ေရငုပ္ရင္း ပင္လယ္ႀကီးရဲ႕ လ်ဳိ႕ဝွက္ခ်က္ေတြကို ေဖာ္ထုတ္ရေအာင္

သြားေနတုန္း Guide က မိတ္ဆက္ေပးတဲ႔ ကၽြန္းေတြကို တတ္ႏိုင္သမွ် လုိက္မွတ္ရတယ္။

ေနပူတာနဲ႔ ပင္လယ္ေလ ေပါင္းၿပီး လူကို အသားမည္းသြားေစမယ္မွန္း သိသိရက္နဲ႔ ျမန္မာျပည္ရဲ႕ အလွတရားကို အားပါးတရ ခံစားဖို႔ ကၽြန္ေတာ္ ေလွဦးဘက္မွာထိုင္လို႔ ဟိုဘက္ဒီဘက္ ေငးေမာမဆံုးၾကည့္ေနမိေတာ့တယ္။ ေဘးမွာ ပါလာတဲ႔ Regional Guide ကိုေက်ာ္ေက်ာ္ဟန္ကလည္း အားပါးတရ ရွင္းျပေပးတယ္။ လက္ညိႇဳးထိုးၿပီး ဟိုးကၽြန္းက ဘာပါ။ ဘယ္လိုမ်ဳိးပါ။ စသျဖင့္ ေရပက္မဝင္ေအာင္ ရွင္းျပေပးသလို၊ တစ္ခါတေလ အားမလိုအားမရ အတင္း ၾကည့္ခို္င္းတတ္တယ္။ တစ္ခါတေလ သူေျပာျပတာက ကၽြန္းတစ္ခုအေၾကာင္း ကိုယ္ျမင္ေနတာက တျခားကၽြန္းတစ္ခုနဲ႔ ေနာက္မွ ဟိုကၽြန္းလား ဒီကၽြန္းလား ျပန္ေမးၿပီး ရယ္လိုက္ရတာ။


Speed Boat စီစဥ္သူေတြက ပင္လယ္ေရအတက္အက်အခ်ိန္ကို ၾကည့္ၿပီး ဒီေန႔ လည္ပတ္ဖို႔ သြားရမယ္႔ ကၽြန္းေတြထဲက ဘယ္ကၽြန္းကို အရင္ဆံုး ပို႔ရမလဲဆိုတာ အေတြ႕အၾကံဳနဲ႔ ဆံုးျဖတ္ၾကပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ပဲ ပံုမွန္ ေနာက္ဆံုးမွ သြားေလ႔ရိွတဲ႔ ၾကက္ေမာက္ကၽြန္း ေခၚ အသည္းပံုကၽြန္း၊ အဂၤလိပ္လိုဆိုရင္ Cock’s Comb ကၽြန္းကို ပထမဆံုး သြားေနတာပါ။ Speed Boat က ဟြန္ဒါ ၂၅၀ အား သံုးလံုးတပ္မို႔ အရမ္းျမန္ၿပီး ပင္လယ္လိႈင္းမူးတဲ႔ ခံစားခ်က္မ်ဳိး မရိွေတာ့ပါဘူး။ တစ္ခါ ကၽြန္ေတာ္ ေခ်ာင္းသာမွာ ၾကံဳခဲ႔ဖူးတယ္။ ႐ိုး႐ိုးသေဘၤာစီးၿပီး သဲျဖဴကၽြန္းကိုသြားတာ။ လိႈင္းမူးၿပီး အန္လိုက္ရတာ။ ၿပီးေတာ့ ဘာမွကို စားခ်င္ေသာက္ခ်င္စိတ္ မရိွေတာ့ေလာက္ေအာင္ဘဲ။ ခုက်ေတာ့ အဲလိုခံစားခ်က္မ်ဳိးလံုးဝ မျဖစ္ဘဲနဲ႔ အေတာ္ေလး ေနရထိုင္ရ ေကာင္းေနတယ္။

၄၅ မိနစ္ေလာက္ ေမာင္းေနရတဲ႔ခရီးမွာ ႐ႈခင္းေတြကို စီးေမ်ာလိုက္၊ တခါတေလ ျဖတ္ခနဲေတြ႔လိုက္ရတဲ႔ ပင္လယ္ငါးဖမ္းေလွေလးေတြကို ေငးလိုက္၊ ကိုယ္ေတြလိုပဲ ေရေပၚအသုတ္ႏွင္ေနတဲ႔ Speed Boat တခ်ဳိ႕ကို ေတြ႕လိုက္နဲ႔ သြားေနရတယ္။ ေလတုိက္လြန္းလို႔ ပူတယ္လို႔ သိပ္မထင္ရေတာ့ဘူး။ သြားေနတုန္း Guide က မိတ္ဆက္ေပးတဲ႔ ကၽြန္းေတြကို တတ္ႏိုင္သမွ် လုိက္မွတ္ရတယ္။ တစ္ေနရာေရာက္ေတာ့ သူကေျပာတယ္။ အခု ေရွ႕မွာ ျမင္ရတဲ႔ ေရျပင္ရဲ႕ တစ္ဘက္ျခမ္းက ထိုင္းပိုင္ၿပီး တစ္ဘက္ျခမ္းက ျမန္မာပိုင္တာတဲ႔ လမ္းေၾကာင္းေလးရိွတယ္ ေျပာပါတယ္။ တစ္လက္စတည္း ဆက္ေျပာတာက တစ္ခါက ပင္လယ္ထဲ ကၽြန္းတစ္ခုကို ျမန္မာပိုင္တယ္ ထိုင္းပိုင္တယ္ ျငင္းခုန္ရင္း ထိုင္းဘက္က လက္နက္ႀကီးနဲ႔ လွမ္းပစ္တာ ဆလံုကၽြန္းက ဆလံုေစတီ နားကို ထိသြားလို႔ ေကာ့ေသာင္းသူ ေကာ့ေသာင္းသားေတြ မိန္းမပါမက်န္ ေလွေတြနဲ႔ ထြက္ၿပီး ထိုင္းဘက္ကို လွမ္း ရန္ေတြ႔ၾကေအာင္ မ်ဳိးခ်စ္စိတ္နဲ႔ သတၱိေျပာင္ေျမာက္တယ္ဆိုပဲ။ ထိုင္းဘက္ကလည္း သူတို႔ ေရဒါခ်ိန္တာ မွားသြားလို႔ဆိုၿပီး ေနာက္ပိုင္း ေတာင္းပန္တယ္ ေျပာပါတယ္။

ကၽြန္ေတာ္တို႔ ကၽြန္းေတြ လည္တဲ႔ Speed Boat ေပၚမွာက ဟိုတယ္က စီစဥ္ေပးတဲ႔ စုေပါင္း Speed Boat ျဖစ္ေနလို႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔အဖြဲ႔နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ကို ကူေပးတဲ႔ Guide ရယ္၊ တျခား သူ႔အစီအစဥ္နဲ႔သူလာတဲ႔ ျမန္မာ အဖြဲ႔ေတြရယ္၊ ထိုင္းဘက္ကေန ထိုင္း Guide ေတြနဲ႔ လာၾကတဲ႔ အဖြဲ႔ေတြရယ္ စုစုေပါင္း လူ ၃၀ ေလာက္ေတာ့ ပါလာပါတယ္။ ေတြ႕သမွ်လူေတြနဲ႔ မိတ္ဆက္စကားေျပာ၊ Guide ေျပာသမွ် ေတာင္ေတာင္အီအီ နားေထာင္ရင္းနဲ႔ ဦးတည္သြားေနတဲ႔ ၾကက္ေမာက္ကၽြန္းကို လွမ္းျမင္ရလာတယ္။ Guide က ေရာက္ေတာ့မယ္႔ Life Jacket ကို ႀကိဳးတင္းဖို႔ေျပာတယ္။ ၿပီးေတာ့ Snorkeling Mask ေပးတယ္။ Mask က ႀကိဳးကို တင္းေအာင္ဆြဲၿပီး ေခါင္းကိုေက်ာ္လို႔ ေနာက္ေစ႔မွာ သားေရႀကိဳးကို တင္ၿပီးဝတ္ဆင္ဖို႔ အၾကံျပဳပါတယ္။ သူအၾကံေပးတာက အဲလို ေနာက္ေစ႔ေပၚမွာတင္ေတာ့ ဦးေခါင္းေနာက္ဘက္ကရိွတဲ႔ အေၾကာေတြကို သြားဆြဲမေနတာေၾကာင့္ ပိုၿပီး သက္ေတာင့္သက္သာရိွမယ္၊ နာက်င္ၾကပ္ထုပ္တဲ႔ခံစားမႈမ်ဳိး မရိွေစဘူးတဲ႔။ ႏွာေခါင္းအရာေလးေနရာမွာ ႏွာေခါင္းကို စသြင္းၿပီး ေခါင္းေပၚကေန ေက်ာ္လို႔ သားေရျပားကို ဆြဲခ်ဝတ္ဆင္ရတယ္။ ေလလံုၿပီး ႏွာေခါင္းက အသက္႐ႈလို႔ မရေတာ့ပါဘူး။ မ်က္မွန္ကေနေတာ့ ျမင္ေတြ႔ေနရတယ္။ အဲဒီ မ်က္ႏွာစြပ္နဲ႔အတူ တြဲပါတဲ႔  ပါးစပ္ကေန ေလ႐ႈတဲ႔ပိုက္ကို ဘယ္လိုသံုးရသလဲဆိုတာ သင္ေပးပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ပါးစပ္နဲ႔ ေကာင္းေကာင္းအသက္ရွဴတတ္ေတာ့ အဲဒီကိစၥကို ခက္ခဲတယ္ မထင္မိခဲ႔ဘူး။ သူသင္ျပတဲ႔အတိုင္း စမ္းၾကည့္ေတာ့လည္း ေကာင္းေကာင္းလုပ္ႏိုင္တယ္။ ေရဝင္လာရင္ မႈတ္ထုတ္လိုက္၊ ဘာမွ မေၾကာက္နဲ႔ ေရမကူးတတ္လည္း ကိစၥမရိွဘူးဆိုလို႔ တကယ္ အားတက္ရပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ေရမကူးတတ္ဘူးေလ။

ၾကက္ေမာက္ကၽြန္းက အေပၚကေန ၾကည့္လို႔သာ အသည္းပံုေပၚတယ္ေျပာတာ၊ ကိုယ္ေတြကေတာ့ ေဘးကေန ၾကည့္တာဆိုေတာ့ ဘယ္လိုမွ အသည္းပံုေပၚမေနဘူး။ ဒါေပမယ္႔လည္း ဒီၾကက္ေမာက္ကၽြန္းက ေက်ာက္ေတာင္ေတြ ပတ္လည္ဝိုင္းေနတဲ႔ကၽြန္းဆိုတာရယ္၊ ကၽြန္းရဲ႕အလယ္မွာ အခ်င္း ေပ ၃၀၀ ေလာက္ရိွတဲ႔ အသည္းႏွလံုးပံု ေရငံအိုင္တစ္အုိင္ ရိွေနတာရယ္ကိုေတာ့ ရွင္းျပေပးသူရိွလို႔ သိရပါတယ္။ ကၽြန္းသာဆိုတယ္ ေျမႀကီးလံုးဝ မရိွဘူး။ အားလံုးက သက္ရင့္မီးသင့္ေက်ာက္ေတြနဲ႔ ျပည့္ေနတယ္။ ေျခခ်စရာ မရိွဘဲ ေက်ာက္သားေတြမွာလည္း ခရင္း လို ေဒသက ေခၚၾကတဲ႔ ခ႐ုခြံလိုေတြ ျပည့္ေနတာမို႔ ရွမိ ထိမိမွာေတာင္ ေၾကာက္ရပါတယ္။ ရွရင္လည္း ေသြးေတြ အမ်ားႀကီးထြက္ေလာက္ေအာင္ပါပဲ။ သက္ဆိုင္ရာ Guide ေတြကေတာ့ ေရထဲမဆင္းခင္ ဘယ္ေနရာကိုမွ မထိ၊ မကိုင္ဖို႔ ေသေသခ်ာခ်ာ ေျပာပါတယ္။ ရွ ႏိုင္ ထိခိုက္မိႏိုင္တယ္လို႔ ရွင္းျပၾကတယ္။ ဒီကၽြန္းရဲ႕ ျပႆနာက သူ႔ကိုဝင္တဲ႔အေပါက္က ပင္လယ္ေရက်ခ်ိန္မွ ျမင္ရတဲ႔ ဂူလိုလို အေပါက္ေလးကေန ဝင္သြားရတာပဲ။ ဒါေၾကာင့္လည္း ပင္လယ္ေရက်ခ်ိန္ကို တုိက္လို႔ သူတို႔က ဒီကို အရင္ေခၚလာၾကတာပါ။ အဲဒီ ဝင္ေပါက္ေလးက ကၽြန္းရဲ႕ အေရွ႕ေတာင္ဘက္မွာ ရိွပါတယ္။ ၂၅ ေပေလာက္ က်ယ္ၿပီး ေပ ၃၀ ေလာက္ ရွည္တဲ႔ ႁပြန္သ႑ာန္ဝင္ေပါက္ေလးျဖစ္ပါတယ္။ သက္ေတာင့္သက္သာ လမ္းေလွ်ာက္ဝင္လို႔ရတာမ်ဳိးမဟုတ္ပါဘူး၊ ေရကူးဝင္ရမွာပါ။

၂၅ ေပေလာက္ က်ယ္ၿပီး ေပ ၃၀ ေလာက္ ရွည္တဲ႔ ႁပြန္သ႑ာန္ဝင္ေပါက္

ေလွက အရင္ကဆို အေပါက္ဝနားေလာက္ထိ ကပ္လို႔ရတယ္တဲ႔။ ဒီေန႔ေတာ့ လိႈင္းအရမ္းႀကီးေနလို႔ ကပ္မရဘူး ေျပာပါတယ္။ အားလံုး ေရနည္းနည္းနက္တဲ႔ေနရာကေန အေပါက္ကို ကူးရမယ္ ေျပာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ အဲဒီ နည္းနည္းနက္တဲ႔ေနရာဆိုတာ ဘယ္ေလာက္နက္သလဲ မသိေပမယ္႔ အသည္းပံုကၽြန္းဆိုတဲ႔ စိတ္ကူးယဥ္ခ်င္တဲ႔ အေတြးတစ္ခုတည္းနဲ႔ ေရမကူးတတ္တဲ႔ ကၽြန္ေတာ္က ပင္လယ္ထဲ ခုန္ခ်တယ္။ ဘဝမွာ ကိုယ္႔ကိုကိုယ္ ငါေတာ့ သြားၿပီလို႔ ေတြးမိတာ ပထမဦးဆံုးပါပဲ။ ေရမကူးတတ္ဘဲ ပင္လယ္ထဲ မိုက္မိုက္မဲမဲ ခုန္ခ်မိေလျခင္းဆိုၿပီး ေနာင္တေတြ တေလွႀကီးနဲ႔။ Guide ကေတာ့ ေသခ်ာေလး ဂ႐ုစိုက္ရွာပါတယ္။ Life Jacket ပါတယ္၊ ဘယ္လိုမွ မျမဳပ္ႏုိင္ဘူး၊ စိတ္ကို ေလွ်ာ့၊ မေၾကာက္နဲ႔။ စသျဖင့္ အားေပးတယ္။ ေစာေစာက ႀကိဳတင္ေလ႔က်င့္ထားတဲ႔ ႁပြန္ကို ပါးစပ္ထဲသြင္းၿပီး ပါးစပ္နဲ႔ အသက္ရွဴတာ လံုးဝအဆင္မေျပေတာ့ဘူး။ လိႈင္းက အရမ္းႀကီးေတာ့ ပါးစပ္ထဲ ပင္လယ္ေရေတြ အရမ္းဝင္တယ္။ ကိုယ္ခႏၶာကို ဘယ္လိုမွ ထိန္းညိႇလို႔ မရဘူး။ ေရွ႕ကို ဟက္ထိုးေရနစ္ေတာ့မလို၊ ေနာက္ကို ပက္လက္လွန္က်ၿပီး ေရနစ္ေတာ့မလိုနဲ႔ ေၾကာက္စိတ္ေတြကို လူတစ္ကိုယ္လံုးကို ဖိစီးထားတယ္။ Guide က ေတာ္ေတာ္ေလး ထိန္းေပး ေျပာေပးလို႔ အဆံုးမွာ ဂူႁပြန္ေလးထဲ ေရာက္သြားတယ္။ အဲဒီ ဂူႁပြန္ေလးထဲမွာ ႀကိဳးႀကီးႀကီးတစ္ေခ်ာင္းကို ေက်ာက္ေတာင္နဲ႔ ေသေသခ်ာခ်ာ ခ်ည္ေပးထားလို႔ အဲဒီႀကိဳးေလးကို ကိုင္ထားၿပီး ေတာ္ေတာ္ေလး စိတ္ၿငိမ္ေအာင္ ျပန္လုပ္ရတယ္။ လံုးဝၿငိမ္ေတာ့မွ အဲဒီနားမွာ ျပန္စမ္းၾကည့္တယ္။ အဆင္နည္းနည္းေျပလာေတာ့မွ Guide က မေၾကာက္ဘဲ ေရေအာက္ကို ငံုၾကည့္ၿပီး ေရထဲက ငါးအုပ္ေလးေတြ၊ Sea Fan ၊ Soft Coral ၊ Hard Coral ေတြကို အာရံုစိုက္ဖို႔ ေျပာတယ္။ တကယ္လည္း အရမ္းလွပါတယ္။ အာ႐ံုေျပာင္းလိုက္မွ စိတ္ၿငိမ္သြားၿပီး ေနေပ်ာ္လာတယ္။ ေရေအာက္ကို ၆ မီတာေလာက္ထိ ျမင္ရေအာင္ ေရကၾကည္လင္တယ္။ Scuba diving လုပ္ဖို႔ ေကာင္းတဲ႔ေနရာတစ္ခုပါ။

ၾကက္ေမာက္ကၽြန္း ေခၚ အသည္းပံုကၽြန္း၊ အဂၤလိပ္လိုဆိုရင္ Cock’s Comb ကၽြန္း

ဒီေနရာမွာ ၾကံဳလို႔ သတိေပးရရင္ ေရမကူးတတ္သူေတြအေနနဲ႔ Snorkeling လုပ္လုိ႔ရပါတယ္။ ဒါေပမယ္႔ ေၾကာက္တတ္ရင္ေတာ့ သတိထားဖို႔ လိုပါမယ္။ Life Jacket ေၾကာင့္ လူ မျမဳပ္ႏိုင္ဘူးဆိုေပမယ္႔လည္း Life Jacket ကို ေသေသခ်ာခ်ာ ခ်ည္ေႏွာင္ထားဖို႔လိုပါမယ္။ ေရွ႕ပိုင္းနဲ႔ ေပါင္သိုင္းႀကိဳးေတြကို ျမဲျမဲခ်ည္ေႏွာင္ဖို႔ လိုပါမယ္။ ေရမကူးတတ္သူေတြ ေပါင္သိုင္းႀကိဳး မပါတဲ႔ Life Jacket ရခဲ႔မယ္ဆိုရင္ ျပန္လဲခိုင္းပါ။ သူတို႔လဲေပးပါတယ္။ ေရကူးတတ္တဲ႔သူေတြမွာေတာင္ ေပါင္သိုင္းႀကိဳးမပါခဲ႔ရင္ Life Jacket က အေပၚကို ေထာင္တက္ေနၿပီး မ်က္ႏွာနဲ႔ ပါးျပင္ကို ရွေစပါတယ္။ အခ်ိန္မေရြးလည္း ခ်ဳိင္းကေန လြတ္ထြက္သြားႏုိင္ပါတယ္။ ေရကူးတတ္သူေရာ၊ မတတ္သူေရာ သတိျပဳသင့္တာက ပင္လယ္ေရရဲ႕ ဖိအားနဲ႔ ပါးစပ္နဲ႔ အသက္ရွဴရတဲ႔ႁပြန္ကို အသံုးျပဳပံုနဲ႔ ရင္းႏွီးကၽြမ္းဝင္မႈေတြဟာ တဒဂၤေတာ့ ဒုကၡမ်ားသြားေစႏုိင္တယ္ဆိုတာပါပဲ။ ေရကူးတတ္သူေတြအေနနဲ႔လည္း ေရကူးကန္ထဲကူးသလို ပင္လယ္ထဲ ကူးေနရင္ ေျခကုန္လက္ပန္းက်၊ ႂကြက္သားနာက်င္မႈေတြ ျဖစ္ႏုိင္သလို၊ အခန္႔မသင့္ရင္ ေျခသလံုးႂကြက္တက္သလို ျဖစ္ႏုိင္တာမို႔ ပင္လယ္ရဲ႕သေဘာနဲ႔ လိုက္ေရာညီေထြ ရိွေအာင္ သတိျပဳသင့္ပါတယ္။ ေနာက္တစ္ခ်က္က ကိုယ္က ငါးေတြကို ၾကည့္ဖို႔သြားတာျဖစ္လို႔ ကိုယ္႔ရဲ႕ လႈပ္ရွားမႈက ညင္သာေနဖို႔လိုပါမယ္။ ေျခေတြလက္ေတြ အတင္းခပ္ေနတာေၾကာင့္ ငါးေတြ လန္႔ၿပီး ထြက္ေျပးသြားလို႔ မၾကည့္လိုက္ရ မေတြ႔လိုက္ရတာမ်ဳိး ျဖစ္တတ္ပါတယ္။

သူတို႔တေတြက တစ္ေနရာေရာက္ရင္ အခ်ိန္ (၄၅) မိနစ္ ေပးၿပီး ၾကည့္႐ႈခိုင္းတာမို႔၊ ရတဲ႔အခ်ိန္အနည္းေလးအတြင္းမွာ ျမန္ျမန္နဲ႔ မ်ားမ်ားၾကည့္ႏုိင္ဖို႔အတြက္ ေရကူးမယ္႔ဝတ္စံုေတြ ဘာေတြကို ႀကိဳတင္ဝတ္ဆင္လာခဲ႔တာမ်ဳိးကလည္း အလုပ္တြင္ေစပါတယ္။ ထိုင္းေတြကေတာ့ လည္တယ္။ ေရငုပ္မယ္႔ဝတ္စံု၊ ေရကူးဝတ္စံုေတြ တစ္ခါတည္းဝတ္လာၿပီး ေရာက္တာနဲ႔ တန္းခုန္ခ်ေတာ့တာပဲ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျမန္မာေတြသာ၊ အဲဒီနားေရာက္ေတာ့မွ အိမ္သာထဲဝင္ၿပီး အဝတ္လဲေကာင္းတုန္း (Speed Boat ေပၚမွာ အိမ္သာငယ္ေလးတစ္ခုပါပါတယ္။ အဲဒါကို အမ်ားစုက အဝတ္လဲဖို႔ သံုးၾကတယ္။)။ ေရမကူးတတ္တဲ႔ ကၽြန္ေတာ္က Guide ရဲ႕ ကူညီမႈနဲ႔ သူကိုင္ခိုင္းတဲ႔ Life Jacket အလြတ္တစ္ခုကို ဆြဲကိုင္ရင္း ေျဖးေျဖးခ်င္း ပင္လယ္ေရေအာက္က ကၽြန္ေတာ္တို႔ မျမင္ဘူးခဲ႔ေသးတဲ႔ အရာေလးေတြကို တအံ႔တၾသ ေငးေမာၾကည့္ေနမိတယ္။ နီမို ငါးအုပ္ေလးေတြကိုလည္း ခုမွ အျပင္မွာ ျမင္ဖူးေတာ့တယ္။ ေက်ာက္ခက္ေလးေတြရဲ႕ အလွကလည္း ကုန္းေပၚမွာ ဘယ္ေနရာမွ မေတြ႔ႏုိင္တာမ်ဳိးပါ။ အခ်ိန္ (၄၅) မိနစ္က ခဏေလးလိုပဲ ကုန္သြားၿပီး ေလွေပၚျပန္တက္ၾကရတယ္။ အဲဒီမွာ ကၽြန္ေတာ္ျပန္ဒုကၡမ်ားသြားေသးတယ္။ လိႈင္းက ႀကီးၿပီး အတြင္းဘက္ကို ျပန္႐ိုက္ေနတာမို႔ ေတာ္ေတာ္ေလး ႐ုန္းကန္ၿပီး ေလွဘက္ျပန္လာရတယ္။ ဂူႁပြန္ေနရာေလးကေန ေက်ာ္တာနဲ႔ ေရေအာက္ကိုပဲ ငံုၾကည့္မိေနတဲ႔ကၽြန္ေတာ္ ေၾကာက္လြန္းလို႔ Life Jacket ကို အတင္းဆြဲထားမိရက္သားပဲ။ နက္လိုက္တဲ႔ေရဆိုတာ ေအာက္ေျခကို ျမင္ေတာင္မျမင္ရဘူး။ ေတာ္ေတာ္ႀကိဳးစားတက္ၿပီး ေလွေပၚေရာက္မွပဲ သက္ျပင္းခ်ႏိုင္ေတာ့တယ္။

 ေရမကူးတတ္သူေတြေတာင္ Snorkeling လုပ္လုိ႔ရပါတယ္။

ငါးမန္းအေသးေလးေတြလည္း ကံေကာင္းရင္ ဆံုၾကံဳႏုိင္ပါတယ္။

ပင္လယ္ေရေအာက္က အလွအပေတြ

ပင္လယ္ေရေအာက္က အလွအပေတြ

ပင္လယ္ေရေအာက္က ငါးအုပ္ေတြ

ေရနတ္သမီး ငါး...
ရွားပါးစြာ ေတြ႔ျမင္ရပါတယ္တဲ႔။

ပင္လယ္ေရေအာက္က ငါးေလးေတြ

ေရေအာက္ထဲက အလွအပေလးမ်ား

အဲဒီကေန ေနာက္တစ္ကၽြန္းကို ပို႔ေပးတယ္။ သဲျဖဴျဖဴေလးနဲ႔ ကၽြန္းေပမယ္႔ ကၽြန္းကို တက္ခြင့္မေပးဘူး။ ကၽြန္းနဲ႔ လွမ္းလွမ္းမွာ ေလွကိုရပ္ထားၿပီး ေရထဲဆင္းလို႔ ေရထဲက ငါးနဲ႔ ေရေအာက္အလွကိုပဲ ခံစားေစတယ္။ ငါးေလးတခ်ဳိ႕လာေအာင္ဆိုၿပီး ကိတ္မုန္႔ေလးေတြ ေရထဲခ်ေပးတယ္။ ဓါတ္ပံု႐ိုက္ခ်င္သူေတြ ႐ိုက္ႏိုင္ေအာင္ ေလွေပၚက ႐ိုက္ေနရင္ ေရထဲက လူရဲ႕ေဘး ငါးေတြလာေအာင္ ကိတ္မုန္႔ေလးေတြ ပက္က်ဲေပးၿပီး ကူညီေပးၾကတယ္။ ဒီေနရာမွာလည္း (၄၅) မိနစ္ ေလာက္အခ်ိန္ယူၾကပါတယ္။ ဒီ႔ေနာက္ေတာ့ ေန႔လည္လည္း ေက်ာ္လာၿပီမို႔ ထမင္းစားမယ္႔ ေစတန္ကၽြန္းကို ေမာင္းႏွင္ပါတယ္။ ေစတန္ကၽြန္းကို အေဝးက ျမင္တာနဲ႔တင္ အရမ္းလွပါလားလို႔ သိလုိက္ရတယ္။ ကမ္းေျခရိွၿပီး ကမ္းေျခက သဲျဖဴေလးေတြဆိုတာ အေဝးကေနေတာင္ ျမင္ေနရတယ္။ ကမ္းေျခနားမကပ္ခင္ ကၽြန္းနားမေရာက္တေရာက္အခ်ိန္မွာ Speed Boat ကို အဝိုင္းႀကီးႀကီး ၃ ခါေတာင္ ဝိုင္းပတ္ၿပီး ပါလာတဲ႔ လူေတြကို စိတ္လႈပ္ရွားေပ်ာ္ရႊင္ေစတယ္။ ႐ိုလာကိုစတာ စီးရသလို ခံစားသြားရေစၿပီး လူတိုင္းက “Wow” “Woo” ေအာ္ၿပီး ေပ်ာ္ရေလာက္ေအာင္ပါပဲ။

ငွက္သိုက္ေတြကို ေစာင့္ၾကည့္ဖို႔ ငွက္သိုက္ေစာင့္တဲေတြ ရိွတဲ႔ ငွက္သိုက္ကၽြန္း

ေကာ့ေသာင္းဘက္က ကၽြန္းေတြရဲ႕ ကမ္းေျခက ခုလိုပဲ သဲေသာင္ျဖဴျဖဴေလးေတြ

ေစတန္ကၽြန္းကို အေဝးက ျမင္တာနဲ႔တင္ အရမ္းလွပါလားလို႔ သိလုိက္ရတယ္။ 

ေစတန္ကၽြန္းရဲ႕ ကမ္းေျခနားကို ေလွကပ္ၿပီး လူေတြ ဆင္းၾကတယ္။ ကမ္းေျခမွာ လိႈင္းႀကီးေတြ မလာဘူး။ ညင္သာတဲ႔ လိႈင္းေလးေတြနဲ႔ အသံေတာင္ မထြက္ဘဲ တိတ္ဆိတ္ေနတဲ႔ ေနရာေလးပါ။ ပင္လယ္အေရာင္က အျပာေရာင္ပိုသန္းၿပီး ၾကည္လင္လြန္းအားႀကီးလို႔ ကမ္းေျခနားမွာတင္ ငါးအုပ္ေလးေတြ ဟိုဒီကူးေနတာကို ေရထဲ မငုပ္ဘဲ ျမင္ေနရတယ္။ ဓါတ္ပံု႐ိုက္လို႔ အရမ္းလွတယ္။ သဲေသာင္ေျခကို ေျခေထာက္နင္းမိေတာ့ သဲနဲ႔ေတာင္ မတူေလာက္ေအာင္ကို ႏူးညံ႔ေနလို႔ မယံုႏုိင္ဘဲ ကိုင္ၾကည့္ရတဲ႔အျဖစ္ပါ။ ႏူးညံ႔တာမွ ေပါင္ဒါမႈန္႔ေလးအတုိင္းကို ႏူးညံ႔တယ္။ ေကာ့ေသာင္းဘက္က ကၽြန္းေတြရဲ႕ ကမ္းေျခမွာ ခုလို သဲျဖဴ ႏူးႏူးညံ႔ညံ႔ေတြ ရိွၾကေပမယ္႔ ေစတန္ကၽြန္းက သဲျဖဴေလးေတြကေတာ့ အႏူးညံ႔ဆံုးျဖစ္မယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။ ေန႔လည္စာ စားမယ္ဆိုေပမယ္႔ ကၽြန္းေပၚမွာ ဆုိင္မရိွပါဘူး။ လူအနည္းငယ္ေနပံုေတာ့ ရပါတယ္။ အိမ္တခ်ဳိ႕ေတြ႕တယ္။ မၾကာခင္ သူေဌးကၽြန္းဟိုတယ္ကပဲ ေနာက္ထပ္ဟိုတယ္တစ္ခုကို ဒီမွာဖြင့္ဖို႔ အစီအစဥ္ရိွတယ္လို႔လည္း သိရျပန္တယ္။ ဟုတ္၊ မဟုတ္ေတာ့ မသိ။ ပါလာတဲ႔ သူေတြအားလံုး ထမင္းစားနားေနဖို႔ အေဆာင္အႀကီးႀကီးတစ္ခု လုပ္ထားသလို၊ Picanic စားပြဲေလးေတြလည္း ခ်ထားေပးတယ္။ ေဆာက္လက္စ ေရပန္းေတြနဲ႔ ေရခ်ဳိးေနရာတစ္ခုနဲ႔ အိမ္သာကိုလည္း အနီးအပါးမွာ ေတြ႔ရတယ္။ ထမင္းဘူးေလးေတြကို ကိုယ္စီ သြားထုတ္ၿပီး ႀကိဳက္တဲ႔ေနရာမွာ ကိုယ္႔အဖြဲ႔နဲ႔ကိုယ္ စားၾကတယ္။ အဲဒီေန႔က ထမင္းဘူးထဲမွာ ထမင္းျဖဴ၊ ၾကက္ပင္စိမ္း ဒါမွမဟုတ္ ငါးပင္စိမ္း၊ ၾကက္ေၾကာ္တံုး၊ ၾကက္ဥျပဳတ္ ေတြကို ထည့္ေပးထားၿပီး အခ်ဳိတည္းဖို႔ ငွက္ေပ်ာသီးကိတ္မုန္႔ ထည့္ေပးထားပါတယ္။ ဗိုက္ဆာဆာနဲ႔ စားေကာင္းခဲ႔တယ္။ ကၽြန္းေပၚမွာ အေပ်ာ္ေဆာ့ႏုိင္ေအာင္ ေဘာကြင္းေလးေတြ ထားေပးတယ္။ ဒါန္းေလးေတြ လုပ္ေပးထားတယ္။ ေလွေလွာ္ဖို႔ ေလွေတြထားေပးထားတယ္။ အိပ္ခ်င္ရင္ အိပ္ႏုိင္ေအာင္ ပုခက္ေလးေတြလည္း ရိွေနျပန္တယ္။ အေကာင္းဆံုးအခ်က္ကေတာ့ တစ္ေန႔လံုး Digital Detox ခရီးစဥ္ျဖစ္ေနရာကေန အင္တာနက္သံုးႏိုင္ဖို႔ ဝိုင္ဖိုင္ ေပးထားတာပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ့မွာလည္း ဝိုင္ဖိုင္ရမွ ေစာေစာက႐ိုက္ထားတဲ႔ပံုေတြကို အသည္းအသန္ ေဖ႔စ္ဘြတ္ေပၚ တင္ရတယ္။ ေနလည္းအရမ္းပူေနၿပီမို႔ ေစတန္ကၽြန္းမွာ တစ္နာရီခြဲေလာက္ အခ်ိန္ေပး အနားယူၾကပါတယ္။

အေပ်ာ္ေဆာ့ႏုိင္ေအာင္ ေဘာကြင္းေလးေတြ ထားေပးတယ္။ ေလွေလွာ္ဖို႔ ေလွေတြထားေပးထားတယ္။ 

ထမင္းစားနားေနဖို႔ အေဆာင္အႀကီးႀကီးတစ္ခု လုပ္ထားသလို၊ Picnic စားပြဲေလးေတြလည္း ခ်ထားေပးတယ္။

ေစတန္ကၽြန္းရဲ႕ သဲေသာင္ေျခကို ေျခေထာက္နင္းမိေတာ့ သဲနဲ႔ေတာင္ မတူေလာက္ေအာင္ကို ႏူးညံ႔ေနလို႔ 

ထမင္းဘူးထဲမွာ ထမင္းျဖဴ၊ ၾကက္ပင္စိမ္း ဒါမွမဟုတ္ ငါးပင္စိမ္း၊ ၾကက္ေၾကာ္တံုး၊ ၾကက္ဥျပဳတ္ ေတြကို ထည့္ေပးထားၿပီး အခ်ဳိတည္းဖို႔ ငွက္ေပ်ာသီးကိတ္မုန္႔ ထည့္ေပးထားပါတယ္

အဲဒီကေနမွ ညေန ၂ နာရီေလာက္ ျပန္ထြက္ၾကၿပီး ေနာက္ထပ္ ကၽြန္းေလးတစ္ခုကို ေမာင္းပါတယ္။ အဲဒီမွာေတာ့ ကမ္းကပ္ ရပ္ေပးထားလို႔ ကမ္းေျခမွာ နားခ်င္သူနား၊ ေရေအာက္ သြားၾကည့္ခ်င္သူက နည္းနည္းျပန္ကူးၿပီး သြားၾကည့္၊ အဆင္ကိုေျပေနပါတယ္။ အဲဒီနားမွာေတာ့ ငါးမန္းငယ္ေလးေတြ ရိွတဲ႔ေနရာ ျဖစ္လို႔ ကံေကာင္းရင္ ဆံုေတြ႔ေလ႔လာခြင့္ရႏိုင္ပါတယ္။ လူကို အႏၲရာယ္ျပဳတဲ႔အေကာင္မ်ဳိး မဟုတ္ဘူးလို႔ေတာ့ ဆိုပါတယ္။ အဲဒီမွာ ေနာက္ဆံုးဝင္ၿပီး သူေဌးကၽြန္းကို ျပန္လာခဲ႔ၾကပါတယ္။ အသြားတုန္းက သိပ္မသိေပမယ္႔ အျပန္က်ေတာ့ တုိက္႐ိုက္ႀကီး သူေဌးကၽြန္းကို Speed Boat နဲ႔ေမာင္းတဲ႔အခါ အသြားကထက္ ပိုၿပီး ၾကာေနတယ္လို႔ေတာင္ ထင္မိပါတယ္။ တစ္နာရီေက်ာ္ေလာက္ ေမာင္းရမယ္ထင္ပါတယ္။ အေတာ္မ်ားမ်ားကေတာ့ ေရကူးေမာပန္းၿပီး အိပ္ငိုက္၊ အိပ္ေပ်ာ္နဲ႔ လိုက္ပါလာၾကတာပါ။

ဟိုတယ္က ဘူေဖး ညစာ

သူေဌးကၽြန္းကိုေရာက္ေတာ့ ၅ နာရီဝန္းက်င္ေလာက္ပဲ ရိွေသးတာမို႔ တစ္ေရးတေမာ နားခ်ိန္ရလိုက္ပါတယ္။ ညေန ၇ နာရီေလာက္မွာေတာ့ စီစဥ္ေပးထားတဲ႔အတုိင္း Myanmar Andaman Club က ဘူေဖး ညစာ ကို သြားစားျဖစ္တယ္။ ႏုိင္ငံတကာအစားအစာ စံုစံုလင္လင္ ခင္းက်င္းေပးထားၿပီး အရသာလည္း ေကာင္းပါတယ္။ မနက္စာထက္စာရင္ ညစာ ဘူေဖးက ပိုေကာင္းတယ္လို႔ ထင္မိပါတယ္။ စားေသာက္ၿပီး ျပန္အထြက္ေတာ့၊ ဒီမွာ ဘူေဖးစားရင္ ဘယ္ေလာက္က်မလဲ သိခ်င္လာလို႔ စပ္စုၾကည့္လိုက္တယ္။ ေမးစရာမလိုဘဲ၊ ေရွ႕နားမွာ ဘုတ္ေလး ေထာင္ထားတာ ေတြ႔လို႔ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဘတ္ ၃၅၀ တဲ႔။ ျမန္မာေငြနဲ႔ဆို တစ္ေသာင္းႏွစ္ေထာင္က်ပ္ ေလာက္ က်သင့္မွာမို႔ မဆိုးဘူးလို႔ ေျပာရပါမယ္။

အဲဒီေန႔ညကေတာ့ အိပ္လို႔ေကာင္းလိုက္တာ မေျပာပါနဲ႔။ ေျခကုန္လက္ပန္းက်တယ္ဆိုတဲ႔ ျမန္မာစကားကို အျပည့္အဝ နားလည္သြားတယ္။ အိပ္မက္ထဲမွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က ေရကူးလို႔ေကာင္းတုန္းပဲ။ မနက္ျဖန္ဆိုလည္း ဆလံုေတြရိွတယ္ဆိုတဲ႔ ကၽြန္းေတြဘက္ကို လည္ရဦးမွာဆိုေတာ့…

[ဆက္ပါဦးမယ္]

သီဟလုလင္

၇ ဧၿပီလ ၂၀၁၆