းထုပ္ေလးေတြမို႔ သူမ်ားစားတဲ႔အတုိင္း လက္ညႇဳိးထိုး ဝယ္စားလိုက္ၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ့အတြက္ေတာ့ သိပ္မထူးျခားတဲ႔ ပူရိွန္း Mint ေရခဲေခ်ာင္းေလးပါပဲ။ ေဒါင္ ၈၀၀၀ ေပးရပါတယ္။ ျမန္မာေငြနဲ႔ဆို ၃၀၀ က်ပ္ေလာက္ေပါ႔။

အရမ္းေရာင္းေကာင္းတဲ႔ ေရခဲေခ်ာင္း ေရခဲမုန္႔ဆိုင္

ေတာ္ေတာ္ တိုးေဝွ႔ဝယ္ရတယ္

ဒါေတြက ရႏိုင္တဲ႔ ဟာေတြ၊ မဖတ္တတ္ေတာ့ ဆိုးတယ္။

ပူရိွန္းေရခဲေခ်ာင္း

မီးေရာင္စံုနဲ႔ လွေနတဲ႔ ကန္

ညဘက္လည္း ေလတျဖဴးုျဖဴးနဲ႔ ထိုင္လို႔ေကာင္းတယ္။ ကန္ပတ္လမ္းက လူအမ်ား လာၿပီး အနားယူတဲ႔ေနရာျဖစ္လို႔ စည္ကားတာထက္ကို ပိုေနတယ္။ ေသာက္စားေနၾကသူေတြလည္း ရိွသလို၊ အားကစားလုပ္ေနသူေတြလည္းရိွတယ္။ ၾကည္ႏူးေနၾကတဲ႔ ခ်စ္သူစံုတြဲေလးေတြလည္း ရိွတယ္ေပါ႔ဗ်ာ။ နာရီဝက္ေလာက္ထိုင္ အေမာေျဖၿပီး ပ်င္းလာျပန္ေတာ့ ညေဈးဘက္ပဲ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျပန္လမ္းေလွ်ာက္ခဲ႔ၾကတယ္။ ညဘက္ဆိုေတာ့ ဆိုင္ကယ္ က ပိုမ်ားလာတယ္။ မနည္းေတာင္းပန္ၿပီး လမ္းျဖတ္ကူးရတယ္။ ညေဈးထဲက ဂ်ပန္စာေလးေတြ ျမည္းတယ္။ ၾကံရည္ေသာက္တယ္။ ဒီမွာေတာ့ စက္နဲ႔ ၾကံရည္ႀကိတ္တာကို ႏိုင္ငံျခားသားေတြက အထူးအဆန္းလုပ္ၿပီး ဓါတ္ပံုေတြရိုက္၊ အံ႔အားသင့္ေနၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဆီက လက္လွည့္ၾကံႀကိတ္စက္ေတြေတြ႔ရင္ ဘယ္လိုမ်ားေနမလဲ မသိဘူးလို႔ ေတြးရင္းျပံဳးမိတယ္။ လမ္းေလွ်ာက္ၿပီး အစာေလးလည္း ေၾကေတာ့မွ ဟိုတယ္နားကို ျပန္လာၿပီး တစ္လမ္းေက်ာ္မွာ ဖြင့္ထားတဲ႔ Bun Cha ေခါက္ဆြဲဆိုင္ကို သြားၾကတယ္။ မနက္က အဲဒီဆုိင္ေရွ႕ကေန ျဖတ္လာေတာ့ သူတို႔ ဆုိင္ကတ္ေလးကို ကမ္းလိုက္တယ္ေလ။ မနက္ကတည္းကလည္း လူတိုးေနလို႔ ညဘက္ စားၾကည့္မယ္လုပ္ထားတာ။ ဆိုင္ေရာက္ေတာ့ ထိုင္စရာခံုေတာင္မရိွဘူး။ ႏုိင္ငံျခားသားေတြခ်ည္းပဲ။ အျဖဴေတြ။ ဆုိင္ကလူေတြက အေပၚထပ္ထိုင္မလားေမးလို႔ အေပၚၾကည့္လိုက္ေတာ့ က်ဥ္းက်ဥ္းက်ပ္က်ပ္နဲ႔ စိတ္အိုက္ခ်င္စရာျဖစ္ေနတာမို႔ အျပင္မွာပဲ စားပြဲေလးစီစဥ္ေပးဖို႔ ေျပာၾကည့္တယ္။ သူတို႔က ကိုယ္႔ဆိုင္ရဲ႕ ေရွ႕မဟုတ္ရင္ တျခားဆိုင္ဘက္ကို နည္းနည္းမွ မေက်ာ္ခ်င္ၾကတာနဲ႔ ခဏေစာင့္လိုက္ရၿပီးေတာ့ လမ္းတစ္ဘက္ျခမ္းက ပိတ္သြားတဲ႔ ဆိုင္တစ္ခုေရွ႕မွာ စီစဥ္ေပးလို႔ အသက္ရွဴအေတာ္ေလးေခ်ာင္သြားရတယ္။ သူတို႔မွာ ေရြးခ်ယ္စရာ မရိွဘူး။ ဝက္သားကင္ရမယ္၊ ဂဏန္းေကာ္ျပန္႔ေၾကာ္ ရမယ္။ ဒါပဲ။ ဆိုေတာ့ မျဖစ္မေန ဒါေတြပဲ စားရတယ္။ ထင္တာက ဝက္သားကင္ဆိုေတာ့ BBQ အကင္လိုမ်ဳိးထင္တာေလ။ သူလာခ်ေပးေတာ့မွ ကင္ထားတာေတာ့ ကင္ထားတာပဲ။ ဒါေပမယ္႔ ဝက္သားကင္ကို ဟင္းခ်ဳိထဲ ထည့္ထားတယ္။ ၿပီးေတာ့ မုန္႔ဟင္းခါးဖတ္ေတြအမ်ားႀကီး ႏွစ္ပြဲ လာခ်ေပးတယ္။ ပူစီနံ၊ ဆလတ္ စတဲ႔ အရြက္စံုပါတဲ႔ အရြက္ပြဲ တစ္ပြဲ (အစိမ္းေတြေနာ္) လာခ်ေပးတယ္။ ဘယ္လိုစားရမယ္မွန္းမသိလို႔ ဟိုၾကည့္ဒီၾကည့္နဲ႔ လုပ္ရတယ္။ ပတ္လည္မွာရိွတဲ႔ သူေတြကလည္း ႏိုင္ငံျခားသားေတြခ်ည္းပဲမို႔ သူတို႔လည္း သူတို႔ စားတတ္သလို စားၾကတယ္။ ေနာက္ဆံုးကၽြန္ေတာ္တို႔လည္း မုန္႔ဖတ္ကို ဆီေတြေဝ႔ေနတဲ႔ ဟင္းရည္ထဲႏွစ္ ပါးစပ္ထဲ ေမ်ာခ်၊ ဝက္သားကင္ေလးကိုက္၊ အရြက္ေလး တကၽြတ္ကၽြတ္ဝါးစားနဲ႔ လုပ္ရေတာ့တာပါပဲ။ မွန္၏ မွား၏ လည္း မသိဘူးေပါ႔။ ဒီဆိုင္ေရာက္မွ ဟႏြိဳင္းဘီယာဆိုတာ ရိွမွန္း သိေတာ့ ဘယ္လိုအရသာလည္း သိရေအာင္ ဟႏြိဳင္းဘီယာပုလင္းေသးေလးလည္း မွာေသာက္ၾကည့္ၾကတယ္။ ဘီယာရယ္၊ ဝက္ဆီေလးေဝ႔ေနတဲ႔ ဟင္းရည္ရယ္နဲ႔ ဒီညေတာ့ အိပ္ေကာင္းမယ္႔ ျဖစ္ျခင္းေလ။

ေပါင္မုန္႔ေခ်ာင္းေတြကို ခုလိုေရာင္း

စည္ကားတဲ႔ ဘားနဲ႔ ဘီယာဆိုင္ေတြ

ဆိုင္ကယ္႐ႈပ္လြန္းလို႔ လမ္းကို အသက္ေအာင့္ၿပီး ကူးရတယ္။

ဘား၊ အရက္ဆိုင္၊ အႏွိပ္ခန္း၊ ကလပ္ အစံုရိွတဲ႔ အေဆာက္အဦး

ညေဈး

ညေဈးထဲက စားစရာေတြ

ၾကံရည္လည္း ရတယ္

ဟိုတယ္နားက ႏိုင္ငံျခားသားေတြ တိုးေနၾကတဲ႔ Bum Cha ဆိုင္

ဂဏန္းေကာ္ျပန္႔လိတ္ေၾကာ္၊ ဝက္သားကင္ နဲ႔ ဗီယက္နမ္စတိုင္ညစာ

ဟႏြိဳင္းဘီယာ

ဒါေလး စားၿပီး ကိုယ္စီ အိပ္ရာဝင္ခဲ႔ၾကတယ္။ အားလံုးက မနက္ျဖန္ကို ျမန္ျမန္ေရာက္ခ်င္ေနၾကၿပီေလ။ မနက္ျဖန္က်ရင္ ဗီယက္နမ္ရဲ႕ နာမည္အႀကီးဆံုး ဟေလာင္းပင္လယ္ေအာ္ (Halong Bay) ကို သြားၾကရေတာ့မွာကိုး။ လူ႔ျပည္ရဲ႕ နတ္ဘံုနတ္နန္းလို႔ တင္စားရေအာင္ တိမ္ျမဴခိုးေတြေဝေနတဲ႔ ပင္လယ္နဲ႔ ေတာင္သဖြယ္ ကၽြန္းေတြရဲ႕ အလွကို ခံစားၾကရေတာ့မယ္ေလ။

သီဟလုလင္
၃၀ ဧၿပီလ ၂၀၁၆