ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ဖႏြမ္းပင္ (၃)

အပ်င္းေျပ ညေဈး

ကေမၺာဒီးယားႏိုင္ငံရဲ႕ ၿမိဳ႕ေတာ္ ဖႏြမ္းပင္က ျမစ္႐ႈခင္းအလွနဲ႔ ညဘဝကို ခံစားၾကည့္ရလို႔ ၿငီးေငြ႔တယ္ဆိုရင္ေတာ့ အျပံဳးခ်ဳိခ်ဳိေဒသခံေလးေတြရဲ႕ ေဈးေရာင္း ေဈးဝယ္သံေတြကို ၾကားရမယ္႔ ညေဈးကို သြားသင့္ပါတယ္။ ဒီညေဈးေလးဟာ River Town အဝင္နားေလးမွာ ရိွၿပီး ေလဟာျပင္ႀကီးလို ကြန္ကရစ္ခင္းထားတဲ႔ ေနရာက်ယ္ႀကီးေပၚမွာ ယာယီဆိုင္ခန္းေလးေတြလာၿပီး ေရာင္းခ်ၾကတာပါ။ ဆိုင္ကယ္အပ္ႏွံဖို႔အတြက္ ညေဈးေလးရဲ႕ အျပင္ဘက္မွာ လက္ခံေဆာင္ရြက္ေပးၿပီး Riel 500 ဝန္းက်င္ ေပးရပါတယ္။ ညေဈးဆိုေပမယ္႔ အျဖစ္လုပ္ထားတဲ႔ ညေဈးမဟုတ္ပါဘူး။ ႏိုင္ငံျခားသားေတြကိုပါ ဆြဲေဆာင္ႏိုင္ေအာင္ကို ေသခ်ာျပင္ဆင္ထားတဲ႔ ေဈးေလးပါ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဆီမွာလည္း တေလာက ေလဟာျပင္ေဈးလုပ္မယ္လို႔ ၾကားမိေသးတာေၾကာင့္ ဒီလိုေလးလုပ္ရင္ေတာ့ သိပ္ေကာင္းမွာပဲလို႔ ေတြးမိသြားပါတယ္။

ညေဈးရဲ႕ အဝင္မုခ္ဦး

ညေဈးေလးရဲ႕ အဝင္ မုခ္ဦးဆိုင္းဘုတ္ေလးကအစ ခမာ ဟန္ပန္ေလးနဲ႔ လွေနပါတယ္။ ႏိုင္ငံျခားသားေတြရဲ႕ အျမင္ကို ဆြဲေဆာင္ႏိုင္ပါတယ္။ အတြင္းဘက္ကို မုခ္ဦးတည့္တည့္ကေန လွမ္းၾကည့္လိုက္တာနဲ႔ အလယ္မွာ ကြင္းျပင္ႀကီး ရိွၿပီး၊ ေဘးတစ္ဘက္တစ္ခ်က္မွာ ဆိုင္တန္း ႏွစ္တန္းဆီကို ေတြ႔ရပါတယ္။ အလယ္ကြင္းျပင္မွာလည္း ဆိုင္ခန္း ႏွစ္ဆိုင္ သံုးဆိုင္ေလာက္ ခၽြန္းထြက္ေနတာေတြ႔ရၿပီး၊ အဲဒီဆိုင္ေလးေတြက ထူးထူးျခားျခား အသံခ်ဲ႕စက္ေလးေတြသံုးလို႔ ေအာ္ေရာင္းေနပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ဝင္လာမစဲတဲ႔ လူအုပ္ႀကီးအတိုင္း လိုက္ပါစီးေမ်ာၾကည့္လိုက္ရင္း ထူးထူးျခားျခားေအာ္ေရာင္းေနတဲ႔ ေနရာေလးကို ၾကည့္မိပါတယ္။ လူတိုင္းဟာ အဲဒီဆိုင္ေတြနားမွာ စာရြက္ေလးေတြ ကိုယ္စီကိုင္ၿပီး ထိုင္လ်က္တစ္မ်ဳိး၊ ထလ်က္တစ္ဖံု အမ်ဳိးမ်ဳိး ၾကည့္ေနၾကတယ္။ စာရြက္ေပၚမွာက ကိန္းဂဏန္းေလးေတြ။ ဘာမွန္းေသခ်ာ နားမလည္ခဲ႔ပါဘူး။ ထီလို၊ ကံစမ္းမဲလို ဒါမွမဟုတ္လည္း စေတာ့ခ္ကစားတာမ်ဳိးလို ျဖစ္မယ္လို႔ ထင္မိပါတယ္။

အဲဒီ ဆိုင္ခန္းေလးေတြ နည္းနည္းလြန္သြားေတာ့ ေဈးရဲ႕ အလယ္ဗဟိုနားမွာ မီးေရာင္ စံုစံုလင္လင္နဲ႔ အေတာ္အသင့္ခန္းနားတဲ႔ စတိတ္စင္ေလးတစ္ခုကို ေတြ႔ရပါတယ္။ Sound Box ေတြ ၿမိဳင္ၿမိဳင္ဆိုင္ဆိုင္နဲ႔ စတိတ္စင္ေနာက္ခံမွာ အဆိုေတာ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ထင္တဲ႔ အမ်ဳိးသား၊ အမ်ဳိးသမီး တခ်ဳိ႕ရဲ႕ ပံုေလးေတြ ေတြ႔ရတာမို႔ ဒီည ပြဲရိွတာလားလို႔ အနားက တစ္ေယာက္ကို ေမးၾကည့္ပါတယ္။ သူကလည္း ဟုတ္တယ္၊ အျမဲတမ္း ေသာၾကာ၊ စေန နဲ႔ တနဂၤေႏြ ညဘက္ေတြဆို ခုလို ေဖ်ာ္ေျဖပြဲေတြ လုပ္ပါတယ္လို႔ ရွင္းျပပါတယ္။ သူလည္း သူႏိုင္သေလာက္ အဂၤလိပ္လိုေျပာေနရတာမို႔ အားနားၿပီး အမ်ားႀကီး မေမးျဖစ္ေတာ့ပါဘူး။ ကိုယ္ခ်င္းစာပါတယ္။ ကိုယ္႔ကိုလည္း အရမ္းေျပာတတ္ဆိုတတ္တဲ႔ သူတစ္ေယာက္လာၿပီး စကားေတြေျပာေနရင္ အေနရ အထိုင္ရ က်ပ္လာတာမို႔ သူလည္း ထပ္တူ ခံစားရမယ္ထင္ၿပီး ဓါတ္ပံု႐ိုက္လို႔ရလားလို႔ ေမးလိုက္ေတာ့.... ရတယ္ဆိုတာနဲ႔ပဲ။ ဓါတ္ပံု႐ိုက္ဖို႔ ကင္မရာ ထုတ္လုိက္ပါတယ္။

ညေဈးက အပတ္စဥ္ေဖ်ာ္ေျဖပြဲ

ကၽြန္ေတာ့မွာ ဓါတ္ပံု႐ိုက္ခါနီးတိုင္း သိပ္အလုပ္႐ႈပ္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ဒီကို လာခါနီးမွာ ကၽြန္ေတာ့ရန္ကုန္႐ံုးက MD က မွာလိုက္တာ ရိွတယ္။ ဟိုေရာက္ရင္တဲ႔ ဖုန္းကို လူၾကားတည္း မေျပာနဲ႔။ ဖုန္းယူသြားမယ္ဆိုလည္း အစုတ္ဆံုး ဟမ္းဆက္ကို ယူသြား၊ ကင္မရာကိုလည္း ေနရာတကာ ထုတ္မ႐ိုက္နဲ႔။ ႐ိုက္မယ္ဆိုလည္း ကင္မရာႀကိဳးကို လက္မွာ အေသအခ်ာခ်ည္ၿပီးမွ ႐ိုက္ပါတဲ႔။ သိပ္မလံုျခံဳဘူးဆိုတာေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ့မွာ ဓါတ္ပံုကလည္း ႐ိုက္ခ်င္၊ ႐ိုက္ဖို႔ကလည္း ရိွစုမဲ႔စုေလးေတြ ပါသြားမွာေၾကာက္နဲ႔၊ ေတာ္ေတာ္ေလး ဒုကၡေပါ႔ဗ်ာ။ ဒီေတာ့ ဓါတ္ပံု႐ိုက္ဖို႔လုပ္တိုင္း ကၽြန္ေတာ့မွာ ကင္မရာႀကိဳးကို ခ်ည္ရေႏွာင္ရနဲ႔ အရမ္းအလုပ္႐ႈပ္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း စိတ္ခ်ရၿပီဆိုမွ ကင္မရာကိုင္ ဟို႐ိုက္ ဒီ႐ိုက္ ႐ိုက္ေနတုန္းပဲ ေဖ်ာ္ေျဖေရးအစီအစဥ္ေတြ စလာပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဆီက Shopping Mall ေတြရဲ႕ Promotion ေတြလိုပါပဲ၊ Dancers လူငယ္အဖြဲ႔ေလးေတြက အရင္ကျပၾကပါတယ္။ ၿပီးမွ အဆိုေတာ္ေတြက သီခ်င္းေတြ ဆိုၾက၊ အစီအစဥ္တင္ဆက္သူေတြက အရီအေသာေလးေတြေျပာတာတို႔၊ ဘာတို႔ လုပ္ပါတယ္။ Dancing ကေတာ့ လူမ်ဳိးမေရြးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္စိတ္ဝင္တစားၾကည့္ျဖစ္ပါတယ္။ သီခ်င္းက်ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လည္း နားမလည္ေတာ့ ၾကာၾကာ ၾကည့္ရင္း ပ်င္းလာပါတယ္။ ဒါနဲ႔ အနီးအပါးက ဆိုင္ေတြကို စၿပီးေလ႔လာေရးဆင္းခဲ႔ရေတာ့တာေပါ႔။

ညေဈးခင္းေလး

ဆိုင္ေလးေတြက အစံုပဲဗ်။ အဝတ္အထည္ဆိုင္ေတြ၊ ဖန္စီပစၥည္းဆိုင္ေတြနဲ႔ ခမာ႐ိုးရာပစၥည္းနဲ႔ အထည္ ေရာင္းတဲ႔ဆိုင္ေတြမ်ားပါတယ္။ ဒီမွာက River Town နဲ႔နီးေတာ့ ႏိုင္ငံျခားသားေတြ အမ်ားဆံုးလာဝယ္ၾကတာမို႔ ေဒသထြက္လက္မႈပစၥည္းနဲ႔ ခ်ည္ထည္ေလးေတြ ေရာင္းၾကတာပါ။ လူငယ္ပိုင္းအတြက္ ဂ်င္းပင္(န္)ေလးေတြကလည္း ေဈးသက္သာပါတယ္။ ေဈးႏႈန္းေလးေတြကို ကပ္ၿပီး ေရာင္းထားတာမို႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔လို တျခားႏိုင္ငံသားေတြအတြက္ စကားမ်ားမ်ား ေျပာစရာ မလိုဘူးေပါ႔။ ဒါေပမယ္႔လည္း ေဒသခံေတြရဲ႕ ေျပာစကားအရေတာ့ ခမာ ႐ိုးရာအထည္နဲ႔ ပစၥည္းေတြက ဒီမွာ ဝယ္ရင္ ပိုေဈးႀကီးတယ္တဲ႔။ ႏိုင္ငံျခားသားပစ္မွတ္မို႔ ေဈးတင္ထားတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ အမွန္က ကၽြန္ေတာ္ေတာင္ ေရာက္တုန္း လက္ေဆာင္တစ္ခါတည္းဝယ္မယ္လို႔ စဥ္းစားထားေပမယ္႔ အဲဒီစကားေၾကာင့္ မဝယ္ျဖစ္လိုက္ေတာ့ပါဘူး။

ညေဈးမွာေရာင္းတဲ႔ ခမာ အမွတ္တယပစၥည္းမ်ား

အစားအေသာက္မွာေတာ့ ႐ိုးရာ အစားအစာေတြကို မေတြ႔ရဘူး။ ၾကက္ေၾကာ္လိုဟာမ်ဳိး၊ တျခား ေခါက္ဆြဲလိုဟာမ်ဳိးေတြကို ေရာင္းတဲ႔ ဆိုင္ေလးေတြေတာ့ စတိတ္စင္ရဲ႕ ေနာက္ဘက္ျခမ္း ကြင္းျပင္မွာ ေတြ႔တယ္။ ညေဈးမို႔ သူတို႔က စားပြဲခင္းၿပီး မေရာင္းဘူး။ ဖ်ာေလးေတြကို တစ္ခ်ပ္စီ ခင္းထားၿပီး၊ အဲဒီဖ်ာခ်ပ္ေလးေတြအလယ္မွာ င႐ုတ္ဆီနဲ႔အျခားစားေသာက္ဖို႔ပစၥည္းေလးေတြကို ျခင္းေလးတစ္ခုစီထဲ ထည့္လို႔ ခင္းက်င္းထားတာ ဝင္စားခ်င္စရာႀကီးပါ။ ကၽြန္ေတာ္ ဝင္ေတာ့ မစားျဖစ္ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ့ကို ခမာလို႔ ထင္ေနၾကေတာ့ စားဖို႔ မွာခါမွ ခမာမဟုတ္မွန္းသိရင္ လူေတြ ပိုအာ႐ံုစိုက္လာမွာ စိုးလို႔ပါ။ ဓါတ္ပံု ႐ိုက္ မွတ္တမ္းတင္ခ်င္ေပမယ္႔ သူမ်ားေတြ စားေနတာကို ဓါတ္ပံု႐ိုက္ဖို႔ သိပ္အဆင္မေျပလို႔ မ႐ိုက္ခဲ႔ရပါဘူး။ စားေသာက္တန္းဘက္က ျပန္အထြက္မွာေတာ့ ျမန္မာမိန္းကေလးေတြအႀကိဳက္ အခ်ဥ္ေပါင္းေလးေတြကို ေရာင္းေနတာလည္းေတြ႔ရပါတယ္။ ဒါေပမယ္႔ ဘယ္လို အရသာ ရိွမလဲေတာ့ မျမည္းၾကည့္ေတာ့ပါဘူး။ သူတို႔က အခ်ဥ္ထက္ ခ်ဳိတဲ႔အရသာကို ပိုစားၾကတယ္လို႔ထင္ေတာ့ ခ်ဳိမယ္႔ပံုႀကီးေတြမို႔ေရာ၊ ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္၌က အဲလို အခ်ဥ္ေပါင္းလိုဟာမ်ဳိးေတြ မႀကိဳက္တာေရာေၾကာင့္ပါ။

ညေဈးေလးက သိပ္မႀကီးေတာ့ နာရီဝက္ေတာင္ အခ်ိန္မကုန္ဘဲ ေနရာေစ႔သြားပါတယ္။ ဒါနဲ႔ အျပင္ဘက္ကို ျပန္ထြက္လို႔ ကၽြန္ေတာ့အခန္းကို ျပန္ဖို႔ ဆိုင္ကယ္ ထားတဲ႔ဘက္ကို ထြက္ခဲ႔ေတာ့ ထူးျခားတာေလးတစ္ခုေတြ႔သြားတယ္။ သူတို႔ဆီမွာ ၾကံကို အပိုင္းပိုင္းေလးေတြျဖတ္ၿပီး မွန္ပံုးေလးထဲထည့္ ေရာင္းၾကတာပါ။ ဘာထူးဆန္းလဲလို႔ ေမးစရာရိွပါတယ္။ ထူးျခားတယ္ဆိုတာက ေရခဲတံုးေတြနဲ႔ အေအးခံၿပီး ၾကံကို ေရာင္းတာမို႔ ကၽြန္ေတာ့အတြက္ေတာ့ ထူးျခားေနတာပါ။

ေလ႔လာစရာအမ်ားႀကီးမဟုတ္ေပမယ္႔လည္း ခမာေတြရဲ႕ ယဥ္ေက်းမႈနဲ႔ စားေသာက္ပံုတခ်ဳိ႕ကို ေလ႔လာႏိုင္ခဲ႔လို႔ ေက်နပ္မိခဲ႔ပါတယ္။ ညေဈးေလးကိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္မျပန္ခင္ တစ္ေခါက္သြားၿပီး အမွတ္တယလက္ေဆာင္ေလးေတြ ဝယ္ဖို႔ ၾကည့္ျဖစ္ဦးမွာပါ။

ဆက္ပါဦးမယ္။

သီဟလုလင္