ကေလာမွာ ေတာလမ္းေလွ်ာက္တာ သိပ္နာမည္ႀကီးေနတယ္ (၁)

အရင္က ႏိုင္ငံျခားသားေတြပဲ လုပ္ေလ႔လုပ္ထရိွတဲ႔ Trekking ကို ခုေတာ့ တစခန္းထၿပီး ျပည္တြင္းခရီးသြားေတြ စိတ္ဝင္စားလာၾကတယ္။ ဒါေပမယ္႔ တကယ္လုပ္ခ်င္စိတ္မ်ားၿပီး လုပ္ျဖစ္သြားတာက လူငယ္ပိုင္းေတြပါ။ ႏိုင္ငံျခားသားေတြ Trekking လုပ္ရင္ လူလတ္ပိုင္းနဲ႔ သက္ႀကီးပိုင္း ပိုမ်ားပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေတြေလာက္လည္း ကိုယ္႔ကိုကိုယ္ သက္ႀကီးစိတ္ ဝင္လြယ္တာမ်ဳိး မျဖစ္တတ္ၾကဘူး။ သူတို႔ကို အသက္ႀကီးတဲ႔လူလို ဆက္ဆံတာမ်ဳိးကို တခ်ဳိ႕ဆို မႀကိဳက္ၾကဘူးေလ။ ဒါမ်ဳိးက အခုခ်ိန္မွာ မျဖစ္ေသးေပမယ္႔ ခုလို Trekking ကို စိတ္ဝင္စားတဲ႔လူငယ္ေတြ သက္ႀကီးပိုင္းေရာက္လာတဲ႔ တစ္ေန႔က်ရင္ေတာ့ တျခားႏုိင္ငံကလူေတြလိုပဲ တက္ႂကြစြာ လုပ္ေဆာင္ၾကဦးမယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ ယံုၾကည္တယ္။

ဇာတ္လမ္းစတာက သူငယ္ခ်င္း (၁၀) ေယာက္ေလာက္ျဖစ္မယ္ထင္တယ္။ သြားဖို႔လည္း နီးလာေရာ (၆) ေယာက္ေလာက္က ေသခ်ာတယ္လို႔ဆိုတယ္။ ဒါနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့ရဲ႕ မိတ္ေဆြလည္း ျဖစ္တဲ႔ ကေလာက နာမည္ႀကီး Trekking Guide ဦးဦးရဲ ကေလာသား (U U Ye Kalawthar) ကို သြားမယ္႔ရက္အတြက္ ႀကိဳတင္ ရက္ခ်ိန္းယူတယ္။ သူက ေဖ႔စ္ဘြတ္ခ္ ကေန တဆင့္ လူသိမ်ားလာတဲ႔သူမို႔ သူ႔မွာက ရက္ျပည့္ေနတတ္ေတာ့ ေသခ်ာၿပီဆိုတာနဲ႔ ရက္ညိႇတယ္။ ဒါေတာင္ သူအားမယ္႔ရက္ကိုလုိက္ၿပီး ကိုယ္က ရက္ကို အတိုးအေလ်ာ့လုပ္၊ သူကလည္း မိတ္ေဆြမို႔ သူ႔ရက္ကို အဆင္ေျပဆံုးျပန္ညိႇနဲ႔ ေနာက္ဆံုး ေအာက္တိုဘာလ (၇ - ၈) ေသခ်ာသြားတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကလည္း တစ္ညအိပ္ေလာက္ဆို ေတာလမ္းသြားခ်င္ေနတဲ႔ အာသီသ ေျပေလာက္ၿပီလုိ႔ ယူဆလို႔ ရြာမွာ တစ္ညအိပ္ဖို႔ပဲ စဥ္းစားဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။


ျဖစ္ပါၿပီ။ တကယ္သြားမယ္႔ ရက္နားလည္းနီးေရာ သူငယ္ခ်င္း (၄) ေယာက္ပဲ ျဖစ္သြားပါေတာ့တယ္။ သိၿပီးသားေလ။ ဒီအတြက္ျပင္ဆင္ၿပီးသားကိုး။ ေအာက္တိုဘာလ (၆) ရက္ေန႔ ည လုမၺနီ အထူးကားနဲ႔ ကေလာၿမိဳ႕ကို တက္လာခဲ႔တယ္။ ငယ္ငယ္က ၾကားဖူးခဲ႔တဲ႔ "မီးရထားေလးကို ကိုယ္စီးကာ၊ ကေလာၿမိဳ႕ေလးကို အလည္ေရာက္လာ" ဆိုတဲ႔ သီခ်င္းစာသားေလးက ေခါင္းထဲ ခဏခဏေပၚလာတယ္။ ခရီးသြားရင္ မအိပ္တတ္တဲ႔သူမို႔ အင္တာနက္သံုးလိုက္၊ သီခ်င္းနားေထာင္လိုက္နဲ႔ အရမ္းအိပ္ခ်င္လာတဲ႔ တစ္ခ်က္အငိုက္မွာ ကေလာ ေရာက္ပါၿပီဆိုၿပီး ဆင္းမယ္႔ ကေလာေဈးေရွ႕ လက္မွတ္ဂိတ္နားေရာက္ေတာ့ ယာဥ္အကူေမာင္ တစ္ဦးက လာႏိႈးပါတယ္။ အိပ္မႈန္စံုမႊားနဲ႔ပဲ အဝတ္အိတ္ေတြေရြးၿပီး၊ ကေလာေဈးေရွ႕ ကားလက္မွတ္ဂိတ္က ညလံုးေပါက္ဖြင့္တဲ႔ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ေလးမွာ သြားထိုင္ၿပီး ဦးဦးရဲ ကေလာသား ကို ေစာင့္ေနလိုက္တယ္။ အခ်ိန္ၾကည့္ေတာ့ မနက္ (၄) နာရီ။

တခ်ဳိ႕က ကေလာမွာ တစ္ရက္အိပ္ၿပီး ေနာက္ရက္မွ ေတာလမ္းေလွ်ာက္ၾကေပမယ္႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔အစီအစဥ္က ခ်က္ျခင္း ေလွ်ာက္ခ်င္တာမို႔ မနက္ပိုင္း ေနစရာ မရိွျဖစ္ေနတယ္။ ဦးဦးရဲ ကေလာသား က သူ႔အိမ္မွာ ခဏနားလို႔ရတယ္လို႔ ကူညီတာမို႔ သူလာေခၚတာကို ေစာင့္ေနၾကတာပါ။ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ထဲမွာ ႏုိင္ငံျခားသားေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားရိွေနၿပီး၊ ေဒသခံ ဆိုင္ကယ္ဆရာေတြလည္း မ်ားပါတယ္။ ခဏၾကာေတာ့ ဦးဦးရဲ ကေလာသား ေရာက္လာၿပီး ကၽြန္ေတာ္တို႔နဲ႔အတူ ေတာလမ္းေလွ်ာက္မယ္႔ ညီမငယ္ ႏွစ္ေယာက္ ရိွလို႔ သူတို႔ကား မေရာက္ေသးတဲ႔အတြက္ ဆက္ေစာင့္ၾကမယ္ဆိုတာနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္က သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ သူနဲ႔ကို မိတ္ဆက္ေပးၿပီး ေရာက္တတ္ရာရာ ေျပာလို႔ ဆက္ေစာင့္ၾကေပမယ္႔ သူတို႔စီးလာတဲ႔ကားက ေနာက္က်ေနတာေၾကာင့္ ဦးဦးရဲ ကေလာသားက ကၽြန္ေတာ္တို႔အဖြဲ႔ကို သူ႔အိမ္ကို ကားနဲ႔ တစ္ေခါက္ ပို႔ခိုင္းလိုက္ပါတယ္။

သူတို႔အိမ္ရဲ႕ ဧည့္ခန္းမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ (၄) ေယာက္စာ အိပ္ရာေလးျပင္ထားၿပီး ေခါင္းအံုး၊ ေစာင္ေတြ အသင့္ခ်ေပးထားေတာ့ အေတာ္ေလး အားနာသြားရတယ္။ အိပ္ဖို႔သာျပင္တယ္ အိပ္လို႔က မေပ်ာ္ေတာ့လို႔ အခ်င္းခ်င္း စရင္း ေနာက္ရင္းနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔အဖြဲ႔နဲ႔ အတူေလွ်ာက္မယ္ဆိုတဲ႔ ညီမ (၂) ေယာက္ ေရာက္လာလို႔ သူတို႔ကို အခန္းတစ္ခုမွာ နားဖို႔ စီစဥ္ေပးတယ္။ မနက္ (၆) နာရီေလာက္မွာ ဦးဦးရဲ ကေလာသား က သူတို႔အိမ္က ကိုယ္တိုင္ေၾကာ္တဲ႔ အီၾကာေကြး ပူပူေလးကို ေကာ္ဖီေႏြးေႏြးနဲ႔ ဧည့္ခံေတာ့ ဗိုက္ဆာဆာနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေတြ အပီဆြဲေပါ႔။ ၿပီးတာနဲ႔ ေရမိုးခ်ဳိးျပင္ဆင္ၿပီး ေတာလမ္းေလွ်ာက္ဖို႔ အသင့္အေနအထားျဖစ္သြားၾကတယ္။

ကေလာေဈးထဲ မနက္စာ ရွမ္းျပည္နယ္အစားအစာေတြ ဝင္စား

တစ္မနက္တည္းကို အဝအျပဲ စားလိုက္ရလို႔ ညက အိပ္ေရးပ်က္တာေတာင္ ေမ႔သြားတယ္

ရွမ္းျပည္က ႐ိုးရာအစားအစာေလးေတြ

တို႔ဟူးေႏြးက ကၽြန္ေတာ့အႀကိဳက္

ကေလာမွာ Trekking လုပ္မယ္ဆိုရင္ အလွျပဖို႔အတြက္ ထူထဲေနတာေတြ၊ တိုလြန္းျပတ္လြန္းတာေတြ မလိုအပ္ဘဲ မဝတ္ဖို႔ လိုပါတယ္။ ဖိနပ္အေကာင္းစားေတြလည္း သယ္မလာပါနဲ႔ (မိုးတြင္းကာလဆို ပိုသတိထားရပါမယ္)။ ေပါ႔ေပါ႔ပါးပါး ျဖစ္ႏိုင္သမွ် ျဖစ္ေအာင္ ဝတ္ဆင္ဖို႔လိုပါတယ္။ ကိုယ္က ေလွ်ာက္ေနက်လူမ်ဳိးမဟုတ္ရင္ ေက်ာပိုးအိတ္ထဲ မလိုအပ္ဘဲ ပစၥည္းေတြ အမ်ားႀကီး သယ္မသြားပါနဲ႔။ ရြာမွာ တစ္ညအိပ္စာအတြက္ လံုေလာက္တဲ႔ အဝတ္အစား (သယ္လို႔ေပါ႔မယ္႔ဟာေလးေတြ) နဲ႔ ေဆး၊ အသံုးအေဆာင္ေလာက္ပဲ သယ္ပါ။ တကယ္သယ္ႏိုင္လို႔ သယ္တာကိုေတာ့ အားေပးပါတယ္။ မဟုတ္ရင္ လမ္းမွာ လႊင့္ပစ္ခ်င္စိတ္ေပၚလာပါလိမ္႔မယ္။ ျမက္ရွႏိုင္လို႔ အတိုေလးေတြ ဝတ္တာ သတိထားဖို႔လိုပါတယ္။ အရမ္းက်ပ္တဲ႔ေဘာင္းဘီေတြက ေပါင္ပြန္းတာမ်ဳိးျဖစ္ေစႏိုင္တဲ႔အျပင္ ေက်ာ္ရ လႊားရ ကုတ္ဖဲ႔တက္ရတဲ႔ ေနရာေတြလည္း ရိွလို႔ ဒါမ်ဳိးကိုလည္း ေရွာင္သင့္ပါတယ္။ ဦးထုပ္ေတာ့ လိုအပ္ပါတယ္။ လက္ရွည္အက်ႌလည္း ဝတ္သင့္တယ္။ ေနေလာင္ႏုိင္ေခ်အရမ္းမ်ားပါတယ္။ တစ္ေန႔လံုး လမ္းေလွ်ာက္ေနရမယ္ဆိုတာရယ္၊ သစ္ပင္ႀကီးေတြေအာက္ သြားေနရမွာမဟုတ္ဘူး ဆိုတာေလး ႀကိဳေတြးထားပါ။ ေဆးကေတာ့ အစာေၾကေဆး၊ အကိုက္အခဲေပ်ာက္ေဆး နဲ႔ ဒါဏ္ေၾကေဆးေတြေလာက္ဆို ရပါၿပီ။ ဓါတ္ပံုရိုက္တာ အရမ္းစိတ္ဝင္စားသူေတြအတြက္ကေတာ့ တစ္လမ္းလံုးက မွတ္တမ္းတင္မဆံုးေအာင္မို႔ အားအျပည့္ျဖည့္သြားပါ။ ဖုန္းအတြက္လည္း အားအျပည့္ျဖည့္ဖုိ႔လိုသလို၊ Power Bank လည္းေဆာင္သြားပါ။ ရြာမွာ ဆိုလာမီးပဲ ရိွပါတယ္။ အားသြင္းဖို႔အတြက္ အဆင္သိပ္မေျပလွပါဘူး။ တစ္ကိုယ္ရည္သံုး ေရခ်ဳိးပစၥည္းနဲ႔ အလွကုန္လည္း မေမ႔ပါနဲ႔လို႔။ ကၽြန္ေတာ္က ပိုပိုသာသာ ျခင္ကာကြယ္လိမ္းတဲ႔ ကရင္မ္ဗူးေလး ယူသြားေသးေပမယ္႔ မလိုအပ္ခဲ႔ဘူး။

မနက္ခင္း (၇) နာရီေလာက္ အားလံုး အဆင္သင့္ ျဖစ္ေနတဲ႔ အခ်ိန္မွာ ဦးဦးရဲ ကေလာသား အိမ္ကေန စီစဥ္ထားတဲ႔ ကားေလးနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ သူငယ္ခ်င္း (၄) ေယာက္၊ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔နဲ႔ ေပါင္းၿပီး ေလွ်ာက္မယ္ဆိုတဲ႔ အာဂ ညီမငယ္ (၂) ေယာက္၊ ေပါင္း (၆) ေယာက္ ကေလာၿမိဳ႕မေဈးႀကီး ကို ထြက္လာၾကတယ္။ ကားေပၚေရာက္ေရာက္ခ်င္းပဲ ကၽြန္ေတာ္က တစ္ဖက္က ညီမငယ္ႏွစ္ေယာက္ ေနရခက္မွာစိုးလို႔ စၿပီး မိတ္ဆက္ရင္း တျခားသူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ပါ မိတ္ဆက္ေပးလိုက္ေတာ့ သူတို႔လည္း ေအးေအးေဆးေဆးနဲ႔ ခရီးထြက္တာကို စိတ္အားထက္သန္တဲ႔သူမ်ဳိးမွန္း ရိပ္စားမိလာတယ္။ စေတြ႔စမို႔ နည္းနည္း ရိွန္ေနေပမယ္႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အဖြဲ႔ရဲ႕ အရႊန္းေဖာက္ ေျပာဆိုမႈေတြၾကားမွာ သူတို႔လည္း လိုက္ပါ ရယ္ေမာရင္းနဲ႔ တကယ္႔ ေမာင္ႏွမေဆြမ်ဳိးေတြလို ခဏေလးအတြင္း ျဖစ္သြားတယ္။ ဟိုေရာက္ေတာ့ ေဈးထဲက ဆိုင္တစ္ဆိုင္မွာ ဝင္ၿပီး ရွမ္းျပည္ရဲ႕ ရသာစံု မနက္ခင္းစာေတြျဖစ္တဲ႔ ရွမ္းေခါက္ဆြဲ၊ တို႔ဟူးေႏြး၊ ငါးထမင္းနယ္၊ ဖက္ထုပ္ေပါင္း၊ တို႔ဟူးေၾကာ္ စံုေနေအာင္ကို တစ္ေယာက္ႏွစ္မ်ဳိးေလာက္ မွာစားလိုက္ၾကတယ္။ တစ္ပြဲကို ၅၀၀ က်ပ္ ဝန္းက်င္ (ဒါေတာင္ ေဈးတက္သြားတာ၊ အရင္က ၃၀၀ က်ပ္ပဲ) နဲ႔ ရွမ္းျပည္အရသာစစ္စစ္ကို အားရပါးရ စားရလို႔ စိတ္ထဲမွာျဖစ္တဲ႔ ခံစားခ်က္က ေဖာ္ျပဖို႔ ခက္တယ္ တကယ္။ စားေနတုန္းပဲ ဦးဦးရဲ ကေလာသားနဲ႔ အတူ ေတာလမ္းေလွ်ာက္ဖို႔ ကူေပးမယ္ ကိုစည္သူ လည္း ေရာက္လာပါတယ္။ စားၿပီးတာနဲ႔ ေဈးအလယ္လမ္းမႀကီးက ဖိနပ္ေရာင္းတဲ႔ဆိုင္မွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ စီးဖို႔ စစ္စိမ္းေရာင္ ဖိနပ္ေတြ နဲ႔ ေျခအိတ္ရွည္ေတြ ဝယ္ၾကတယ္။ ဖိနပ္ေတြက ကင္းဗတ္ ပိတ္ဖိနပ္လည္ရွည္မို႔ ေျခအိတ္အတိုေတြခ်ည္းပဲ ယူလာမိတဲ႔ ကၽြန္ေတာ္က ေျခသလံုးထိေရာက္တဲ႔ ေျခအိတ္အရွည္ကို ျပန္ဝယ္ရပါတယ္။ ေဈးမႀကီးဘူး။ က်ပ္ ၃ ေထာင္ေလာက္ဆို အဆင္ေျပၿပီေလ။

ပန္းဝါဝါေလးေတြ အမ်ားႀကီးပြင့္တဲ႔ေနရာမွာ ဓါတ္ပံု႐ိုက္

လူေရာ ပန္းေရာ ပါေအာင္ အေဝးကေန ထပ္႐ိုက္တယ္

ၿပီးတာနဲ႔ ေတာလမ္း စေလွ်ာက္ရမယ္႔ ေနရာဘက္ကို ကားေလးနဲ႔ ထြက္လာၾကေတာ့ ဒီလိုအခ်ိန္ လမ္းေဘးမွာ အေလ႔က်ေပါက္ၿပီးပြင့္တတ္တဲ႔ အဝါေရာင္ပန္းေလးေတြ အျပည့္ေပါက္ေန ပြင့္ေနတဲ႔ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းဝန္းတစ္ခုေရာက္ေတာ့ အားလံုးက ဓါတ္ပံုဆင္း႐ိုက္ၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔က ပန္းႏွမ္းေတြနဲ႔ ႐ိုက္ခ်င္တာ။ ပြင့္ခ်ိန္လြဲၿပီး ေရာက္သြားေတာ့ အဝါေရာင္ပန္းေလးေတြနဲ႔ပဲ ႐ိုက္ခဲ႔ၾကရတယ္။ အဲ႔ဒီကေန ဗ်ဳိက္ေတာင္ လို႔ လူသိမ်ားတဲ႔ ေနရာကို ဓါတ္ပံု႐ိုက္ဖို႔ သြားၾကတယ္။ ဗ်ဳိက္ေတာင္ ဆိုၿပီး ျဖစ္သြားတာက ဒီေက်ာက္ေတာင္က ေကြကာအုတ္ေၾကာ္ျငာတစ္ခုအတြက္ ကြယ္လြန္သြားၿပီျဖစ္တဲ႔ မင္းသား ဗ်ဳိက္ လာေရာက္႐ိုက္ကူးဖူးလို႔ ျဖစ္ပါတယ္။ ေတာ္ေတာ္ေလး လွတဲ႔ေနရာပါ။ အဲ႔ခ်ိန္သတိျပဳမိတာက လမ္းမႀကီးတစ္ေလွ်ာက္မွာ တိုင္းရင္းသားဝတ္စံုေလးေတြနဲ႔ အထုတ္အပိုးေတြအျပည့္ ကား၊ ေထာ္လာဂ်ီ၊ ဆိုင္ကယ္ စတာေတြ ဟိုဒီ ကူးလူးသြားေနၾကတာပါပဲ။ ေနာက္မွ ရွင္းျပလို႔သိရတယ္။ ဒီေန႔က ေအာင္ပန္းေဈးေန႔တဲ႔။

တီဗီေၾကာ္ျငာေၾကာင့္ လူသိမ်ားသြားတဲ႔ ေတာင္

ေအာင္ပန္းေဈးေန႔မို႔ ပ်ားပန္းခပ္ လူေတြ ေဈးေရာင္းေဈးဝယ္ထြက္ေနၾက

ရွမ္းျပည္နယ္ အဝွမ္း၊ ရွမ္းျပည္နဲ႔ ဆက္စပ္ေနတဲ႔ ကယားျပည္ အဲ႔ဒီကေန ဒီဘက္ ျမန္မာႏုိင္ငံအလယ္ ေျမလတ္ပိုင္းအထိ ဒီဓေလ႔ေလးက ရိွေနေသးတယ္။ ေဈးေန႔ဆိုတာ ဖြံ႔ၿဖိဳးဖို႔ အားယူဆဲ ဒီဘက္ေဒသေတြအတြက္ေတာ့ တကယ္႔ ေဈးပြဲေတာ္ႀကီးပါပဲ။ ဒီနယ္တစ္ဝိုက္မွာဆိုရင္ ေအာင္ပန္း၊ ကေလာ၊ ပင္းတယ၊ ေတြမွာ ေဈးေန႔ေတြ ရိွတယ္။ ၅ ရက္တစ္ခါ ေဈးေန႔ေပါ႔။ ေဈးေန႔ေတြ ျဖစ္ေပၚလာပံုနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး စပ္စုဖူးတယ္။ ဒီလို... အရင္က ရွမ္းျပည္မွာက ေစာ္ဘြားေတြက ဘုရင္လို အုပ္ခ်ဳပ္တာမ်ဳိးရိွတယ္ေလ။ ရြာေတြကေနၿပီး ေစာ္ဘြားေတြဆီကို လက္ေဆာင္ပ႑ာဆက္ရတဲ႔ ေန႔ဆိုတာ သတ္သတ္မွတ္မွတ္ ရိွခဲ႔ဖူးတယ္။ ဒီေတာ့ နီးနားရြာေတြက ကိုယ္႔ေစာ္ဘြားဆီ လက္ေဆာင္ဆက္ရင္း ေရာက္လာတဲ႔အခါ ကိုယ္႔ေဒသထြက္၊ ကိုယ္႔ယာထြက္ စားစရာ နဲ႔ အသံုးအေဆာင္ေတြကို ကိုယ္႔ရြာမွာ မရိွေသးတဲ႔ တျခားရြာက စားစရာ၊ အသံုးအေဆာင္ေတြနဲ႔ လဲလွယ္ဖို႔ ေဈးခင္းၾကတယ္။ အဲ႔ဒီအခ်ိန္က ေငြေၾကးထက္ ပစၥည္းလဲလွယ္႐ံုသက္သက္ပဲ။ ေနာက္ေတာ့ ဗမာျပည္လို႔ ေခၚၾကတဲ႔ အညာေဒသက ဗမာလူမ်ဳိးေတြပါ ဒီဘက္ေဒသကို လိုအပ္တဲ႔ ပစၥည္းေတြလဲလွယ္ဖို႔ ေရာက္လာၾကရင္းနဲ႔ ေငြေၾကးကို ၾကားခံသံုးစြဲလာခဲ႔ၾကတယ္ေပါ႔။ ေနာက္ေတာ့ ေစာ္ဘြားေခတ္ ကုန္သြားလည္း ဒီဓေလ႔ကေတာ့ မေပ်ာက္ပ်က္ဘဲ ခုထိ က်န္ေနရင္း သက္ဆိုင္ရာေဒသတစ္ဝိုက္အတြက္ ေဈးေန႔က အရမ္းအေရးႀကီးတဲ႔ ေပ်ာ္ရႊင္ရင္ခုန္စိတ္လႈပ္ရွားစရာ ေန႔ျဖစ္လို႔လာပါေတာ့တယ္။ ေဈးေန႔မွာ ပစၥည္းစံုရတယ္။ တ႐ုတ္ပစၥည္းေတြ ပိုေပါတယ္။ ေဈးသက္သာတာကိုးေနာ္။ သံုးလို႔ ပ်က္ရင္လည္း ျပင္မေနဘူး အသစ္ဝယ္လိုက္ၾကတယ္။ ေခတ္ေျပာင္းလာေတာ့ ေဈးေန႔ေလးကလည္း ပံုစံေျပာင္းလာတယ္။ ေရာင္းခ်တဲ႔ အသံုးအေဆာင္ေတြလည္း ေျပာင္းလဲလာတယ္ေပါ႔။

အတူသြားတဲ႔ ခရီးေဖာ္သူငယ္ခ်င္းမ်ား

႐ႈေမွ်ာ္ခင္းလွလွေလးေတြနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္

ေျပာခ်င္တာေတြ အရမ္းမ်ားေတာ့ ခုထိ ေတာလမ္းမေလွ်ာက္ႏုိင္ေသးဘူးရယ္။ စာဖတ္ရတာ မ်ားမွာစိုးလို႔ ဒီေနရာေလးမွာ တစ္ပိုင္း ျဖတ္ခြင့္ျပဳပါဦးေနာ္။
ပံုမေျပာဘူး။ မနက္ျဖန္ ေနာက္တစ္ပိုင္း ဆက္ပါ႔မယ္။ ေတြ႔ပါဦးမယ္ဗ်ာ။

သီဟလုလင္
၂၆ ေအာက္တိုဘာလ ၂၀၁၆