ကၽြန္ေတာ့ ေဖေဖ

ေဖေဖ....

ကၽြန္ေတာ္ ဒီလိုေခၚႏိုင္ခြင့္ မရေတာ့တာ ႏွစ္ႏွစ္တိတိေတာင္ရိွသြားခဲ႔ၿပီ။

ေမလ ၃၀ ရက္....

ဒီေန႔ဟာ ေဖေဖသာရိွေနဦးမယ္ဆိုရင္ ေဖေဖရဲ႕ မဂၤလာရိွတဲ႔ေမြးေန႔ေလး ျဖစ္မွာေပါ႔။

ကၽြန္ေတာ္ဘဝမွာ ေသျခင္းတရားဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္တို႔နဲ႔ မဆိုင္တဲ႔ အေၾကာင္းအရာေလးတစ္ခု အျဖစ္သာ သိထားခဲ႔ပါတယ္။ ေဆြမ်ဳိးသားခ်င္းထဲက နီးနီးစပ္စပ္ဆိုလို႔ အေမရဲ႕ေမာင္ တစ္ေယာက္သာ အသက္ငယ္ငယ္နဲ႔ တိမ္းပါးဖူးခဲ႔ပါတယ္။ ဒါေပမယ္လည္း ကိုယ္နဲ႔ သိပ္မဆိုင္သလိုပဲ ခံစားထားခဲ႔တာမို႔ ေမ႔ေမ႔ေလ်ာ့ေလ်ာ့ပါပဲ။ ဒါေပမယ္႔ ခုလို ကိုယ္ေနထိုင္တဲ႔ အိမ္အဝန္းဝိုင္းထဲက၊ ကိုယ္႔ရဲ႕ အရင္းနီးဆံုးသူထဲက ေသသြားတယ္ဆိုတာမ်ဳိးကို ေဖေဖ ဆံုးတဲ႔အခ်ိန္မွ စၿပီး ၾကံဳခဲ႔ရတာပါ။ ဘယ္ေလာက္ပဲ ခ်မ္းသာခ်မ္းသာ၊ ဆင္းရဲဆင္းရဲ၊ မာနေတြေခါင္ခိုက္ေနပါေစ... အခ်ိန္တန္ေတာ့လည္း လူတိုင္းဟာ ဒီလမ္းကို တစ္ေန႔သြားရေတာ့တာပါပဲေလ။

ေဖေဖဟာ ေမာင္ႏွမသားခ်င္း ၁၅ ေယာက္ေလာက္ရိွတဲ႔ သာမန္ ေက်ာင္းဆရာမိသားစုကေန ေမြးဖြားႀကီးျပင္းလာခဲ႔တာမို႔ တစ္မိေပါက္ တစ္ေယာက္ထြန္း ဘဝေရာက္ဖို႔ အတၱေတြ ေတာ္ေတာ္ႀကီးႀကီးနဲ႔ ႐ုန္းကန္ခဲ႔ရပါတယ္။ ဆင္းရဲမွာကို ေသမေလာက္ေၾကာက္တတ္ခဲ႔တဲ႔ ေဖေဖ႔ကို ေဖေဖ႔ရဲ႕မိဘေတြက နာမည္ႀကီး မင္းသားနာမည္မွည့္ေခၚခဲ႔ပါတယ္။ “ေမာင္ခင္ေမာင္ရင္” တဲ႔။ ေဖေဖဟာ သာမန္ထက္ပိုၾကည့္ေကာင္းတဲ႔ ႐ုပ္ရည္ကိုလည္း ပိုင္ဆိုင္ခဲ႔ေပမယ္႔ သူ႔ရဲ႕အတၱေတြက သူ႔တစ္ကိုယ္လံုး ဖံုးေနခဲ႔လိုက္တာ ဘယ္မိန္းမနဲ႔မွ အဆင္ေျပေျပ မျဖစ္ႏိုင္ခဲ႔ပါဘူး။ လူပီသဖို႔ လူ႔အတၱရိွရမယ္ ဆိုတဲ႔အတိုင္း ေဖေဖဟာ ဆင္းရဲမွာကို ေၾကာက္လို႔ ဘဝကို အခက္အခဲမ်ားစြာနဲ႔ ျဖတ္ေက်ာ္ခဲ႔ပါတယ္။ ေဖေဖတို႔ဟာ ေက်ာင္းဆရာမ်ဳိး႐ိုး၊ ဗမာအရမ္းဆန္တဲ႔ မိသားစုႀကီးျဖစ္ေပမယ္႔ သူတို႔ေနရာ မေဒါက္-ေရႊက်င္ရပ္မွာ အိမ္ႀကီးရခိုင္နဲ႔ ခ်မ္းသာတဲ႔အသိုင္းအဝိုင္း၊ ၾသဇာရိွတဲ႔အသိုင္းအဝိုင္း ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ္႔ မတည္ၿငိမ္ေသးတဲ႔ နယ္ေျမအေျခအေနမွာ ေဖေဖတို႔ ရြာႀကီးမီးေလာင္ခဲ႔ရၿပီး ပ်က္စီးကပ္ဆိုက္ခဲ႔ရပါတယ္။ ျမစ္ကမ္းေဘးမွာရိွတဲ႔ ျခံက်ယ္ႀကီးကလည္း ကမ္းပါးၿပိဳ၊ ေရတိုက္စားတာေၾကာင့္ တျဖည္းျဖည္း ပဲ႔ေၾကြလာတဲ႔ေနာက္ေတာ့ ေဖေဖဟာ ေဒသစြဲမႀကီးမေနေတာ့ပဲ ရန္ကုန္မွာ တကၠသိုလ္တက္ရင္း ဘဝကို စေက်ာင္းခဲ႔ပါတယ္။ ကံအခြင့္အလမ္းသာလို႔ အေကာက္ခြန္ဦးစီးဌာနက အရာရိွငယ္ စာေမးပြဲကို ေျဖခြင့္ရခဲ႔ၿပီး သူလိုခ်င္တဲ႔ ဘဝေလးတစ္ခုကို တက္လွမ္းႏိုင္ဖို႔ ေဖေဖ႔မွာ အခြင့္သာခဲ႔ပါတယ္။

ဘဝကို တည္ၿငိမ္ေအာင္ႀကိဳးစားေနရတဲ႔ေဖေဖ႔မွာ အရြယ္လြန္လာတဲ႔ေနာက္ေတာ့ ခ်င္းမေလး တစ္ေယာက္နဲ႔ ဆံုဆည္းဖို႔ တမူးၿမိဳ႕ကို တာဝန္က်လာပါတယ္။ အေမျဖစ္သူနဲ႔ ကုန္ကူးေနတဲ႔ ကၽြန္ေတာ့ေမေမနဲ႔ အေကာက္ခြန္စစ္ေဆးေရးကိစၥေတြေၾကာင့္ အျမဲလို ဆံုဆည္းခဲ႔ရာက ၁၇ ႏွစ္ရြယ္ ခ်င္းမေလးတစ္ေယာက္နဲ႔ ၃၅ ႏွစ္အရြယ္ ဗမာေလးတစ္ေယာက္တို႔ရဲ႕ အခ်စ္ဇာတ္လမ္းေလး စတင္ခဲ႔ပါေတာ့တယ္။ အရြယ္ရဲ႕ကြာဟခ်က္က အိမ္ေထာင္ေရးမွာ ဘယ္ေလာက္ထိ ျပႆနာရိွေစသလဲဆိုတဲ႔ သင္ခန္းစာကို ကၽြန္ေတာ့မိဘႏွစ္ပါးကိုၾကည့္ၿပီး ဆင္ျခင္ႏိုင္ခြင့္ရခဲ႔ပါတယ္။ မတူညီတဲ႔ ဘဝအေတြ႔အၾကံဳ၊ မတူညီတဲ႔ အေတြးအေခၚေတြကို စဥ္းစားေျပာဆိုေနၾကတဲ႔သူႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ ေလွ်ာက္တဲ႔လမ္းဟာ ဘယ္လိုမွ တစ္လမ္းတည္း မျဖစ္ႏိုင္တဲ႔အဆံုးမွာ ေမေမဟာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ အေဝးဆံုးကို ထြက္ေျပးသြားခဲ႔ပါတယ္။ ေဖေဖဟာလည္း သူယံုၾကည္တဲ႔ အတၱေတြကို ပိုက္ရင္းနဲ႔ပဲ အရက္သာ အေကာင္းဆံုးအေဖာ္ျဖစ္လာခဲ႔ပါတယ္။ လူမႈေရးအရဆိုတာေတာင္ ေရွာင္ခဲ႔တဲ႔ ေဖေဖဟာ ကိုယ္႔အတၱေတြေၾကာင့္ပဲ ဒီအရက္ကို ပ်င္းလည္းေသာက္၊ ေပ်ာ္လည္းေသာက္၊ စိတ္ညစ္လည္းေသာက္၊ မိုးရြာလည္းေသာက္၊ ေနပူလည္းေသာက္နဲ႔ ဖက္တြယ္ခဲ႔လိုက္တာ တစ္ေန႔ကို အရက္ ေထာင့္တစ္လံုး၊ တစ္ခါတေလ ႏွစ္လံုးထိ ေသာက္လာခဲ႔ပါတယ္။

ကိုယ့္ကိုယ္ကိုခ်စ္တတ္သူမ်ဳိးမို႔လည္း က်န္းမာေရးကို လိုက္စားေနရာက အစပိုင္းမွာ အစာကို ႏိုင္ေအာင္စားတတ္တဲ႔ ေဖေဖဟာ ေနာက္ေတာ့ အစားေတာင္ ေကာင္းေကာင္းမစားခ်င္ေတာ့ပါဘူး။ ဒီ႔ထက္ပိုၿပီး ေဖေဖ႔ဘဝကို ဆိုးရြားသြားေစတာကေတာ ့ေဖေဖတို႔ ဌာနဝန္ထမ္းေတြကို အရာရိွႀကီး ငယ္မေရြး ၾကံဳရတဲ႔ ျပႆနာႀကီးေတြ ၾကံဳေတြ႔အၿပီးမွာေတာ့ ေဖေဖဟာ ဘဝကို လံုးဝအ႐ံႈးေပးသြားခဲ႔ပါတယ္။

“သားေရ... ေဖေဖ ဒီေန႔ ေဆးသြားစစ္ခဲ႔တယ္။ အကုန္ ေကာင္းတယ္တဲ႔။ ငါ... အဲေလာက္ အရက္ေသာက္တာေတာင္ ဘာမွမျဖစ္ဘူးေနာ္.. ဟားဟားဟား”

ကၽြန္ေတာ္ နည္းနည္းေတာ့ သံသယရိွေနခဲ႔ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ေဖေဖဟာ ဘယ္တုန္းကမွ အဆင္ေျပေျပ မရိွခဲ႔ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ့ဘဝမွာ ေဖေဖအတၱေတြေၾကာင့္ ငိုခဲ႔ရတာလည္း မနည္းပါဘူး။ ေဖေဖနဲ႔ ေမေမရဲ႔ ရန္ပြဲေတြၾကားမွာပဲ ႀကီးျပင္းခဲ႔ရတာေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ့မွာ တစ္ေယာက္တည္းဆိုတဲ႔ အားငယ္စိတ္ေတြဟာ ခုထိရိွေနတုန္းပါ။ ကၽြန္ေတာ္ကို အေမဘက္ပါတဲ႔သူအေနနဲ႔ မေက်မခ်မ္းျဖစ္တတ္သူ၊ အဆိုးဆံုးက ကၽြန္ေတာ္ဟာ သူရဲ႕သားမဟုတ္ပါဘူးဆိုတဲ႔ စကားေတြနဲ႔ ထိုးႏွက္မႈေတြဟာ ဘဝမွာ ခံရအခက္ဆံုးေတြပါပဲ။ ဒါေပမယ္႔ ေဖေဖ႔ရဲ႕ ေလာင္းရိပ္ေအာက္မွာ ရပ္တည္ေနခဲ႔ရေတာ့ သူ႔သေဘာကို ေနာေက်ေနခဲ႔တာေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ဟာ သံေယာဇဥ္တစ္ခုကိုေတာ့ ေမြးထားႏိုင္ခဲ႔ပါတယ္။ တစ္ခါတေလ သူနဲ႔ အေဝးဆံုးထြက္ေျပးခ်င္ေနေပမယ္႔ သူ႔ရဲ႕ အားငယ္တဲ႔ မ်က္လံုးေတြကို ကၽြန္ေတာ္ဖတ္တတ္ေနခဲ႔ျပန္တယ္။ ဒီလို အရက္ေတြ ေန႔တိုင္းနီးပါး အလြန္အက်ဴးေသာက္ေနခဲ႔တဲ႔သူရဲ႕ အသည္းဟာ ေကာင္းေနပါတယ္ဆိုတဲ႔ အေျဖကို ယံုရခက္ေနတာေတာ့ အမွန္ပါ။ ကၽြန္ေတာ္လည္း အတၱႀကီးသြားတယ္ဆိုရပါမယ္။ သူေပ်ာ္ေနရင္ၿပီးတာပဲလို႔ ခံယူၿပီး ကိုယ္ေပ်ာ္သလိုပဲ ေနတတ္သြားခဲ႔ပါတယ္။

“ေမေမ ရန္ကုန္ေရာက္ေနၿပီ...သားေရ၊ ေဖႀကီးေရာ ေနေကာင္းရဲ႕လား”

မထင္မွတ္တဲ႔ အခ်ိန္ကာလေလးဟာ ကၽြန္ေတာ့ဘဝမွာ ဝိုင္းဒိုင္းၾကဲ ဝင္လာျပန္ပါတယ္။ ေမေမက ရန္ကုန္ျပန္ေရာက္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္တို႔နဲ႔ ျပန္လာေနေတာ့မယ္တဲ႔။ ကၽြန္ေတာ့ရဲ႕ ပီတိက ဘာနဲ႔မွ ႏိႈင္းလို႔မရေအာင္ကို ျဖစ္သြားခဲ႔တဲ႔ အခ်ိန္ေလးပါ။ ဒါေပမယ္႔ ဇာတ္ေပါင္းခန္းဟာ အလြမ္းနဲ႔ အဆံုးသတ္ဖို႔ျဖစ္လာမယ္လို႔ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ေတြးထင္မထားခဲ႔မိဘူး။ ေမေမ ျပန္ေရာက္လာၿပီး ၄ လေလာက္အၾကာမွာပဲ ေဖေဖဟာ သူ႕ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ရဲ႕ အသုဘပို႔ျပန္လာၿပီးခ်ိန္ကစလို႔ ေနထိုင္မေကာင္းျဖစ္ခဲ႔ပါတယ္။ ေမေမဟာ ေဖေဖ႔ရဲ႕ ဝတ္ႀကီးဝတ္ငယ္ အသြယ္သြယ္ကို ကူညီလုပ္ေဆာင္ေပးဖို႔ ေရာက္လာ သလိုပါပဲ။ တစ္လေလာက္ လဲလိုက္ ထလိုက္ ျဖစ္ေနရာက လံုးဝ ဘံုးဘံုးလဲသြားခဲ႔ၿပီး ေဖေဖ႔ရဲ႕ ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္ကို တျဖည္းျဖည္းနီးကပ္လာပါတယ္။ သာမန္ေနမေကာင္းတာလို႔ပဲယူဆထားတဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ဟာ သၾကၤန္အတြက္ ႀကိဳတင္ျပင္ဆင္ ေနခဲ႔သလို ကၽြန္ေတာ့အလုပ္ကလႊတ္တဲ႔ ခရီးစဥ္ တစ္ခုကိုလည္း သြားလိုက္ပါေသးတယ္။ ေနမေကာင္းတာ ရက္ရွည္လာတဲ႔ ေဖေဖ႔ကိုေတာ့ စိတ္ထဲ တစ္မ်ဳိးျဖစ္လာတာမို႔ ခါတိုင္းမလုပ္ဖူးတဲ႔ နယ္က ဖုန္းဆက္သတင္းေမးတာမ်ဳိး မၾကာခဏေတာ့ လုပ္ျဖစ္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ခရီးက ျပန္ေရာက္တဲ႔ မတ္လ ၂၈ ရက္ေန႔ မနက္မွာေတာ့ အထုတ္ေတြခ်ၿပီး ေဖေဖ႔ကို သတင္းေမးျဖစ္ခဲ႔ပါတယ္။ အေတာ္ေလးလန္းေနတာေၾကာင့္ စိတ္ေတာ့ မပူမိေတာ့ပါဘူး။ လွ်ာေတာ့ ေလးေနသလိုရိွတာေၾကာင့္ အရက္ျဖတ္သူေတြျဖစ္ေလ့ရိွတဲ႔ ေလျဖတ္ခ်င္တာမ်ဳိးျဖစ္မယ္ထင္ၿပီး ေဆးလိမ္းေပးဖို႔ေတာင္ ေျပာခဲ႔ပါေသးတယ္။ ေဆး႐ံုတက္ဖို႔ နားခ်ေတာ့လည္း ေခါင္းမာစြာ လက္မခံခဲ႔ပါဘူး။

အဲဒီေန႔ညေတာ့ ေမေမက ညမအိပ္ပဲ ေစာင့္ေနမယ္လို႔ဆိုတာေၾကာင့္၊ လိုလည္း မလိုဘဲနဲ႔လို႔ ေတြးမိပါတယ္။ ေမေမ႔ရဲ႕ ဦးေလး (ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ အဘိုးေလး) ကလည္း လာေစာင့္ေပးတာေၾကာင့္ စိတ္ထဲ ပူသလိုလိုျဖစ္မိပါတယ္။ ေဖေဖ ဘာမွ မျဖစ္ပါဘူး။

မနက္ႏိုးေတာ့ ေဖေဖနဲ႔ စကားေျပာလို႔မရေတာ့ဘူး။ ေဖေဖ ေျပာတာေတြ နားမလည္ေတာ့ဘူး။ လွ်ာေတာ္ေတာ္ႀကီးကို ေလးလံသြားၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္ဆံုးျဖတ္လိုက္ပါတယ္။ ဒီေန႔႐ံုးကိုေနာက္ဆံုးတက္ၿပီး ေဖေဖ႔အနား ေနေပးေတာ့မယ္လုိ႔....။ ဒါေပမယ္႔ ႐ံုးေရာက္ၿပီး မိနစ္ ၃၀ အတြင္းမွာပဲ ကၽြန္ေတာ္ လက္ကိုင္ဖုန္းကို အိမ္ကလွမ္းေခၚတာ ေတြ႔လိုက္ရလို႔ ထိတ္ခနဲျဖစ္သြားရပါတယ္။ ေဖေဖက ေမးေနလို႔ အျမန္လာပါ။ ေဖေဖက အေျခအေနမေကာင္းေတာ့ဘူးတဲ႔။ ကၽြန္ေတာ္ အံ႔အားသင့္သြားရပါတယ္။ အေျခအေနက ဆိုးလာလိုက္တာ။

မတ္လ ၃၀ ရက္ေန႔၊ မနက္မွာေတာ့ ဆရာဝန္ေတြက အသည္းကင္ဆာလို႔ ေျပာသြားပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ထင္တဲ႔အတိုင္းပါပဲ။ ဆရာဝန္ကေတာ့ လူနာက ေနာက္ဆံုးအေျခအေနျဖစ္တဲ႔အေၾကာင္း၊ လူနာဆႏၵကို လိုက္ေလ်ာတာ ပိုေကာင္းေၾကာင္း၊ လူနာက အသိလည္း မရိွေတာ့ေၾကာင္းဆိုလာပါတယ္။ အသည္းက အလုပ္မလုပ္ေတာ့တဲ႔အတြက္ ေသြးထဲမွာ အဆိပ္အေတာက္ေတြျဖစ္ေနၿပီး ဦးေႏွာက္ထဲေတာင္ ေရာက္ေနၿပီမို႔ ေသဆံုးသလိုေတာင္ျဖစ္ေနၿပီဆိုတာေၾကာင့္ အသိ ဝင္တစ္ခ်က္ မဝင္တစ္ခ်က္ ျဖစ္ေနတဲ႔ ေဖေဖ႔အတြက္ သူ႕ရဲ႕ဘာသာအရ လုပ္သင့္လုပ္ထိုက္တာေတြကို ေမေမက ေသေသခ်ာခ်ာ လုပ္ေဆာင္ေပးႏိုင္ခဲ႔ပါတယ္။ ညေန ၃ နာရီေလာက္မွာ ေဖေဖဟာ စကားမေျပာေတာ့ပဲ အသက္သာမွန္မွန္ရွဴေနပါေတာ့တယ္။ ေဖေဖဟာ ႏွာေခါင္းကေနရွဴတာမ်ဳိးမဟုတ္ပဲ ပါးစပ္ကေန ရွဴတာမ်ဳိးလုပ္ေနၿပီး၊ ေျခေထာက္ေတြကစလို႔ အသက္႐ုတ္လာတာ ေတြ႔ရပါတယ္။ လူတစ္ေယာက္ အသက္ထြက္တာကို ႏွာဖူးေတြ႔၊ ဒူးေတြ႔ ေတြ႔ျမင္ဖူးတာ ပထမဆံုးမို႔ ကၽြန္ေတာ့အတြက္ တုန္လႈပ္စရာႀကီးပါပဲ။ အသက္လံုးေလးဟာ ေျခေထာက္ကေန ေပါင္၊ ေပါင္ကေန ဗိုက္၊ ဗိုက္ကေန ရင္ေခါင္း၊ ရင္ေခါင္းကေန လည္ပင္းနားေရာက္လာခ်ိန္ကို ေတြ႕ေနရပါတယ္။ အသက္လံုးေလး ပါးစပ္နားတက္လာၿပီး ပါးစပ္ထဲက ထြက္ခါနီးမွာေတာ့ ေသေနၿပီလို႔သိထားတဲ႔ ေဖေဖ႔ရဲ႕ ကိုယ္ဟာ ရိွသမွ်အားေတြ စုလိုက္သလိုျဖစ္သြားၿပီးမွ အသက္က ျငင္ျငင္သာသာ ထြက္သြားပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ မိသားစုလည္း အဲဒီခ်ိန္မွ ဝမ္းနည္းႏိုင္ပါေတာ့တယ္။ အိမ္မွာပဲ ဆံုးတာရယ္၊ ဆံုးတဲ႔အခ်ိန္က ည ရး၁၅ နာရီ ျဖစ္ေနတာရယ္ေၾကာင့္ အိမ္မွာပဲထားရင္း ေဖေဖ႔အတြက္ လိုအပ္တဲ႔ စာရြက္စာတမ္းနဲ႔ သၿဂိၤဳလ္တဲ႔ကိစၥေတြကို လုပ္ေဆာင္ရပါတယ္။

ေဖေဖဆံုးၿပီး ေနာက္မနက္မွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ေဖေဖ႔နားမေရာက္ႏိုင္ခဲ႔ေအာင္ကို အလုပ္မ်ား ေနခဲ႔ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ေဖေဖ႔အနားမွာ အားရေအာင္ငိုခ်င္တယ္ ေဖေဖ။ အတၱ၊ မာန၊ ရာထူးဂုဏ္ မက္ခဲ႔ ေမာက္ခဲ႔တဲ႔ ေဖေဖရဲ႕ ေနာက္ဆံုးခ်ိန္မွာ ေဖေဖ႔ဆီ ဘာမွပါမသြားဘူးဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္ေတြ႔ခဲ႔ရၿပီေလ။ ကၽြန္ေတာ္ငယ္ငယ္က သိပ္ေတာင့္တခဲ႔တဲ႔ ေအးခ်မ္းတဲ႔ မိသားစုဘဝေလး ျပန္ရၿပီဆိုခ်ိန္မွာ ေဖေဖဟာ ေလာကႀကီးကေန ထြက္ခြာသြားရၿပီ။

ေဖေဖေရ.... ဘဝကို ဇနီး၊ သားသမီး၊ သူငယ္ခ်င္းနဲ႔ ေဆြမ်ဳိးေတြ ပစ္ၿပီး အတၱ၊ မာနေတြႀကီးခဲ႔လို႔ အထီးက်န္ေနခဲ႔ရတဲ႔ ေဖေဖကို ခုလိုခ်ိန္မွာ ၾကည့္ၿပီး အရမ္းဝမ္းနည္းတယ္။ ေဖေဖ႔ဘဝမွာ ေပ်ာ္ရႊင္စရာေရာ ေကာင္းခဲ႔ရဲ႕လားဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္ သိတယ္.... ေဖေဖဟာ ခုလိုခ်ိန္မ်ဳိးမွာ လံုးဝထြက္သြားခ်င္မွာ မဟုတ္ဘူးဆိုတာ...။ သားသမီးေတြ အစံုအလင္နဲ႔ သားသမီးေတြရဲ႕ လစာကို အခန္႔သား ထိုင္စားႏိုင္ခဲ႔ၿပီ။ ဇနီးသည္ကလည္း အနားမွာ ေရာက္ေနခဲ႔ၿပီဆိုတဲ႔ အခ်ိန္မ်ဳိးမွာေတာ့ သူသူကိုယ္ကိုယ္ ထြက္သြားခ်င္မွာ မဟုတ္ပါဘူး။

ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ဘယ္ေတာ့မွ မတည့္ခဲ႔ေသာ ကၽြန္ေတာ္ ခ်စ္ရတဲ႔ ေဖေဖဟာ ခုခ်ိန္မွာေတာ့ ျမတ္ေသာ ေနရာတစ္ခုမွာ ေရာက္ရိွေနခဲ႔လိမ္႔မယ္လို႔ ယံုၾကည္ရင္း ခ်စ္ေသာ ကၽြန္ေတာ့ေဖေဖနဲ႔ ကမၻာေပၚက အေဖတိုင္းအတြက္ ဆုေတာင္းေပးလိုက္ရပါတယ္ဗ်ာ။

သီဟလုလင္