လမ္းမထက္က ေခြးေလးမ်ားအတြက္ နိဗၺာန္ဘံု

ၿပီးခဲ့တဲ့ ေဖေဖာ္ဝါရီ ၂၅ နဲ႔ ဧၿပီလ ၈ ရက္ေန႔ေတြတုန္းက ရိုက္ကူးေရးအစီအစဥ္တစ္ခုအတြက္ Yangon Animal Shelter ကို ေရာက္ျဖစ္ခဲ့တယ္။ အရင္က ရွိမွန္းသာ ၾကားဖူးေပမယ့္ သြားဖို႔ အေၾကာင္းမဆံုခဲ့ေတာ့ မေရာက္ႏိုင္ခဲ့ဘူး။ ခုေတာ့ မရည္ရြယ္ပါဘဲ ေရာက္ျဖစ္ခဲ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ထင္ထားတာက ၿမိဳ႕ထဲ အနီးတစ္ဝိုက္မွာ ရွိတယ္ပဲထင္တာ။ ဘယ္ဟုတ္လိမ့္မလဲ။ ရန္ကုန္-မႏၲေလး အျမန္လမ္းေပၚ ၇ မိုင္ ၅ ဖာလံုေလာက္အထိ ေမာင္းသြား၊ ၿပီးေတာ့ U-Turn ဂငယ္ေကြ႕ျပန္ေကြ႕ၿပီး YAS လို႔ေရးထားတဲ့ဆိုင္းဘုတ္ေသးေသးေလး ညႊန္ျပတဲ့ေတာလမ္းေလးထဲ ဝင္သြားရတာ။ ဒါက ေဖေဖာ္ဝါရီလထဲ သြားတုန္းကေပါ႔။ ဧၿပီလလည္းက်ေရာ အဲဒီဝင္ေပါက္လမ္းႀကီးကို အတံုးခ်ၿပီး ပိတ္ပစ္လိုက္တယ္။ ဒါနဲ႔ပဲ ေဘးနီးဝန္းက်င္က ျခံတစ္ခုကို အကူအညီေတာင္းလို႔ သူတို႔ျခံထဲကေန ျဖတ္ဝင္လိုက္ရတယ္။
လမ္းမႀကီးကေန အတြင္းဘက္ကို ကားနဲ႔ ၁၀ မိနစ္ေလာက္ ဝင္ရတယ္။ သိပ္မေဝးေပမယ့္ ေျမနီလမ္းေလးက ဆိုးေတာ့ ေျဖးေျဖးေမာင္းဝင္ရတာလည္း ပါတာေပါ့ေလ။ လမ္းတစ္ေလၽွာက္ ရာဘာေတာႀကီးကို ျဖတ္ဝင္လာရတယ္။ တခါတရံ ရာဘာျခစ္ေနတဲ့ အလုပ္သမ ေလးေတြ ပုဆိုးကြက္ေခါင္းေပါင္းလို႔ ေတာင္းေလး ခါးထက္ခြင္ၿပီး ေလၽွာက္သြားေနတာ ျမင္ရတတ္တယ္။ လမ္းရဲ႕တစ္ဖက္ျခမ္းက ရာဘာေတာ၊ တစ္ဖက္ျခမ္းက ကြန္ကရစ္နံရံႀကီး။ အဲလိုဝင္လာရင္ YAS ဆိုတဲ့ ရန္ကုန္တိရိစၧာန္ေစာင့္ေရွာက္ေရးေဂဟာကို ေရာက္ပါမယ္။



ျခံႏွစ္ဆင့္ ခတ္ထားတာကေတာ့ လံုျခံဳေရးအတြက္ ျဖစ္မယ္ထင္ပါတယ္။ တစ္ဆင့္နဲ႔ တစ္ဆင့္ၾကားမွာ ၁၀ ေပက်ယ္ၿပီး အလႉရွင္ေတြ၊ လာလည္ပတ္သူေတြရဲ႕ ကားတစ္စီး ႏွစ္စီးစာ ရပ္ႏိုင္ေအာင္ေတာ့ အဆင္ေျပပါတယ္။ ကားစက္သံေလးၾကားၿပီဆိုတာနဲ႔ အတြင္းဘက္က ေခြးေလးေတြရဲ႕ အသံစံုကို စၾကားရေတာ့တာပါပဲ။ ေပတီးေပစုတ္ပံုစံ ကၽြန္ေတာ္တို႔အေခၚ လမ္းေဘးေခြးစံုကို ဒီမွာေတြ႕ရတယ္။ အေမႊးပြေခြးေလးေတြနဲ႔ အျခားေခြးမ်ဳိးစံုလည္း ပါေပမယ့္ သူတို႔မူလ ေခြးမ်ဳိး စစ္ မစစ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လည္း မမွန္းတတ္ပါဘူး။ မကၽြမ္းက်င္ဘူးေပါ့။







ေခြးေလးေတြက ဒီေနရာကို အေၾကာင္းအမ်ဳိးမ်ဳိးနဲ႔ ေရာက္လာၾကပါတယ္။ စြန္႔ပစ္ခံရလို႔ ေရာက္လာၾကသလို၊ ဆိုးလို႔ အရပ္က သတ္ေတာ့မယ့္ဆဲဆဲ ကယ္သူေတြၿပီး ေရာက္လာၾကတယ္။ ေစာေစာကေျပာသလို အမ်ဳိးမစစ္ဘဲ ေရာက္လာၾကတဲ့ စြန္႔ပစ္ေခြးေလးေတြလည္း ပါဝင္ေပမယ့္ ဒီမွာေတာ့ အားလံုးက လိမၼာေနၾကျပန္တာ ေတြ႕ရတယ္။ လူျမင္ရင္ အတင္းေပးကပ္ နမ္းရႈိက္၊ ခုန္တက္၊ ေဆာ့ကစားၾကတာျမင္ေတာ့ သူတို႔ေလးေတြလည္း အခ်စ္တစ္ခုကို ေမၽွာ္လင့္ေတာင့္တေနၾကပါလားလို႔ ခံစားမိသြားတယ္။ ဒီေဂဟာထဲမွာ ေခြးေပါင္း ၅၀၀ ေလာက္ကို ထိန္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္ေပးထားပါတယ္။

ေခြးေတြမ်ားလြန္းလို႔ ထိန္းသိမ္းရလြယ္ကူေအာင္ ျခံေလး အကန္႔ေလးေတြနဲ႔ ခြဲျခားထားေပးတယ္။ အရြယ္ငယ္တဲ့ေခြးေလးေတြကို အႏိုင္မက်င့္ႏိုင္ေအာင္ သီးသန္႔ထားေပးျပန္တယ္။ အစာေကၽြးခ်ိန္ ႏွစ္ခ်ိန္သတ္မွတ္ထားလို႔ မနက္ ၉ နာရီ မွာ တစ္ႀကိမ္ နဲ႔ ညေန ၄ နာရီမွာ တစ္ႀကိမ္ ေခြးစာ နဲ႔ ထမင္းကို ေရာေကၽြးတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ တစ္ေန႔ကို ဆန္ ၃ အိတ္ နဲ႔ ေခြးစာ ၂ အိတ္ ကုန္တယ္လို႔ ေဂဟာမန္ေနဂ်ာထံက သိရပါတယ္။ ေဂဟာကို ေစာင့္ေရွာက္ေပးေနတဲ့ လူငယ္ေလးေတြကလည္း ေဖာေရြေကာင္းမြန္ၿပီး တိရိစၧာန္ေလးေတြကို တကယ္ခ်စ္ၾကပံုပါပဲ။ ေတာ္ရံု ပရဟိတစိတ္နဲ႔ လုပ္ဖို႔ေတာ့ မလြယ္လွပါဘူး။ တိရိစၧာန္ဆိုတာက အခ်ိန္မေရြး စိတ္ရိုင္းဝင္ႏိုင္တယ္ေလ။ လူေတြေတာင္ စိတ္မွန္တာမွမဟုတ္တာကိုး။

ေလလြင့္ေခြးေလးေတြကို ျခံက်ယ္ႀကီးထဲမွ ေစာင့္ေရွာက္ေပးၿပီး အရံအတားနဲ႔ထားေပးပံုက ေထာင္ႀကီးတစ္ခုလိုေတာ့ ခံစားရေပမယ့္ သူတို႔ဘဝေလးေတြ ဒီမွာက သာယာၿငိမ္းခ်မ္းပါတယ္ေလလို႔ ေတြးမိျပန္သြားတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ျခံေလးေတြထဲ လိုက္ၾကည့္ျဖစ္တယ္။ ေခြးခ်စ္ေပမယ့္ အဲေလာက္မ်ားႀကီးကိုေတာ့ ေၾကာက္ပါတယ္။ ဝန္ထမ္းေလးေတြကေတာ့ ေပါ့ေပါ့ပါးပါး သြားလာေနၾကၿပီး မကိုက္ပါဘူးလို႔ အာမခံၾကပါတယ္။ ေခြးေလးေတြ ခြဲထားတဲ့ေနရာမွာေတာ့ ေခြးေလးေတြနဲ႔ ခဏေဆာ့ကစားျဖစ္တယ္။ သူတို႔ေလးေတြက စီးထားတဲ့ ဖိနပ္က ႀကိဳးေတြ လိုက္ျဖဳတ္ေနလို႔ ခဏခဏ ျပန္တက္ရတယ္။ ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းၾကပါတယ္။







အခ်ိန္အမ်ားႀကီး မရလို႔ ခဏေနၿပီး ျပန္အထြက္ Yangon Animal Shelter က မန္ေနဂ်ာေလးကို ေမးျဖစ္တယ္။ ေခြးေလးေတြ အညစ္အေၾကးစြန္႔ရင္ ဘယ္မွာစြန္႔လဲဆိုေတာ့ ဒီလိုပဲ ၾကံဳရာပဲတဲ့။ အဲဒါကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဝန္ထမ္းေတြ လိုက္ၾကံဳးတယ္ ဆိုပါတယ္။ တကယ္မလြယ္တဲ့ကိစၥလို႔ ကၽြန္ေတာ္ ထင္မိတယ္။ ေမြးေန႔လို အမွတ္တရေန႔ေလးေတြမွာ အလႉလာလုပ္မယ္ဆိုရင္ ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲေမးေတာ့ တစ္ေန႔တာ အစာအလႉအေနနဲ႔ ႏွစ္နပ္စာကို က်ပ္ တစ္သိန္းေျခာက္ေသာင္း က်သင့္တယ္လို႔ ေျဖၿပီး ကိုယ္ႏွစ္သက္ရာ ပမာဏကိုလႉႏိုင္တဲ့အေၾကာင္း ေျဖေပးပါတယ္။ တစ္ခုကေတာ့ ျပင္ပအစားအစာေတြကို လက္မခံပါဘူးတဲ့။

အဲဒီေနာက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လည္း ခရီးဆက္စရာ ရွိေနေသးလို႔ သူတို႔ကို ႏႈတ္ဆက္ၿပီး ျပန္ခဲ့တယ္။ ျခံေလးထဲကေန ျပန္ဖို႔ ကားစက္ႏႈိးလိုက္ရင္ပဲ ေခြးေလးေတြအားလံုးရဲ႕ ေဟာင္သံေလးေတြ ဝန္းက်င္တစ္ခုလံုးပ်ံ႕သြားၿပီး ေဩာ္ သူတို႔လည္း ႏႈတ္ဆက္စကားဆိုေနၾကတာပါလားလို႔ ကိုယ့္အေတြးနဲ႔ကိုယ္ ဆက္လြင့္ေနမိပါေတာ့တယ္။



ခုေမလထဲ ေရာက္လျပန္ေတာ့ လမ္းမထက္ကေခြးေလးေတြကို စည္ပင္က အဆိပ္ေကၽြးရွင္းလင္းတဲ႔ သတင္းေတြ ထြက္ေပၚလာတယ္။ စိတ္မေကာင္းဘူးျဖစ္ရေပမယ္႔ ရွင္းလင္းတဲ႔နည္းေတြထဲက အသင့္ေတာ္ဆံုးတစ္ခုကို ေရြးခ်ယ္သြားတာလို႔ သေဘာထားၿပီး ကၽြန္ေတာ့အေနနဲ႔ကေတာ့ ေစာဒကတက္စရာ မရိွခဲ႔ပါဘူး။ ကိုယ္ပိုင္လြတ္လပ္ခြင့္နဲ႔ ေရးခ်င္ရာေရးတင္လို႔ရတဲ႔ Facebook မွာေတာ့ လူအသီးသီးရဲ႕ ကိုယ္ပိုင္အျမင္ေတြနဲ႔ ေဝဖန္ခ်က္ေတြက ေတာ္ေတာ္ေလးဂယက္ထခဲ႔တယ္။ ေခြးေလေခြးလြင့္ေလးေတြကလည္း တခ်ဳိ႕ေနရာမွာ အႏၲရာယ္ေပးတာမ်ဳိးလည္း ရိွလို႔ မွားတယ္၊ မွန္တယ္ မေျပာခ်င္သလို၊ တားေဆးလိုမ်ဳိးေတြ၊ ကာကြယ္ေဆးလိုမ်ဳိးေတြ ထိုးေပးလိုက္ပါလားဆိုတာမ်ဳိးလည္း အၾကံမေပးခ်င္ပါဘူး။ လမ္းတစ္လမ္း၊ ရပ္ကြက္တစ္ခုစာ ကိုပဲ လုပ္ရမွာမ်ဳိးမဟုတ္လို႔ နည္းနည္းေတာ့ခက္ခဲလိမ္႔မယ္ဆိုတာ သိပါတယ္။ တခ်ဳဳိ႕သူေတြ ေရးတာေလးေတြလည္း သေဘာက်မိတယ္။ ခု YAS လို ေဂဟာေလးေတြနဲ႔ ေစာင့္ေရွာက္မယ္ဆိုရင္ ျဖစ္ေပမယ္႔ ဒီလိုေစာင့္ေရွာက္ႏုိင္ဖို႔ဆိုတာ တစ္ေန႔တစ္ရက္ တစ္ပတ္တစ္လ အေနအထားမ်ဳိးမဟုတ္ဘဲ ႏွစ္ရွည္လမ်ား လုပ္ေဆာင္ရမွာျဖစ္လို႔ က်ယ္ဝန္းတဲ႔ျခံအျပင္ လူအင္အား၊ ေငြအင္အား အေတာ္ေလး လိုအပ္ပါမယ္။ အလွဴရွင္ေတြ အျမဲမျပတ္ရိွေနဖို႔လည္း လိုပါလိမ္႔ဦးမယ္။ ဘယ္သူတာဝန္ယူလုပ္ေဆာင္ေပးမလဲဆိုတာကလည္း ေမးခြန္းေကာင္းတစ္ခု ျဖစ္လာပါတယ္။ ဒီလို ေဂဟာအေနနဲ႔ေတာင္ မဟုတ္ဘဲ၊ ခုကိုယ္႔အိမ္ေရွ႕ရိွေနတဲ႔ ေခြးေလးေတြကိုပဲ တာဝန္ယူၾကည့္ပါဦး။ ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ ကိုယ္႔ကိုကိုယ္သိတယ္။ တာဝန္မယူႏိုင္ဘူး။ ဒါေတြကို အဖက္ဖက္က ျပန္စဥ္းစားမိေလ၊ ခုလို တိရစၦာန္ေဂဟာေတြကို တာဝန္ႀကီးႀကီးယူတဲ႔သူေတြကို ပိုေလးစားေလျဖစ္လာေတာ့တာပါပဲ။

သီဟလုလင္
၂၇ ေဖေဖာ္ဝါရီလ ၂၀၁၆
၁၉ ေမလ ၂၀၁၆ (ျပန္လည္တည္းျဖတ္)