ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ဖႏြမ္းပင္ (၁)

ကၽြန္ေတာ့အလုပ္နဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ကေမၺာဒီယားႏိုင္ငံ၊ ဖႏြမ္းပင္ၿမိဳ႕ကို ေရာက္ဖို႔ အေၾကာင္းရိွေနတာက ၾကာပါၿပီ။ လြန္ခဲ႔တဲ႔ ႏွစ္လ ေလာက္ကတည္းကပါပဲ။ အစီအစဥ္အမ်ဳိးမ်ဳိး ေျပာင္းရင္း ေရႊ႕ရင္းနဲ႔ပဲ ခု ဒီဇင္ဘာက်မွ ဖႏြမ္းပင္ကို ေရာက္ဖို႔ ျဖစ္သြားပါတယ္။ အစီအစဥ္ကလည္း ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ေကာက္ကာငင္ကာမို႔ ကၽြန္ေတာ္သြားမယ္႔ရက္နဲ႔ အကိုက္ဆံုးျဖစ္တဲ႔ MAI ေလယာဥ္ကို ေရြးခ်ယ္ခဲ႔ပါတယ္။ ႏိုဝင္ဘာလ ရဲ႕ ေနာက္ဆံုးရက္ေလးမွာ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ရဲ႕ ေကာင္းကင္ျပာျပာကို ျဖတ္သန္းလို႔ ကေမၺာဒီးယားႏိုင္ငံရဲ႕ အျပာေရာင္ ေကာင္းကင္ေအာက္ကို ခိုဝင္ခဲ႔ပါတယ္။

ကၽြန္ေတာ့ခရီးစဥ္က ဖႏြမ္းပင္ဆိုေပမယ္႔ ေလယာဥ္က ၂ နာရီေလာက္ ပ်ံသန္းၿပီးခ်ိန္မွာေတာ့ ကေမၺာဒီးယားႏိုင္ငံရဲ႕ နာမည္ေက်ာ္ အန္ေကာဝပ္ ဘုရားေက်ာင္း ရိွရာ ဆီရမ္ရိၿမိဳ႕မွာ အရင္ဆိုက္တာမို႔ Transit သေဘာ ဆီရမ္ရိေလဆိပ္မွာ နားေန ေလ႔လာခြင့္ရခဲ႔ပါတယ္။ အဲဒီကေနမွ ဖႏြမ္ပင္ကို ၃၅ မိနစ္ၾကာ ထပ္ၿပီးပ်ံသန္းခဲ႔ရပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က အျမင့္ေၾကာက္တဲ႔သူမို႔ ေလယာဥ္စီးရတာ ကၽြန္ေတာ့ကို ဘုရားေက်ာင္း တက္ခိုင္းသလိုပါပဲ။ တစ္ခ်ိန္လံုး ဘုရားကိုပဲ အာ႐ံုျပဳေနရလို႔ပါ။

ဖႏြမ္းပင္ အျပည္ျမည္ဆိုင္ရာေလဆိပ္

ကေမၺာဒီးယားႏိုင္ငံက တကယ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျမန္မာႏိုင္ငံနဲ႔ ပံုစံအေနအထားအေတာ္တူတယ္လို႔ ဆိုရပါမယ္။ လူေတြရဲ႕ ပံုသ႑ာန္ကလည္း တူညီၾကပါတယ္။ သူတို႔ရဲ႕ ေလဆိပ္က ကၽြန္ေတာ္တို႔ ခုလက္ရိွ ေလဆိပ္ေလာက္ မခန္းနားပါဘူး။ သူတို႔လည္း အျပည္ျပည္ဆိုင္ရာ ေလဆိပ္အသစ္တစ္ခုကို ခု ေလဆိပ္ရဲ႕ ေဘးမွာ ေဆာက္ေနတယ္ဆိုတာ ေလဆိပ္အျပင္ေရာက္မွ ေတြ႔ပါတယ္။

ေဒသ နဲ႔ ေဒသခံေတြအေၾကာင္း

ဖႏြမ္းပင္ၿမိဳ႕ေလးက သာယာပါတယ္။ ရာသီဥတုက ပူၿပီး လမ္းမေတြက က်ဥ္းတာမို႔ ကားအရမ္းၾကပ္ပါတယ္။ ဆိုင္ကယ္နဲ႔ တုတ္တုတ္ ေတြ အရမ္းေပါပါတယ္။ ၿမိဳ႕က သန္႔ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔႐ံုးက ေလဆိပ္နဲ႔ အေတာ္ေလး ေဝးတာမို႔ ဖႏြမ္းပင္ၿမိဳ႕ကို ခန္႔မွန္းေလ႔လာခြင့္ ရတယ္လို႔ ဆိုႏိုင္ပါတယ္။ ၿမိဳ႕က ကၽြန္ေတာ္တို႔ဆီက မႏၱေလးနဲ႔ အေတာ္တူပါတယ္။ ယာဥ္စည္းကမ္းကို မလိုက္နာတာေတြကအစေပါ႔။ ဆိုင္ကယ္၊ တုတ္တုတ္ နဲ႔ ကားေတြဟာ သူတို႔ ေမာင္းခ်င္သလိုေမာင္းၾကတာ အံ႔ၾသမိပါတယ္။ ဘာလို႔ အဲဒီလို စည္းကမ္းတင္းတင္းနဲ႔ မကိုင္တြယ္တာလဲ နားမလည္ပါဘူး။ လမ္းျဖတ္ကူးရ အရမ္းခက္ပါတယ္။ ေမာ္ေတာ္ကား အေကာင္းစားေတြအမ်ားႀကီးရိွၿပီး ကားကို အရိွန္ အလြန္ျဖည္းျငင္းစြာနဲ႔ ေမာင္းႏွင္ၾကပါတယ္။ ဒီေလာက္အရိွန္ေႏွးေပမယ္႔လည္း သူတို႔ဆီမွာ မၾကာခဏ ယာဥ္တိုက္မႈျဖစ္တတ္လို႔တဲ႔ ကားေမာင္းႏွင္သူနဲ႔ ေဘးက လိုက္ပါသူ ႏွစ္ဦးစလံုးဟာ ခါးပတ္ ပတ္ၿပီးစီးနင္းမိန္႔ ထုတ္ထားပါတယ္တဲ႔။ ထူးျခားတဲ႔ အေၾကာင္းေလးေတြပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ ေရာက္တာ သံုးရက္ေျမာက္ေန႔မွာ ညဘက္ ထြက္ဖို႔ အေၾကာင္းရိွလာလို႔ ၿမိဳ႕ထဲခဏထြက္ခ်ိန္မွာေတာ့ ကားခ်င္းတုိက္မိေနတာကို ေတြ႔မိတာမို႔ သူတို႔ေျပာျပခ်က္က မွန္ကန္ႏိုင္တယ္လို႔ လက္ခံမိပါတယ္။

ကေမၺာဒီးယား လြတ္လပ္ေရး ေက်ာက္တိုင္

ကေမၺာဒီးယားႏိုင္ငံသူ ႏိုင္ငံသားေတြရဲ႕ ႐ုပ္ရည္က ကၽြန္ေတာ္တို႔နဲ႔ တူပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ သြားေလရာမွာ ကၽြန္ေတာ့ကို တျခားႏိုင္ငံကလို႔ ဘယ္သူမွ မထင္ၾကတာပါဘဲ။ က်ေနာ္ စကားေျပာမွ သူတို႔က တျခားႏိုင္ငံကမွန္း ရိပ္မိၾကပါတယ္။ ဒါလည္းတစ္ခုေကာင္းတာက ကၽြန္ေတာ့ကို တျခားၿဂိဳဟ္ကလာသလိုမ်ဳိး ဘယ္သူကမွ အထူးအေထြ လိုက္စိတ္ဝင္မစားေနတာပါဘဲ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႏိုင္ငံနဲ႔မတူတာေလးေတြကေတာ့ သူတို႔ဆီမွာ အင္တာနက္က အရမ္းျမန္တယ္။ Night Life အရမ္းဖြံ႔ၿဖိဳးတယ္။ တိုက္တာအေဆာက္အအံုေတြက သန္႔ရွင္းၿပီး ပံုစံတက် ရိွတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဆီကလို ဟိုတိုက္က ဒီေဆာက္လုပ္ေရးက ပံုစံတစ္မ်ဳိးဆြဲၿပီးေဆာက္၊ ေဘးတိုက္က ေနာက္တစ္မ်ဳိး နဲ႔ အမ်ဳိးမ်ဳိး ျဖစ္ေနတာမ်ဳိး ရွားပါတယ္။ ၾကည့္ရ ပိုေကာင္းေစတယ္။ တကၠစီကားေတြ နည္းတယ္။ ရိွတဲ႔ဟာကလည္း ေဈးႀကီးတယ္။ တုတ္တုတ္ေတြနဲ႔ ဆိုင္ကယ္ေတြ အသံုးျပဳၾကတာမ်ားတယ္။ ေငြေၾကးကို သူတို႔ေငြ Riel ေရာ၊ US Dollor ေရာ သံုးလို႔ရတယ္။ သူတို႔ေငြ 4,000 Riel ဟာ US$ 1 နဲ႔ ညီမွ်တယ္။ ဒီေတာ့ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ေငြေၾကးေဖာင္းပြမႈနည္းတဲ႔ US$ ကိုပဲ အလြယ္သံုးၾကပါတယ္။ ဆက္သြယ္ေရး ဖုန္းကတ္နဲ႔ ေငြျဖည့္ Top Up Card ေတြ အလြယ္တကူဝယ္လို႔ရတယ္။ ေဒၚလာနဲ႔မို႔ တခ်ဳိ႕ ပစၥည္းေတြ သက္သာေပမယ္႔ ပီေကလိုဟာမ်ဳိးေတြက ကၽြန္ေတာ္တို႔ City Mart မွာေတာင္ ပိုေပါေနပါေသးတယ္။

ဆိုင္ကယ္ေတြ သံုးတာမ်ားေတာ့ ေလထုနည္းနည္းေတာ့ ညစ္ညမ္းမႈရိွပါတယ္။ သြားလာသမွ်လူေတြက ႏႈတ္ေခါင္းစည္းေတြကို မက္မက္ေမာေမာ အသံုးျပဳတတ္ၾကပါတယ္။ လူေတြက ယဥ္ေက်းၿပီး ေဖာေရြၾကပါတယ္။ ေပါင္းသင္းဆက္ဆံေရးလည္း ေကာင္းၾကပါတယ္။ သူတို႔ဆီမွာ KTV ေခတ္စားၿပီး လူငယ္ေတြ သြားၾက ေပ်ာ္ၾကပါတယ္။ KTV ခန္းမေတြက တစ္ခန္းတစ္ခန္းကို အေတာ္က်ယ္ၿပီး LED TV သံုးလံုးကို ဘက္ေပါင္းစံုကေန ျမင္သာေအာင္ တပ္ေပးထားတာမို႔ ပြဲလုပ္လို႔ ေကာင္းပါတယ္။ ၿပီးခဲ႔တဲ႔ ရက္က ကၽြန္ေတာ္တို႔ မီဒီယာဌာနကို သူတို႔ဆီက နာမည္ႀကီး မဂၢဇင္းတစ္ခုရဲ႕ ပါတီ သူတို႔ဆီက နာမည္သင့္တဲ႔ KTV တစ္ခုမွာလုပ္မွာကို ဖိတ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္လည္း လိုက္ခြင့္ၾကံဳရေတာ့ သူတို႔တေတြ ကၽြန္ေတာ့ကို အထူးဂ႐ုစိုက္ၾကသလို သူတို႔ရဲ႕ အကေလးေတြ သင္ေပးၾကပါတယ္။ သူတို႔ရဲ႕ အကက ျမန္မာအကနဲ႔လည္းတူသလို အထူးသျဖင့္ ရွမ္းအကနဲ႔ တူတာမို႔ ကၽြန္ေတာ္ အလြယ္တကူ ကတတ္ခဲ႔တာကို သူတို႔ေတြက အံ႔ၾသေနၾကပါတယ္။ ဘယ္မွာ သင္ထားတာလဲတဲ႔။ တကယ္က ကၽြန္ေတာ္ ငယ္ငယ္ကတည္းက ျမန္မာအကကိုလည္း အဆင့္ျမင့္အထိ သင္ၾကားခဲ႔ရတာပါ။ ရွမ္းအက ကိုလည္း ကၽြန္ေတာ္က အရင္ကတည္းက စိတ္ဝင္စားေလ႔လာထားတာမို႔ သိပ္မစိမ္းခဲ႔ပါဘူး။ ေနာက္တစ္ခါ သူတို႔ရဲ႕ ထူးျခားခ်က္ေလးတစ္ခုက ဘီယာကို ဘာဘီယာေသာက္ေသာက္ (ဥပမာ- ပုလင္းဘီယာ၊ စည္ဘီယာ၊ ဘူးဘီယာ) ေရခဲထည့္ေသာက္ၾကတာပါပဲ။ ဘာလို႔လည္းဆိုတာေတာ့ သူတို႔လည္း မရွင္းျပတတ္ၾကဘူး။ အစဥ္အလာပါပဲတဲ႔။ ထူးျခားတဲ႔ သူတို႔အစဥ္အလာေလးတစ္ခုက ဘီယာ၊ အရက္ေသာက္တဲ႔အခါ ကိုယ္ ကိုယ္စားျပဳတက္ေရာက္ရတဲ႔ အဖြဲ႔အတြက္ အျခားအဖြဲ႔ေတြရိွရာကို ကိုယ္တိုင္ ခြက္ကေလးေတြ ကိုင္လို႔ သြားေရာက္ ခ်ီးေျမႇာက္ရတာပါ။ Cheer! ေပါ႔။ တစ္ဦးနဲ႔ တစ္ဦး ပိုၿပီး ကၽြမ္းဝင္ ရင္းႏွီးေအာင္လို႔ လို႔ ဆိုပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔အဖြဲ႔ဆီကိုလည္း အျခားအဖြဲ႔ေတြက ခဏခဏလာၿပီး ခြက္တိုက္ ခ်ီးေျမႇာက္ၾကပါတယ္။ ဆိုးရြားတာကေတာ့ ခဏခဏလာေတာ့ ခဏခဏ ေသာက္ရတာမို႔ ျမန္ျမန္မူး၊ မ်ားမ်ားမူးတာပါပဲ။

ဆက္ပါဦးမယ္....

သီဟလုလင္