“ခြမ္”
“ဘာျဖစ္တာလဲ ေဟ့”
“ေဖေဖတင္ထားတဲ႔ ဖန္ခြက္ သားတိုက္ခ်မိလို႔ ေဖေဖ”
“မင္းကြာ လူငယ္ျဖစ္ၿပီး နေမာ္နမဲ႔နဲ႔။ ဖန္ခြက္ႀကီးတစ္ခုလံုး တင္ထားတာေတာင္ မျမင္ဘူးလားကြ”
ရက္အနည္းငယ္ၾကာၿပီးေနာက္...
“ခြမ္”
“ဒီေနရာမွာ ဘယ္သူ ဖန္ခြက္လာတင္ထားတာလဲ ေဟ့”
“သား တင္ထားတာ ေဖေဖ”
“မင္းကြာ ဒီေနရာမွာ ဖန္ခြက္လာတင္ထားမွေတာ့ ငါတိုက္ခ်မိေတာ့မွာေပါ႔ကြာ”
သားက အေဖကို မဝံ႔မရဲေလးၾကည့္ရင္း မရဲတရဲေလသံျဖင့္...
“ေဖေဖ ဟိုတစ္ခါ အဲ႔လိုတင္ထားလို႔ သားတိုက္ခ်မိတာေလ”
အေဖက ဣေႁႏၵမပ်က္ ေလသံမာမာျဖင့္...
“ဦးေႏွာက္ မရိွတဲ႔ ေကာင္၊ ဒါေတာင္ ဒီေနရာမွာ ထပ္လာတင္ထားရသလား”
* * *
နန္းဦးယဥ္
(ဒီဝတၳဳတိုေလးကို ဖတ္မိေတာ့ ငယ္ငယ္က ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ့ေဖေဖ အေၾကာင္းကို သတိရသြားမိၿပီး စိတ္ထဲမွာ တစ္မ်ဳိးေလး ခံစားသြားရတာမို႔လို႔ ကၽြန္ေတာ့လိုမ်ဳိး ထပ္တူခံစားရသူရိွမလား ရည္ရြယ္ၿပီး ဒီဝတၳဳတိုေလးကို ေဝမွ်ေပးလုိက္ပါတယ္။)
Credit: မေဟသီ မဂၢဇင္း
Posts
4 comments:
ဝတၳဳေလးက အရမ္းေကာင္းတာပဲ
Share ေပးလို႔ ဖတ္ခြင္႔ရတာ . . .
Thanks a lot ပါ
အတုယူဖို႔ေကာင္းပါတယ္
ဖတ္ျပီးေတာ႔ ဒီဝတၳဳေလးထဲက အေဖကို အျပစ္မတင္ပါဘူး
ဘာလို႔လဲဆိုေတာ႔ . . . . . .
ေတာ္ပါေသးရဲ့ဗ်ာ ဒီလုိအေဖ မ်ဳိးကြ်န္ေတာ္အေဖမျဖစ္တာပဲ
အဲဒါမ်ိဳးေပါ့ ဦးေႏွာက္ကို ခၽြန္းခတ္ခံရတဲ့ ကေလးဆိုတာ။။ တကယ္ဆို ဒီလို မျဖစ္ရဘူးေလ။။။
လူၾကီးေတြ လုပ္ရင္ အကုန္ေကာင္းတယ္..။ေခတ္ကို ကအဲ႔လိုၾကီးကိုဗ်...ေနာ္႔..။
Post a Comment