အစြန္႔ပစ္ခံရျခင္းသည္….

ကၽြန္ေတာ္တို႔ေတြရဲ႕ဘဝမွာ အရြယ္ကေပးတဲ႔ ရင္ခုန္သံနဲ႔ အခ်စ္တစ္ခုကို ယံုၾကည္စြာ ေမြးဖြားသန္႔စင္ခဲ႔ၾကတယ္။ ဒါေပမယ္႔လည္း အေၾကာင္းမတိုက္ဆိုင္တဲ႔အခါမွာ ခ်စ္သူရဲ႕ ရက္ရက္စက္စက္စြန္႔ပစ္ျခင္းကို ရင္နင့္စြာခံစားခဲ႔ၾကရတယ္။ ကိုယ္ရဲ႕ ခ်စ္သူက ကိုယ္႔ကို ပစ္ပယ္စြန္႔ခြာသြားတဲ႔အခါ ခံစားရတဲ႔ ခံစားခ်က္ဘယ္ေလာက္ႀကီးမားလဲ ဆိုတာ အခ်စ္ကို ခံစားဖူးသူတိုင္း သိၾကမွာပါ။ ခုခ်ိန္ထိ ခ်စ္သူရဲ႕ စြန္႔ခြာသြားျခင္းမခံရေသးသည့္တိုင္ လက္ရိွတြဲေနတဲ႔ ခ်စ္သူကမ်ား ငါ႔ကို စြန္႔ခြာသြားရင္ ငါ ဘယ္လိုခံစားရမလဲလို႔ ေတြးၾကည့္လိုက္႐ံုနဲ႔တင္ ျမင္သာထင္သာရိွပါတယ္။ ဒါဟာ ခ်စ္သူရဲ႕ စြန္႔ပယ္ခံရမႈပါ။ ဒါေပမယ္႔ ခ်စ္သူဆိုတာကေတာ့ အစားထိုးမယ္ဆိုရင္ အစားထိုးလိုက္လို႔ရတဲ႔ အရာတစ္ခုဆိုတာလည္း ကၽြန္ေတာ္တို႔အားလံုး သိထားၿပီးသားပါပဲေလ။

ဒါျဖင့္ရင္ အစားထိုးလို႔ မရတဲ႔သူက ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို စြန္႔ပစ္သြားတဲ႔အခါမွာဆို ကၽြန္ေတာ္တို႔ေတြ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ခံစားလိုက္ရမလဲဆိုတာ ေတြးၾကည့္ဖူးပါသလား။

ဒီေန႔ ကၽြန္ေတာ္ သတင္းေလးတစ္ပုဒ္ ဖတ္လိုက္ရတယ္။ သံုးႏွစ္အရြယ္ကေလးငယ္ေလးတစ္ဦးကို ေအာင္မဂၤလာ အေဝးေျပးကြင္းထဲမွာ စြန္႔ပစ္ထားခဲ႔တယ္တဲ႔။ ေနာက္သတင္းေလးတစ္ခုကလည္း ေရႊတိဂံုဘုရားေပၚမွာ ကေလးငယ္ တစ္ဦးကို စြန္႔ပစ္ထားခဲ႔ပါတယ္တဲ႔။ ဆက္တိုက္ပဲ ဖတ္ရတဲ႔သတင္းကလည္း မိဘမဲ႔ေဂဟာေတြမွာ ေမြးကင္းစကေလး စြန္႔ပစ္သူေတြ ဒီႏွစ္ပိုင္းေတြမွာ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ေရာက္ရိွလာပါတယ္တဲ႔ေလ။ ကၽြန္ေတာ္ အံ႔အားသင့္ တုန္လႈပ္သြားမိတယ္။ အဲဒီကေလးငယ္ေတြရဲ႕ ခံစားခ်က္ေတြကို ကိုယ္ခ်င္းစာမိရင္း ဝမ္းနည္းယူၾကံဳးမရလည္း ျဖစ္မိတယ္။

ကၽြန္ေတာ္ ငယ္ငယ္က ၈ ႏွစ္အရြယ္ေလာက္က ေဖေဖ တာဝန္က်တဲ႔ ေမာ္လၿမိဳင္ၿမိဳ႕ကို ေမေမတို႔နဲ႔အတူ လိုက္လည္ခဲ႔ၾကတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္က မုတၱမနဲ႔ ေမာ္လၿမိဳင္ကို ခုလို တံတားျဖတ္ၿပီး အခ်ိန္တိုအတြင္း အလြယ္တကူ သြားလို႔ မရခဲ႔ပါဘူး။ ဇက္သေဘၤာ ဒါမွမဟုတ္ ႐ိုး႐ိုးသေဘၤာ တစ္ခုခု စီးၿပီး ျမစ္ကို ျဖတ္ကူးၾကရတာပါ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေမာ္လၿမိဳင္ အလာတုန္းကေတာ့ ဇက္သေဘၤာ စီးဖို႔ အခ်ိန္ကိုက္ ေရာက္လာတာမို႔ သက္ေတာင့္သက္သာနဲ႔ စီးခြင့္ရခဲ႔သလို၊ အသက္အႏၱရာယ္လည္း ႐ိုး႐ိုးသေဘၤာထက္ ပိုစိတ္ခ်ခဲ႔ရပါတယ္။ ေမာ္လၿမိဳင္ကေန ရန္ကုန္ျပန္ဖို႔ ျမစ္ကူးခ်ိန္မွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ မိသားစုေတြ ဟိုတယ္က ထြက္တဲ႔အခ်ိန္ေနာက္က်တာမို႔ သေဘၤာဆိပ္ေရာက္ခ်ိန္မွာ ဇက္သေဘၤာက ထြက္ခါနီးေနပါၿပီ။ မနက္အလင္းေရာင္ေတာင္ မလာေသးခင္မွာ အဲဒီဇက္သေဘၤာမွာလည္း လူအျပည့္ေပါ႔။ ေဈးေရာင္း ေဈးဝယ္ေတြ၊ ဝန္ထမ္းေတြပါတဲ႔ သေဘၤာျဖစ္ပံုရပါတယ္။ ရထားမမီမွာ စိုးတာ တစ္ခုတည္းနဲ႔ မိသားစုေတြ အျမန္လက္မွတ္ဝယ္ၿပီး အဲဒီဇက္သေဘၤာေပၚ အမီတက္ဖို႔ ေျပးၾကတယ္။ အဲဒီမွာ ကေလးျဖစ္တဲ႔ ကၽြန္ေတာ္က ေနာက္က် က်န္ခဲ႔ၿပီး ေမေမတို႔နဲ႔ လူစုကြဲသြားပါတယ္။ ကိုယ္ေတြလိုပဲ သေဘၤာဆိပ္မွာ အေျပးအလႊားသြားတဲ႔သူ မ်ားတာကိုး။ ကၽြန္ေတာ္ သေဘၤာဆိပ္ ေဘာတံတားေပၚေရာက္ေတာ့ ဇက္သေဘၤာက ကမ္းကေန ခြာေနတာ လူႀကီး တစ္ေတာင္ေက်ာ္ ေလာက္ ရိွသြားၿပီ။ သေဘၤာေပၚက တာဝန္ရိွလူႀကီးတစ္ေယာက္က သေဘၤာအဝင္ေပါက္ကို လက္နဲ႔ကာထားတယ္။ ၿပီးေတာ့ ေအာ္တယ္။

“ဟိုကေလး ေရွ႕မတိုးနဲ႔ ေရွ႕မတိုးနဲ႔၊ ေရထဲျပဳတ္က်မယ္” တဲ႔။

ဒါေပမယ္႔ ကၽြန္ေတာ့အသိထဲမွာက ေမေမတို႔ေတြ အားလံုး ဇက္သေဘၤာေပၚပါသြားၿပီး ကၽြန္ေတာ္ တစ္ေယာက္တည္း က်န္ခဲ႔တယ္ဆိုတာပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ္က အဲဒီ ကမ္းခြာေနတဲ႔ သေဘၤာေပၚကို ခုန္တက္ဖို႔ အခြင့္အလမ္းရွာေနခ်ိန္မွာ အဲဒီလူႀကီးရဲ႕ အသံနဲ႔ ေဘးက ေဈးသည္အေဒၚႀကီးေတြရဲ႕ ေအာ္သံေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ အသိျပန္ဝင္ခဲ႔ပါတယ္။ အဲဒီခ်ိန္မွာ ခံစားလိုက္ရတာက ကၽြန္ေတာ့ကို ေမေမတို႔ေတြ စြန္႔ပစ္ထားခဲ႔ၾကၿပီဆိုတာပါပဲ။ ဝမ္းနည္းမႈ၊ ယူၾကံဳးမရျဖစ္မႈေတြက ေဖာ္မျပတတ္ေအာင္ ကၽြန္ေတာ့တစ္ကိုယ္လံုးမွာ ထက္ေအာက္ စုန္ဆန္ကူးခတ္ေနၾကတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ “သား” ဆိုတဲ႔ ေမေမ႔ ေအာ္သံ ၾကားလိုက္ရလို႔ အတိုင္းမသိ ေပ်ာ္ရႊင္သြားခဲ႔တာကို အမွတ္ရေနဆဲပါပဲ။

မိဘေတြဟာ သားသမီးေတြကို ခ်စ္တဲ႔စိတ္ ကိုယ္စီရိွၾကမယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ယံုၾကည္ပါတယ္။ ဒါေပမယ္႔ ဘယ္လို အေျခအေန အေၾကာင္းေၾကာင္းေတြေၾကာင့္ ခုလို ကေလးေမြးၿပီးပစ္သြားတာမ်ဳိးျဖစ္ေနၾကလဲဆိုတာ မယံုႏိုင္ေအာင္ပါ။ ေမြးကင္းစမွာပစ္သြားတယ္ဆိုတာမ်ဳိးမွာလည္း ကိုယ္က ကိုးလေတာင္လြယ္လာၿပီးၿပီပဲ အေကာင္အထည္ေလးေပၚလာမွ ပစ္ပယ္ရတာ မႏွေျမာဘူးလားဗ်ာ။ အရာရာ ဆုတ္တဲ႔ဘက္ေရာက္ေနတဲ႔ အခ်ိန္အခါမို႔ လူတိုင္း ကိုယ္႔ဝမ္းတစ္ထြာအတြက္ ခဲယဥ္းစြာ အသက္ေမြးေနၾကရတာ လက္ခံပါတယ္။ ကေလးေတြကို မေမြးခင္နဲ႔ ေမြးၿပီးမွ ရွင္းလင္းပစ္တာမ်ဳိးနဲ႔ စြန္႔ပစ္သြား တာမ်ဳိးကို ကၽြန္ေတာ္ ႐ႈတ္ခ်ပါတယ္။ ဒါေပမယ္႔လည္း ဒီအေၾကာင္းတရားေတြက ေန႔စဥ္ မကုန္ႏိုင္ မခမ္းႏိုင္ ရိွေနဆဲပဲမို႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေတြ ဒီအစြန္႔ပစ္ခံကေလးငယ္ေတြအတြက္ ဘာလုပ္ေပးၾကမလဲ ဆိုတာကို စဥ္းစားရပါေတာ့မယ္။

ဒီဘက္ေခတ္ တခ်ဳိ႕မိဘေတြကိုလည္း ကၽြန္ေတာ္ အံ႔အားသင့္မိပါတယ္။ တစ္ေန႔က ဖတ္ရတဲ႔ သတင္းထဲမွာ ျမန္မာႏိုင္ငံထဲကပဲ အေဖက အရက္မူးၿပီး ေျခာက္ႏွစ္အရြယ္သမီးကို ႐ိုက္လို႔ ေသသြားသတဲ႔။ အေမက တရားလိုလုပ္ၿပီး အမႈဖြင့္ရပါသတဲ႔ဗ်ာ။ ေတာ္ေတာ္ စိတ္မေကာင္းစရာ သတင္းပါ။ ဒီသတင္းေတြ ဖတ္ရၾကားရေတာ့လည္း ကိုယ္႔ကို ခုခ်ိန္ထိေအာင္ ၾကည့္႐ႈေစာင္မေပးေနတဲ႔ ကိုယ္႔မိဘေတြရဲ႕ ေက်းဇူးကို ဆင္ျခင္ေအာက္ေမ႔မိျပန္ပါတယ္။

ကဲ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေတြေရာ အစြန္႔ပစ္ခံကေလးငယ္ေတြအတြက္ ကိုယ္စြမ္းသေရႊ႕ ဘာေတြ လုပ္ေပးၾကမလဲ။ အရင္က စြန္႔ပစ္ကေလးဆိုတာမ်ဳိးဟာ ကိုယ္႔ႏိုင္ငံနဲ႔မဆိုင္သလို ကမၻာ့သတင္းမွာခ်ည္း ၾကားရတဲ႔ ပံုျပင္ဆန္ဆန္ကိစၥေတြက ခုဆို ကၽြန္ေတာ္တို႔ဆီမွာပါ ျဖစ္ပ်က္လာေနၿပီမို႔ တတ္အားသမွ် အသိပညာေပးဖို႔ နဲ႔ အစြန္႔ပစ္ခံကေလးေတြအတြက္ ခိုလံႈရာလိုအပ္ခ်က္ေတြအေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ္ခံစားရသမွ် ေဝမွ်လိုက္ပါတယ္။

                                                                                                                                                             သီဟလုလင္